म दस कक्ष्या मा पद्डा मैले एउटा कबिता लेखेको थे , शान्ती सम्झौता को बारे मा । अनी २-४ ठाउँ पठाको  पनि थिए तर मेरो नाम बाट कतै आएन किन कि न कुनै चिर पारीचित लेखक थिए न म सँग पैसा ख्वाएर छाप्ने तागत नै थो । तै पनि भन्सुन गरेर हुन्छ कि भनेर म कान्तिपुर मा काम गर्ने मेरो काका बाउ को मा गएको थिए । बुदा ले घोरिएर कबिता पढे र एउता वाक्य (जुन अली घतिलो थो) तेल्लाई च्याप समतेर भने भतिज मैले यो कबिता पढि सके । म ट्वा परे र भने काका लेख्ने मान्छे म हुँ र मेरो कापी को पन्ना बाहेक मैले अैले सम्म २-४ वटा प्रकाशन मा पठाउने बहेक अरु कसैलाई देखाको छैन फेरी त्यो कसरी हुन सक्छ । बुदा ले भने मलाई त्यो त थाहा भएन भतिज तर मैले यो कबिता अर्कै को नाम बाट पढी सके । म निशब्द भये । मैले काका लाई भने काका अब मैले केही गर्न सक्छु त किन कि मेरो कबिता हो म सँग खेर्सा छ , म सँग प्रमाण छ भन्दा मलाई काका ले भन्नु भो बाबु यहाँ महाकबी को काब्य को आधा भाग नै चोरेर छाप्दा त केइ हुन्न तिम्रो एउटा कबिता लाई कल्ले महत्तो दिन्छ ।