यस्तो नि आमा .....
अन्तिम भाग

मिर्मिरे मै अलप भएका छोरा बुहारी  र नाती को खबर आमैले बिहान सम्म भेउ पाउन सक्नु भएन आमैले । ब्यान ७ बजे नै उठिसक्ने छोरो बुहारी  को चाइचुइ नसुने न देखी पछी एक छिन झसकिन् । होस् , बोक्सी को संगतले छोरो नि बिग्रियो, जाँड घोकेर सुत्यो होला ।
त्यति सम्म त गर्न नहुने हो कि । हिजो साँझको को कुराले अली पछुतो मानिन् । बलत्कार नै गर्‍यो त भन्न नहुने थियो । होस्, छोरो ज्ञानी छ, केही हुन्न । आमै ले चित्त बुझाईन्।

साढे आठ बज्दा नि कसैको चाइचुइ न सुने पछी आमैको मनमा चिसो मात्र हैन के के पस्यो , पस्यो । छोरा बुहारी को कोठाको ढोका ढक्ढक्याउन के खोजेकी थिइन ढोका खुला भेटाइन् । केही अत्याबश्यक सरसामन मात्र बोकी हतार हतारमा घर छोडेको छरपस्ट कोठा बोली रहेको थियो । ढोकै मा थचक्कै बसिन् । के गर्ने कसो गर्ने , कहाँ गए कता केही सोच्न असमर्थ ।

  मिर्मिरे बिहानै दिनेशको परिवार ससुराली कुसुन्ती पुगी त्यहाँबाट दोल्खाजाने बसमा रुपा र निमेशलाई चढाइ आफु नेपाल बैक हेड अफिस गए । हाकिम साहेबलाई आफ्नो यथार्थ ब्यथा सुनाइ तत्काल बैंक को दोल्खा शाखामा सुरुवा गराइ दिन र यो कुरा कसैलाई नभन्न खास गरी आमालाई न भन्ने वाचाको याचना गरे । हाकिमले पनि प्रकृया पछी पुर्‍याउने गरी तत्काल सरुवाको पुर्जी बनाइ सहयोग गरी दिए ।

यता आमा, त्यो अल्छिन्नी स्वास्नी को फरिया मुनी लुक्ने कुलाङ्गार कहाँ जान्छ , भरे भोली सम्म यही फर्केर अैहाल्छ । बेइमान,जन्माउने आमाले भनेको नमान्ने, स्वास्नी को दास । छोरो हराएकोमा चिन्ता हैन रीसको बिष ओकल्दै थिइ ।

दिन बित्यो, हफ्ता बित्यो । छोरो आएन। अफिस त पक्कै आएको होला भनेर बिहानै अफिस को बाहिर भूगोल पार्क पछाडि गोर्खापत्र बेच्ने स्थान मा कुर्न थालिन् । साँझ फेरी त्यै ठाउंमा कतै छोरो भेटिन्छ कि भनेर आइन । अहं छोरो को छाया पनि देखा परेन । माया गरेको भए पो छाया पनि भेटिन सक्थ्यो।

 
भोलिपल्ट अब भएन भनी हाकिम साहेब को कार्यकक्षमा पुगिन्।

"हाकिम साहेब नमस्कार "

"नम्स्कार आमै, के कति काम ले पाल्नु भयो क्या रे । बस्नुस् आमा ।"

"म दिनेश को आमा । सानो कुरामा दिनेशले घर छोडेर हिंडे। आमाको मन न हो छोरो खोज्दा खोज्दै आधा जिउ भैसक्यो । केही थाहा पाउन सकिन । बाबुलाई थाहा छ कि भनेर आको ?"

"के भन्नु भाको आमा, दिनेश हरायो रे । कसरी कहिले ?

अफिस न आको नि हफ्ता दिन भयो, बिरामी सिरामी पर्‍यो कि भन्थानेको । "

हाकिम साहेब ले पनि जीवनत अभिनय गरे । मानौ केही थाहा छैन उहाँलाई ।

तर आमै पनि कहाँ काम हुनु र , सयौं मान्छेको नाडी छामी छामी औंला मा नचाउने खुबिलियट भाको ।

"हैन तपाईंलाई पक्कै थाहा हुनु पर्छ , मेरो दिनेश कहाँ छ ? "

भाषा र बोली को शैलिमा एकाएक परिवर्तन आयो ।
 
"तपाईंलाई थाहा नभाको कुरा हामीलाई के थाहा हुन्छ आमा, शुक्रबार सम्म अफिस आकोथ्यो, त्यसपछी मैले देखेको छैन । "

"अझ थाहा नपाको जस्तो एक्टिङ गर्छ, ल भन मेरो छोरोलाई कहाँ लुकाइस्। "
आमै आफ्नो असली स्वरुपमा ।
 

"मैले कहाँ लुकाउनु तपाईं को छोरो , मलाई के काम ।"
हाकिमको मूड गूड् बाट अब ब्याड भयो ।
 

"तं डाँकाले ले कहाँ पठाइस ल भन , आकाश पातल जहाँ सरुवा गरे पनि खोजेर ल्याउछु त्यो जोइतिङ्ग्रेलाई । "
"कहाँ सरुवा गरिस ल भन । "

आमै सँग बहस गरी रहन उचित हुँदैन भनेर चुप लागे हाकिम ।

"भन्ने कि न भन्ने ??"
आमा गर्जिन ।

"भन्ने कि न भन्ने ?"

"सत्य, आमा मलाई थाहा छैन , तपाईं जानुस् मलाई धेरै काम गर्नु छ । "

चर्काचर्की आवाज सुने पछी हाकिमको कक्षामा अरु सहायक् स्टाफहरु जम्मा भइहाले ।

"ल नभन्ने भए यो हेर डाँका"  भन्दै फरिया उचाली ।

यसरी छोरो हराएको दशौ बर्ष सम्म पनि आमैले भेउ पाउन सकेन।

यही बिचमा छोरा खोज्न प्रहरी , जिल्ला प्रशासन कार्यलय लगायत अन्य अड्डा अदालत धाइन् र सबै तिर फरिया उचाल्ने कार्य बाहेक केही उपलब्धी भएन । 

 दिनेश कहिलेइ काठमाडौ  फर्केर आएन ।

त्यही भएर अहिले बुढी ले छोरो को मृत्‍यु दर्ता प्रमाण पत्र बनाउन आएकी ।

"लौ हेर राहुलबाबु यस्तो पनि आमा हुने रहेछ , यो संसार मा ।"

"धन्यवाद अध्यक्षज्यू ,बडा इन्टरेटिङ कथा सुनाउनु भयो ।  है यस्तो पनि आमा हुने रहेछ । यस्तो आमा कोइ कतै नहोस् ।"
 

अस्तु !!