दिनभर जिन्दगि एउटा रफ्तारमा

आफ्नै गीत गाउदै चलिरहेझें लाग्छ मलाई

अनि रातभर सुनसान यो सहरमा

यो जिन्दगि भित्रभित्रै बलिरहेझें लाग्छ मलाई |

यो सहरमा मैले कैयौं रातहरु  छटपटीमा बिताएको छु

यो लहरमा मैले कैयौं बातहरु मनभित्रै गुम्साएको छु

म पत्थरहरुको बिचमा बाचेको रहेछु क्यारे

मन रोएको येहा कसैले देख्दैन |

मलाई कहिलेकाही एस्तो लाग्छ

यो सहरलाई केवल उपयोग मात्र गरु

आफ्नो आकंछ्याको लागि अनि आफ्नो महातोकंग्छ्याको लागि  |

योसँग अत्मियेता गास्न सक्दिन म

एस्लाई मनभित्र टास्न सक्दिन म

किनकि

professionalism को खोल ओढेर

येहा अन्तर्मनका बेदनाहरुको खिल्ली उडाइन्छ

येहा मान्छे कम machine हरु ज्यादा पाइन्छ |