Posted by: Birkhe_Maila June 29, 2011
Login in to Rate this Post:
0 
? 
?
यो चौतारीको कथा हो। काल्पनिक ईतिहासमा काल्पनिक पात्रहरुको काल्पनिक घटना।
तानाशाह
।१।
तानाशाह
।१।
" कति भएछ हुन चाईँ?"
पुन्टेन्द्रले आफ्नो सदाझैँ रवाफिलो स्वरमा,हात जोड्दै चापलुसीको भावमा गम्भिर भएर केहि झुकेर उभिएका राहुलभाईलाई सोधे।
"पचहत्तर रुपियाँ हजूर!तल्लोबारीको मकै अझै बेच्न बाँकि छ रे बुढाको, त्यसको अर्को पचास रुपियाँ आउँछ होला!"
राहुलभाईले आफ्नो कालो अनुहार झन कालो बनाउँदै झिनो स्वरमा उत्तर दिए।
"केहि छ त्यसकाँ अझै?"
पुन्टेन्द्ले राहुलभाईको अनुहारमा तिखो नजरले हेर्दै सोधे।
राहुलभाई अलिकता लाचार देखिए र भने-
"हजूर भैँसि र पाडो त पोहोरै ल्याएको हो तीन सय पचार मोलेर,बाख्रा मरेछ, अरु केहि छ होला जस्तो लाग्दैन हजूर!"
" त्यो बारी नि?"
पुन्टेन्द्रले फेरि सोधे।
" क्..कुन बारि भनिबक्सयो हजूर?"
"त्यो अगि भनिस् नि मकै बेच्न बाँकि भनेर..कति मोलिएला त्यसको?"
"हजूर त्यो त हजूरकै हो हजूर, बडासाहु स्वर्गे नहुँदै बिर्खे बुढोबाट नामसारी भईसक्या छ!"
राहुलभाईले याद दिलाए।
"अनि बुबाले बाँकि त्यहिँ काम गरेर तिर् भन्नुभाको हैन त्यसलाई? अब कति बाँकि छ?"
अनुहारमा फेरि क्रोध ल्याऊँदै पुन्टेन्द्रले सोधे।
"हजूर, सावाँ ब्याज स्याज सबै गरेर, सोह्रसयमा पचहत्तर घटाएसी....पन्ध्रसय पच्चिस बाँकि हुन्छ असोज सम्ममा तिर्यो भने,
नत्र कात्तिक लाएसी बढ्छ!"
"हम्म्म..."
केहि सोच्दै पुन्टेन्द्र गम्भिर मुद्रामा आए र आफ्ना दुबै हात पछाडि कम्मरमाथि लगेर बाँध्दै कक्षमा यता उता गर्न थाले।
पुन्टेन्द्र जता जता चल्दथे राहुलभाई चुपचाप आफ्नो टाउको त्यतै घुमाउँदथे।
कक्षमा पुन्टेन्द्रको हल्का पदचापको आवाज बाहेक चकमन्नता व्याप्त थियो।
राहुलभाईको मनमा अहिलेको यो घडि समाप्त भईदिए हुन्थ्यो भन्ने लागिरहेको थियो।
पुन्टेन्द्रको पदचाप रोकियो।
राहुलभाई केहि सतर्क देखिए।
"त्यो अस्तिन चैते दशैँमा बुढा बालि बुझाऊन आउँदा संगै आएकी त्यस्कि नातिनी हैन?"
पुन्टेन्द्रको लामो मौनतापश्चातको प्रश्न सुनेर राहुलभाई अलिकता त्रसित भएजस्तो भए र भने-
"हजूर नातिनी नै हो!"
"पोटिली देखिन थालिसकिछे!यहाँ महलमा काम गर्ने सक्छे अब?"
यति भन्दाभन्दै पुन्टेन्द्रको मुखमा व्याप्त हुँदै गएको कुटिल मुस्कान राहुलभाईले प्रश्टसंग देखे र झनै त्रसित् भए।
"ह...हजूर..सानै छे बिचरी!"
कुन्नि किन हो, राहुलभाईको मुखबाट हल्का बिरोधको आभाष आयो।
"यता आईज!"
पुन्टेन्द्रले अलिक कड्केर राहुलभाईलाई भने र राहुलभाईको कानमा बिस्तारै केहि कुरा गर्न थाले।
कुरा गर्दै जाँदा पुन्टेन्द्रको आँखाको चमक र राहुलभाईको अनुहारको कालोपन अनुक्रमानुपातिक रुपमा बढ्दैथिए!
तर उनिहरु अन्जान थिए कि महलको यो कक्षको बन्द रहेको ढोका बाहिर अँध्यारोमा टाँसिएर रहेको एउटा मानव छायाँले उनिहरुको
वार्तालाप सबै सुनिरहेको थियो।
Last edited: 29-Jun-11 04:13 PM