'के खाने?' पत्रकारले सोधे-'शपथ खाने कि कसम खाने?'
'कसम नखाने।' उपराष्ट्रपतिले भन्नुभो-'अब चाहीँ शपथ खाने।'
'किन?' पत्रकारले पुनः सोधे-'कसमको साटो किन शपथ खाने?'
'कसम खाएर मैले आफ्नो कर्तव्य निभाएँ।' उपराष्ट्रपतिले भन्नुभो-'उनीहरूले निभाएनन्।'
'कस्ले निभाएन?' पत्रकारले सोधे-'कुरै बुझिएन।' 
'कस्ले निभायो?' उपराष्ट्रपति दुखी हुनुभो-'भन्नोस् कस्ले निभायो?'
'त्यही सोधेको।' पत्रकारले सोधे-'कस्ले निभाएन?'
'मैले कसम खाएँ।' उपराष्ट्रपतिले सोध्नुभो-'खाएँ कि खाइन?'
'खानुभो।' पत्रकारले भने-'राष्ट्रपतिले एकथोक ख्वाउँनुभो तपाईले अर्कै थोक खानुभो।'
'हो , राष्ट्रपतिले मातृभाषामा खान भन्नुभो।' उपराष्ट्रपतिले बताउनुभो -'मैले दातृ भाषामा खाएँ।'
'हो , तपाईले त्यसो गर्नुभो।' पत्रकारले भने-'त्यसपछि गड्बड् सुरु भो।'
'मैले देशका लागि यसो गरें।' उपराष्ट्रपतिले भन्नुभो-'कर्तव्य निर्वाहका खातिर।'
'कसरी?' पत्रकारले सोधे-'मैले कुरा बुझिन।'
'तपाईँ भन्नोस्।' उपराष्ट्रपतिले सोध्नुभो-नुन कहाँबाट आउँछ?'
'कहाँबाट?' पत्रकारले भने - सायद समुद्रबाट।'
'हामी कहाँ समुद्र छ?' उपराष्ट्रपतिले सोध्नुभो-'छ कि छैन?'
'छैन।' पत्रकारले जवाफ दिए-'हामी कहाँ हिमालमात्र छ।'
'हिमालमा हिउँ हुन्छ?' उपराष्ट्रपतिले प्रश्न गर्नुभो र उत्तर समेत दिनु भो-'त्यहाँ हिउँँमात्र हुन्छ।'
'हो , हिमालमा नुन हुँदैन।' पत्रकारले सही थापे-'हिउँमात्र हुन्छ।'
'तपाईँ दालमा के हाल्नु हुन्छ?' उपराष्ट्रपतिले सोध्नुभो-'नुन कि हिउँ?'
'नुन।' पत्रकारले बताए-'दालमा हिउँ हाल्यो भने अलिनो हुन्छ।'
'बस् कुरा बुझ्नोस्।' उपराष्ट्रपतिले भन्नुभो-'मैले किन दातृभाषामा कसम खाएँ, यसैबाट प्रष्ट हुन्छ।'
'कसरी प्रष्ट हुन्छ?' पत्रकारले जिरह गरे-'मैले तैपनि बुझिन।'
'तपाई आदमी हो कि पैजामा?' उपराष्ट्रपति रिसाउनुभो-'यति सजिलो कुरा पनि बुझ्नुहुन्न!'
'म आदमी होइन।' पत्रकारले भने-'पाइजामा पनि होइन, पत्रकार हुँ।
'तपाईँलाई थाहा छ हामी कहाँ समुद्र छैन।' उपराष्ट्रपतिले भन्नुभो-'त्यही भएर नुन पनि छैन। '
'हो हामी कहाँ नुन छैन।' पत्रकारले दोहोर्‍याए-'किन भने समुद्र छैन।'
'समुद्र कहाँ छ?' उपराष्ट्रपतिले विशेष दिशातिर औलाले देखाउँदै भन्नुभो-'त्यो उता छ।'
उपराष्ट्रपतिको व्याख्यानमा मग्न पत्रकारले थप प्रतिक्रिया दिएनन्।
'तपाई बिहान नास्तामा नुन हाल्नुहुन्छ।' उपराष्ट्रपतिले भन्नुभो-'बेलुकाको खानामा नुन हाल्नुहुन्छ।' 
'मौका परे दिउँसोको खाजामा पनि नुन हाल्छाँै।' पत्रकारले सघाए-'नुन अति आवश्यक वस्तु हो।'
'नुन खानु हुन्छ उताको।' उपराष्ट्रपतिले भन्नुभो-'शपथ खानुहुन्छ यताको।' सोध्नुभो-'के यो इमान्दारी हो?'
पत्रकार दोश्रो पटक प्रतिक्रियाविहीन भए। 
'नेपाली जाति नुनको सोझो गर्न संसारभर कहलिएको छ।' उपराष्ट्रपतिले भन्नुभो-'यहाँ सब उल्टो भैरहेको छ।'
'त्यही भएर तपाईले कसम खानु भएको? पत्रकारले भने-'मैले कुरो बुझेँ।'
'देशका लागि त्यसो गर्नु पर्‍यो।' उपराष्ट्रपतिले भन्नुभो-'मेले देखाइदिएँ नेपालीहरू कसरी नूनको सोझो गर्छन्।'
'तर तपाईको पद खतरामा पर्‍यो।' पत्रकारले भनेे-'कस्तो फसाद!'
'मैले मेरो कर्तव्य निभाएँ।' उपराष्ट्रपतिले भन्नुभो-'उनीहरूले निभाएनन्।'
'कस्ले निभाएन?' पत्रकारले भने-'मैले बुझिन।'
'तिनले निभाएनन्।' उपराष्ट्रपतिले भन्नुभो-'जसका लागि मैले निभाएको थिएँ।'
'तिनले के गरे?' पत्रकारले सोधे-'अझ प्रष्ट भएन।'
'मेरो पद चैट भयो।' उपराष्ट्रपतिले गुनासो गर्नुभो-'तिनले मेरो वास्ता गरेनन्।'
त्यसपछि उपराष्ट्रपति भावुक हुनुभो। पत्रकार पनि उहाँको भावुकतामा सामेल भए।
'पद गयो, इज्जत गयो।' उपराष्ट्रपति दुःखी हुनुभो-'तिनले केही गरेनन्।'
'यो देशमा नुनको सोझो गर्नेको कल्याण नहुने रहेछ।' पत्रकार बहकिए-'जस्तो तपाईँको भएन।'
'तपाईँ नुनको सोझो गर्नुहुन्छ?' उपराष्ट्रपतिले सल्लाह दिनुभो-'नगर्नु होला।'
'किन गर्ने?' पत्रकारले भने-'नुनको सोझो गर्दा तपाईँले जस्तै दुख पाइन्छ।'
'अबदेखि यसो गर्ने।' उपराष्ट्रपतिले भन्नुभो-'नुन चाहिँ खाने , सोझो चाहिँ नगर्ने।' सोध्नुभो-'तपाई नुन खानु हुन्छ?'
'तपाईँ पहिले शपथ खानोस्।' पत्रकारले बताए-'त्यसपछि विचार गरौँला।'
'खानै पर्‍यो।' उपराष्ट्रपतिले भन्नुभो-'पहिले देशका लागि खाइयो, अब पेटका लागि खानुपर्ला।'