? 
भाग-१०
जति सुकै जटिल घटना घटोस वा जस्तो सुकै मानसिक वा भौतिक क्षति होस्, जिबन रोकिदो रहेनछ। क्यालेन्डरका मितिहरु एक पछि अर्को गर्दै परिबर्तन हुने रैछन्, साँझपछि रात र रातपछि फेरि बिहानीको क्रम जारी रहदोँ रैछ, मन मरी गएपनि बाँच्नै पर्ने रहेछ। जे जसरी पनि यो श्वाशप्रश्वाश प्रक्रियालाइ निरन्तर्ता दिनु पर्दो रहेछ। आफुलाइ केहि हदसम्मको लागि ब्यस्त बनाउन मैले काममा जान शुरु गरेँ, मेरो लागि आर्थिक सबलता जति महत्वपूर्ण थियो त्यति नै आबश्यक्ता थियो उनिहरुलाइ मेरो।
मिस जोन्स अझै पनि आफ्नो कोठा बिर्सिरहेकी थिए, घरि घरि "मेरो कोठा कहाँ छ?" भन्दै सोध्थी। मिसेज रोबिन्स अझै बेडमा सुतिरहेकी थी, कहिलेकहि दोहोरो कुरा गर्न थालेकी छे भन्ने सुने। मिस्टर बर्माको बेडमा अरु कोही आइसकेको रहेछ। केहि नयाँ अनुहार र केहि पुरानै चिनारीहरु केलाउदैँ मेरो आफ्नो काम शुरु गरेँ। दुइ चोटि मिस जोन्सलाइ उनको कोठामा पुर्याउन गँए, तर उ फेरि बाहिर निस्की। मिसेज रोबिन्सको खाने समय भएपछि म उसको टिनको तरल खाना लिएर उनको कोठाभित्र पसे। उ मलाइ हेरीरही, मैले उसको हात समाउदै "मिसेज रोबिन्स तपाइ आज निकै उज्यालो देखिनु भएको छ नि?" भन्दै अभिबादन गरेँ। उ बोलीन। शायद धेरै दिनपछि मेरो अनुहार उसले ठम्याउन सकिन वा अलमल्ल परी। हुन त मैले जे भने उसले बुझिन।
उसको खाना पाइपबाट खनाउदैँ मैले आफ्नो गुम्सिएको मनलाइ छोडाउन थालेँ। "तपाइ कहिले हिँड्ने होला? यो बेडमा सुतेको महिनौँ भइसक्यो, कहिले त उठ्नुस्, बरन्डामा जानुस्, घाम ताप्नुस्, रङिबिरङी फूलहरु हेर्नुस्, केहि त भन्नुस्। मुखबाट केहि खानुस् र भन्नुस् "अति स्वादिस्ट!" के तपाइलाइ यो परजिबी जिबनदेखि पट्ट्यार लाग्दैन?"
मिसेज रोबिन्स मलाइ अनौठो मानेर हेर्दैथी। मलाइ आफुले भन्न नहुने कुरा भनेछु जस्तो लाग्यो। मैले तुरुन्तै माफि मागे।
"मलाइ माफ गर्नुस्, मिसेज रोबिन्स! म जिबनको एक्दम जटिल मोडमा उभिएको छु, मेरो लागि ग्लानि र पस्चातापको लागि पनि ठाँउ राखिएको छैन। मबाट ठुलो भुल भएको छ, सच्याउन नमिल्ने भुल!" मेरो आँखाहरु टम्म भरिए, मैले मिसेज रोबिन्सलाइ हेर्न सकिन। उसले दाँया हातले बिस्तारी मेरो बाँया हात समाइ, अनि मलाइ एकोहोरो हेरीरही।
"मेरो आमाको बोली भगवानले खोस्नु भएको छ।" मेरो आखाँबाट निर्बाँध आँशुहरु खसिरहे। मिसज रोबिन्सले मेरो हातलाइ उसको हत्केलाले मुसारीरही। एकछिनपछि मैले आँखा पुछेँ र "सरी" भने।
"त्यही हो!" मिसेज रोबिन्सले अकस्मात बोली।
" के त्यही?" मैले हत्त न पत्त सोधेँ।
"जिबन!" मिसेज रोबिन्सले उत्तर दी। उसले पहिला समय भनेकी थिइ, अहिले जिबन भन्दैछे।
"के जिबन सुल्ट्याउन नसकिने घटनाको सम्पूर्ण रुप हो?" मैले फेरि सोधेँ।
"त्यही हो!" मिसेज रोबिन्सले खालि त्यति मात्र भनी।
******************************************************************************
त्यसपछि मेरो मा सङ भेट भयो, पहिलो पटक भेट्दा हामीबिच अश्रु संबाद भयो। उसले मेरो टाउको मुसारीरह्यो, म उसको हात समातेर रोइरहेँ। त्यसपछि मैले थाहा पाएँ, स्पिचथेरापीले उसको आवाज त आएछ, तर नबुझिने गरी। उ पहिला जस्तो शब्दहरु बनाउन सक्दो रहेनछ। उ के के सोधि रहन्थ्यो, म अनुमानले उत्तर दिरहन्थे। उ फेरि त्यही कुरा दोहोराउथ्यो। म उसको कुरा बुझेको जस्तो गर्थे, बास्तबमा बुझ्न सक्दिनथे। उ सङको केहि समय न्यानो थियो। तर पनि म उसलाइ त्यो अबस्थामा हेर्न सक्दिनथेँ र सकेसम्म भाग्न चाहन्थे। म झन झन कमजोर हुँदै गएको थिँए, म उसलाइ पहिलेकै अबस्थामा देख्न चाहन्थे। मलाइ डर मात्र लाग्थ्यो, उसलाइ केहि भइ हाल्यो भने। उसको डक्टरसङ भेटेँ, बोली आउन सक्ने संभाबना छ तर समय लाग्छ भन्ने थाहा पाँए। स्पिचथेरापिस्टले चाहि उमेरको कारणले त्यति प्रगति हुन सकेको छैन भन्यो। तर पनि मलाइ मा को आत्माबलप्रति बिस्वास छ, कुनै दिन उ जरुर बोल्नेछ पहिले जस्तै। मैले उसलाइ त्यसै भनेको छु। "मा तिमी बोल्न सक्छौ, स्पिच थेरापी राम्ररी प्र्याक्टिस गर।" उसले टाउको हल्लाएर "ल" भन्यो। फर्किने दिनमा मलाइ फेरि उ रोला भन्ने पीर परेको थियो, तर उ मलाइ बिदा गर्दा यसपाली रोएन, मैले चाहि जबर्जस्ति आँसु रोके र बाटोमा रोएँ। मेरो मनमा एउटा प्रश्न आइरहेको थियो "के अर्कोचोटि नेपाल फर्किदाँ मैले मालाइ भेट्न पाँउला?"
कथा कहिले सकिदैन, सकाउने र नसकाउने कुरा लेख्ने मान्छेको हातमा भर पर्छ। मैले यो कथालाइ यहाँ रोकेको मात्र छु, सकिएको छैन। अन्त्यमा आफ्नो अमूल्य समय खर्चेर प्रतिक्रिया दिनुहुने सबै साथीहरुलाइ म हार्दिक धन्यबाद दिन चाहन्छु।
धन्यबाद!