उसलाई अझै याद छ त्यो ताल्चाले उसलाई गिज्याएको । उसको मन धत ताल्चा त निर्जीव पो हो त भनीरहन्छ तर मनलाई के थाहा थाहै नपाउने गरी ताल्चा उसलाई जिस्क्याइरहन्छ ।आज उ त्यहि ताल्चा तोड्दैछ ।

    तोडफोडको सामान्य सिद्दान्त हो जब सम्म गरिँदैन योजनाको जानकारी कसैलाई दिनुहुन्न । उसले कसैलाई आज ताल्चा तोड्ने कुरा भनेन ।
उसलाई आज त्यो ताल्चा गिडगिडाउँदै छ जस्तो लाग्छ ।साँची त्यो ताल्चाको मन कहाँ होला जो सँग उ सल्लाह लिँदो हो , झगडा गर्दो हो । उसले ताल्चालाई नियालेर हेर्यो उसले ताल्चा भित्र मुटु भेट्टाएन । उ निष्कर्षमा पुग्यो ताल्चा अविश्वासको प्रतिक हो , निषेधको धरोहर हो त्यसैले ताल्चामा मुटु हुन्न ।

.....................   ..............................   ............................  ................................
    उसले ताल्चा तोड्यो । एउटा निष्पट्ट मौनता चिरेर त्यो कोठाको ढोका कुइयँ करायो । हलुका किरणहरु पनि डराउँदै उ सँगै भित्र छिरे । उसले पछि फर्किएर हेर्यो उसको पछि त्यो कोठामा उसको मन र केहि किरणहरु छिरेका थिए । उ एक्लै थिएन ।

“चुप लाग !” ढोका बन्द गर्दै गर्दा उसले ढोकालाई अराएको पनि थियो ।
ढोकाले यसपाली टेर्यो शायद , बन्द हुँदा उ चुपचाप थियो । उज्याला किरणहरु बाहिरै फर्के ।
    बत्ति अँध्यारै होस् भन्ने चाहन्थ्यो शायद , बलेन उसले बाल्न चाहँदा पनि । उसले खाट छामिहेर्यो । धुलै धुलो भएको थियो होला उसको हात खस्रो भएर आयो । छेवैको ड्रेसिंग टेबलको ऐना मा उसको अनुहार थिएन । माया ऐना हेर्दिन थिई खासै , उ मख्ख पर्थ्यो मायालाई आफ्नो सुन्दरतामा विश्वास छ भन्ठानेर । माया मात्र झ्याल बाट बाहिर हेर्थी । उ झ्यालको छेवैमा गयो । झ्यालको एउटापल्ला खोल्यो । बाहिर को स्ट्रिट ल्याम्प त्यो झ्याल बाट प्रश्ट देखिन्थ्यो । उसले जुनलाई हेर्यो त्यहि झ्यालबाट अनि स्ट्रिट ल्याम्प पनि ।
“स्ट्रिट ल्याम्प बिरामी छ क्यारे , थोरै पहेँलिएको छ !” उसले सोच्यो
“के नचाहिने कुरा सोच्छ !” मनलाई सँधै उसको सोचाइ मै आपत्ति हुन्छ ।
“ किन उ बिरामी हुन पनि नपाओस् त ?”
“ त्यसको रंग नै त्यस्तो हुन चाहिँ पाउन्न र?” मनले फेरि प्रतिकार गर्यो ।
“ कस्तो बिरामी रंग त?”
उसले आफ्नो ढिपी छोडेन ।
“ तँ मायाको बारेमा पत्ता लगाउन आएको की स्ट्रिट ल्याम्प को बारेमा ?”
    उसलाई थाहा छ कसैले प्रश्न सोध्नु पर्दैन उ माया कै बारेमा पत्ता लगाउन आएको हो । तर खै मायाले आफु जानु अघि केहि खासै कुरा छोडीन पनि त आखिर ! उसको कपडा भएको सुटकेश मा केहि नै छैन होला । उसको दवाइ को शिशि त्यहि खाट को खापा मा राखेकी थिइ ।स्लिपिंग ट्याब्लेट को शिशि होला । मान्छेले सपना देख्न पनि त सुत्नु पर्छ । शायद माया सपनाहरु नटुटुन् भन्ने चाहन्थी ।

...................  ............................  ............................ ...................... ..................
    कोठा समग्रमा यथावत नै लाग्यो उसलाई , केहि त परिवर्तन छैन ।हुन त माया पनि त परिवर्तन चाहन्नथी । उसलाई परिवर्तन भइरहने जीवन यति नराम्रो लागेको हुन सक्छ की उसले स्थायी उपाय रोजी !!!!
कोठाको स्थायित्व यति यथावत थियो कि त्यो पंखा पनि मुस्कुराइरहेथ्यो
“किन केहि छ र हाँस्नु पर्ने ?” उ आवेशमा आयो ।
“को संग बोलेको ?” उसको मन छक्क पर्यो ।
“त्यो पंखालाई हेर त , हाँस्दै छ !’
“ त्यो हाँसेको हैन ,बुट्टा हो त्यसको !”
“ काहिँ बुट्टा पनि हाँसे जस्तो हुन्छ त ?”
“हैन म हाँसेकै हो !”
पंखाले फेरि जिस्क्यायो उसलाई । पंखालाई उसको पिडामा नुनचुक दलिदिने पुरानो वानी छ । के माया सँग साडी मात्र भएको भए उ झुण्डीन सक्थी झुंडिन प्रेरित गर्ने उसको रातो सितारा जडेको साडि हैन , पंखा हो जो छतमा बसेर मुस्कुराइरहन्थ्यो ।
“ किन त ?” उ फेरि मन छोडेर पंखा तिर फर्कियो !
“मायाको बारेमा बुझ्न आएको हैन ? उ सँग अन्तिम भेट मेरो थियो !”
“तँ मायाको हत्यारा होस् त्यसो भए !”
“ मैले त मात्र उसलाई स्वतन्त्र हुन सघाएको हुँ !” पंखा शालिन थीयो ।
“ के म उसको कारागार हुँ र ?”
“तेरो आवाज बढ्दै छ , बाहिर सुनिएला !” मनमा शंका पलायो !
पंखा मात्र हाँसिरह्यो । मानौँ उ उत्तरबिहिन हुँदा पनि मुस्काउन सक्ने अद्वितिय क्षमता राख्दछ । अरु कसैको लागि पंखाले दुरी बिनाको यात्रा गर्छ ।
“खोइ त मेरो उत्तर ? किन आफुले गरेको हत्यामा शालिनताको कात्रो बेरेर स्वतन्त्रता भन्छस् ” उ जंगियो ।
“ तँ जे भन् उ मरेकी हैन ,स्वतन्त्र भएकी हो !”
अचानक उसले पदचाप सुन्यो वाहिर कसैको ,आवाज बढ्दै गयो उसैको मुटुको वाटो भएर कोहि कोठामा निक्ले जस्तो लाग्यो । बिस्तारी आकृती देखा पर्यो कोठामा !!!!!!!!!!!!!!
उसको मन उसले नटेरे पनि चिच्याइ रह्यो त्यो भ्रम हो माया हैन भ्रम हो माया हैन !!!!!!

समाप्त !!!!