भाग-८

निद्राको त्यो चार चक्किलाइ मैले हत्केलामा राखे। एकछिन नियालेर हेरेँ।के यो खाँदा पनि म ढल्दिन त? त्यस्तै सोचाइ आयो। मरि त हाल्दिन तर केहि दिन पछि मात्र ब्युँझेपनि मलाइ केहि हुँदैन। आफ्नै जिबनको घुम्तीहरु जेलिन थालेका छन्। म केहि गर्न सक्दिन, मेरो हातमा अब केहि छैन। मैले बाँच्नु आबश्यक छ र? मेरो भित्रि मनले भन्यो "माको इक्षा शक्ति बलियो छ, उसलाइ केहि हुँदैन तिमी निराश किन हुन्छ्यौ? बिस्वाश गर मा लाइ केहि हुँदैन।" त्यसपछि मैले त्यो चार चक्किलाइ कमोडमा फ्लश गरे। म आफैलाइ आफ्नो भर थिएन, त्यो चक्किहरुको के भर?

मा एक्दम निर्भिक मान्छे, कसैसङ नडराउने, कसैको मद्दत नचाहिने। उ सधैं स्वाबलम्बी, अरुको निर्देशनमा बिचार परिबर्तन नगर्ने। सकेसम्म आफै लागि पर्ने, घर र कामलाइ सन्तुलन गर्न सक्ने। एकदम  अनुशाशित र हामीहरुलाइ काम बिगारेमा वा उसले भनेको नमानेमा सँजाय पनि दिने। एक हिसाबले उ त्यतिकै जिद्दि अनि कठोर शाषक। यसबेला के उ आफैलाइ समयको हातमा सुम्पेर हार स्वीकार्ला र? के उ प्यारालाइसिसको बिरामी भएर अरुको भरमा बाँच्न तयार होला र? मलाइ अरु भन्दा पनि त्यसपछि आउने परिस्थितिहरुको डर थियो। कतै उसले यो अबस्थासङ सम्झौता गर्न नसकेर मानसिक समस्या पो झेल्नु पर्ने हो कि? वा उसलाइ अरुले हेरबिचार गर्न नसक्ने पो हो कि? अनेक प्रश्नहरु आउन थाले मेरो दिमागमा म कोठाको एक कुनाबाट अरुको कुना नापिरहेकी थिए। ब्यर्थै मैले यत्रो बर्ष उ सङ कुरा गरिन। शायद मैले कुरा गरेको भये यस्तो हुदैन थियो कि? उसलाइ मैले नबोलेको कारण पनि चोट परेको थियो कि? उ उच्च रक्तचापको बिरामी त हो तर उसले नियमित औषधी खान्थ्यो र आफ्नो खाना र स्वास्थ्यको बारेमा सचेत थियो। उसलाइ अरु कुरा को टेन्सन हुनु नपर्ने थियो।

म यस्तै सोचाइहरुको प्रतिस्पर्धामा रातलाइ बिदाइ गर्ने तयारीमा थिँए, फेरि अर्को कल आयो नेपालबाट।

"हजुरमाको दुबै हात खुट्टा चल्यो। उहाँ बेडमा आफै दायाँ बाँया कोल्टे फर्किनु हुँदैछ।" उतापट्टि आशापूर्ण खबर थियो।

"मलाइ थाहा थियो, उ सजिलै हार मान्ने मान्छे होइन, उसलाइ केहि हुँदैन।" यो भन्दा धेरै अरु के खुशीको कुरा हुन सक्थ्यो र।

"तर अझै केहि दिन "आइ", "सी", "यु" मा राख्नु पर्छ रे। पुरा होशमा आउनु भाको छैन। सिटिस्क्यान गरि सक्यो। दिमागमा रगत जमेको छ रे। बिस्तारै औषधीले पगाल्दै छ रे। " दिदीको छोराले सक्दो बिबरण दिदैँ थियो।

"पैसाको चिन्ता नगर्नु, के गर्न सकिन्छ सबै गर्नु। म आजै पैसा पठाइदिन्छु। राम्रो डक्टर र सुबिधा भएको ठाँउमा उपचार गर्नु।" मैले गर्न सक्ने मेरो मा को लागि त्यही हो। त्यतिबेरसम्म पनि मैले आफै माको हेरबिचार गर्ने निर्णय गर्न सकिन। म आफै तयार थिइन मेरो मा लाइ बिबश भएको हेर्न। मेरो मा असक्त भएको म कसरी हेर्न सक्छु? उ त जहिले पनि सक्रिय थियो। म सक्दिन हेर्न माको आँखाहरु सहयोगको आशामा टिल्पिलाइरहेको। उ मेरो मा हो उसले अरुको भर पर्नु पर्दैन। उ आफै सबै गर्न सक्छ।

"अब चिन्ताको कुरा छैन। पैसाको खासै जरुरत छैन। तर पनि नर्सिङ होममा खर्च लाग्दैन भन्न सकिदैन। महङो छ, पठाउने भए पठाउ।" उताबाट त्यस्तै भन्यो।

"एउटा काम गर्नु, मलाइ सिटिस्क्यानको रिपोर्ट तुरुन्त पठाउनु।" मैले के भएको हो आफै हेर्न खोजें।

"हुन्छ, म कोशिश गर्छु।" दिदीको छोराले भन्यो।

"के म माको डक्टर सङ फोनमा कुरा गर्न सक्छु?" मलाइ धेरै कुरा सोध्न मन थियो मा को स्वास्थ्य को बारेमा।

"म सकेसम्म कुरा गर्छु यदि मिल्यो भने डक्टर राउन्डमा आको बेला तिमीलाइ फोन गरुँला।"

"म अहिले त्यहाँ आउन सक्दिन।" म ग्लानि र पस्चातापको यो अबस्थामा मालाइ रुवाउन सक्दिन।

"अहिले पर्दैन, दुइ चारदिनपछि हेरौंला, अहिले हामी सबै पालै पालो हेर्दैछौ।" मैले त्यही आशा गरेको थिए।

त्यसपछि मेरा आँखाहरु अलि अलि बोझिल भए। बाहिर उज्यालो हुँदैथ्यो, आँखाभित्र बिस्तारै अँध्यारो छाँउदै थ्यो। म तनाब र अनिद्राको थकाइले  त्यही सोफामा ढलेछु। मेरो मनले भन्दैथ्यो, माले जरुर मलाइ माफ गर्छ। उ होशमा आएपछि म कुरा गर्छु। उ म सङ अबश्य पनि बोल्छ। म भन्छु "मा! मलाइ माफ गर, मैले तिमीसङ यत्रो बर्ष कुरा गरिन। तर म सधै तिमीलाइ सम्झिरहेको हुन्छु। तिमीलाइ थाहा छ मा? तिम्रो फोटो मैले पर्समा राखेको छु। म तिमीलाइ पहिलाको जस्तै तन्दुरुस्त भएर हिँडेको हेर्न चाहन्छु।"

क्रमश: