“थपौँ त ?”

“भइगो !”

मलाई त्यो चियामा कुनै मतलब थिएन !

 

दिक्षा थोरै सम्हालिएकी थिइ !

“ आमाको अघि नरो है !” मैले कुनामा लगेर उसलाई सम्झाएँ !

उसले पनि टाउको मात्रै हल्लाई !

“रुपेशले कल गरेको थियो ,कोरिया ट्रान्जिटमा छ रे !”

“नआत्तिइ आइज भनिस् ?”

दिक्षा फेरि झ्याल तिर फर्की ! मलाई
थाहा छ उ आँशु लुकाउन खोज्दैछे । म पनि त्यस्तै गर्छु !

 

“तेरो अफिस जाने बेला भो होला !” मसँग भाइसँग गफ गर्न
टपिक्सहरु छैन !

“हुन्छ दाइ म बेलुका आउँछु ।“ उसले आफ्नो हेलेमेट
उठायो !बेलुका रुंग्नलाई केटा मान्छे चाहिन्छ दिक्षा सुतेकी छैन तिन दिन देखी आज
सुतोस् , निदाउन सकी भने !

 

“दिक्षा कता गइछे ?”

“तिमी सुति राख न , बाहिर निक्लेकी होली आइ हाल्छे नि !”

“यो स्लाइन कतिन्जेल दिनु पर्ने हो ?” उसले आफ्नो हात
हेर्दै प्रश्न राखी !

“ठिक नहुन्जेल !”

सुधा
मलाई ज्वरो मात्र आउँदा पनि मेरो निधार त्यहि हातले छाम्ने गर्थी , अनि मलाई सँधै
ज्वरो आइराखोस् जस्तो लाग्थ्यो । जो सँग मैले आजसम्म आफ्ना कुराहरु लुकाएको छैन
,आज उसैको मृत्यु म उसँग लुकाउन खोज्दैछु । मान्छे किन यति विवश हुन्छ ? शायद
अन्तिम शक्ति कोहि आफूसँग राख्न चाहन्छन् शक्ति सन्तुलनको लागि !

 

“एक छिन यता आइस्यो न !”

म बिस्तारै उसको छेउमा गएँ । मलाई डर
पनि थियो उसले म भित्रको आँशु देख्छे !

उसले मलाई अनायसै अंगालो मारी , सँधै
जस्तै न्यानो थियो !

“नढाँटीकन भनिस्यो त कति दिन भनेको छ ,डक्टरले ?

उत्तर दिन कता कता घाँटिमा शब्दहरु अड्किए , चाहेर पनि आँशु रोक्न सकिन । म यो कथाको अन्त्य चाहन्न !!!!