कथाले दरो सँग घोक्र्याएर बिगतमा पुर्यायो। कैले त काहीँ त घोक्र्याउँदा नी भन्या ठाममा पुगेसी धन्न घोक्र्याएछ भनीन्छ नी, हो त्यस्तै भो। सरल शब्द प्रबाह। कथा बस्तु सामान्य हो, त्यस्तै उस्तै -- भन्या म जस्तै तर एक्लै किन पर्नु भनेर घेरो ठुलो पार्या -- ले भए यस्ता सामान्य घटना लिएर कथै लेख्ने आँट गर्न त शिबदाईले दुई बदल लाए पछी अंग्रेजीमा भाषण दिन्छु म भन्या जस्तै स्तरको आँटले पनि भ्याउँथ्यो कि भ्याउँदैनथ्यो कुन्नी। शिबदाईको अंग्रेजी भाषणमा फेरी हिन्दी र नेपाली पनि प्रचुर मात्रामा भेटीन्थे।

लेखिकाको फेला परे पछी शब्दहरु पनि कति ज्ञानी हुँदा रे छन। जुन मेलो लायो, त्यै मेलाँ सुरुसुरु लाग्ने।

अनि त्यो चोरेको कुरा चै अब नझिकम होला। फेरी एक ताका एउटा साथीको घडी बनाईदेको जस्तो होला। के बिग्रेको थ्यो त थाह भएन तर सबै फुकालेर फङ्ल्याङ्ग फुङ्ग्लुङ्ग पारे पछी फेरी फिर्ता राख्न आएन। ह्या यसै बिग्र्या उसै बिग्र्या यो थोत्रो घडी फ्याल्दे भनेर अझ ठुलो स्वर गरेर हिनीयो। "तिर तिर पैसा तिर -- केई भाको थे न घडी त्यै बाफ पसेर नदेखिएको मात्रै त हो नी -- पैला पैला नी घाममा सुकाएसी ठिक हुन्थ्यो --"यस्तै के के जाती भन्दै थ्यो तर तिर्न चै तिरीएन। अब पैसो भा पो तिर्नु। पैसा भा भे त्यस्तो बाफ पस्या घडी खोलेर बस्ने फुर्सद हुन्थ्यो के त? पैसा खर्च गर्न जानु पर्दैनथ्यो कि क्या हो?

जिम्माल, हो हो त्यो कमलाक्षीमा कमीक म पनि पढ्थें। अलि अलि हिन्दी त त्यस्ले पनि सिकाको हो। अमर चित्र कथा, मनोज पाकिट बुक्स के के हो के के--बल्ल बल्ल जगेडा गरेर हुन्छ कि बखेडा गरेर हुन्छ पैसो बोकेर पुग्यो, एउटा भाग पढेसी त बाँकी अर्को भागमा पढ भन्छ बा! त्यस् पछी फेरी अर्को रे, अनि अर्को रे -- साथीले त्यसै "चोर बनाउने रे छ यस्ले त" भन्या हो र। पछी त तर आईडिया नी लाईयो। दुई चार जना भएर गयो, मिलेर पढ्यो। एउटाले एउटा भाग, अर्कोले अर्को लियो। मिल्यो पढ्यो। तर के गर्नु र घराँ देख्दैनथे। दिन भरी घराँ बास छैन, अहिले सम्म जाँ थिस, उहीँ जा न भात खान पनि" भन्थे।  "अब पैसो नभै कमिक्स त पढ्न दिदैनथ्यो, ख्वाउँथ्यो होला नी भात।"