राहुलदाईको सस्मरण पढेर पुरनो दिनहरु याद आयो । सेमेस्तेरको अन्त हुन लाग्या भएर कमेन्ट गर्न पाको थिइन । कुरा खोल्दै जाउ राहुलदाइ, मलाई कौतुहल भइसक्यो को होला भनेर । 

खै विश्वाश गर्ने कि नगरने हुन्छ आफुलाई त । तै पनि कसैको विश्वाशमा केही भनिन्न । आमाको अगाडि त आफु सधैं बच्चा नै हुने रहेछ , अहीले पनि कहिले काही अचानक (रेगुलर बहेक) फोनहरु आइ हाल्छ नेपालबाट "तलाई र बुहारीलाई कस्तो छ नलुकाइ भन त बाबु?" अनी अली ठुलो सोरले भनिन्छ कि सबै ठिकै छ भनेर र किन भन्यो भन्यो भने "मा"  को मा देखाउन गाको रे अनी मा ले हेर्दा अली केही पर्या जस्तो छ भनेर भन्या रे । वास्तवमा ठीक तेती नै बेला केही न केही परया हुन्छ र यता बाट केही न भने पनि आमाले पूजा सुजा गर्नु हुन्छ । खै के भन्ने के? कती कुरा हाम्ले अझै भुज्नै बाँकी छ र बुज्न पनि सकिन्न होला ।

राहुलदाईको अर्को भागको आशमा........

भक्ते