भाग-११

ट्वाँको कुरा सुनेर  उ प्रति सहानुभुति जाग्यो र दया लाग्यो। कठै लेख्न त खोज्दो हो तर उसको सफ्ट्वयर नैं "शून्य" भएपछि के गरोस् त जस्तो।  मैले उसलाइ अबदेखि जसलाइ पायो त्यसलाइ त्यस्तो छेउ न टुप्पाको चिट्ठि नदेउ है भनेर सम्झाए। त्यसपछि चम्पा र रुबिमा कसको धेरै माया लाग्छ त भनेर सोधेँ। "दुबैको" भन्यो। त्यसपछि चाहि मैले हार खाँए। गधालाइ धोएर गाइ बनाउन सकिदैन जस्तो लाग्यो। "जे सुकै गर, तर मलाइ तिम्रो पोस्ट- म्यान बनाउने काम नगर,  अबदेखि मेरो पछि पछि नलाग नि।" भन्दै थिँए, ठ्याक्कै रुबि त्यही आइपुगी। रुबि देख्नासाथै ट्वाँ त आकाशतिर पो हेर्न थाल्यो। रुबिले मलाइ अर्थपूर्ण तरीकाले हेरी, ट्वाँलाइ तिरस्कारपूर्ण नजर फ्याँकी। न म सङ बोली न ट्वाँसङ। मलाइ पो अप्ठ्यारो भयो। के गर्ने के भन्ने जस्तो। मैले रुबिसङ हाँस्ने प्रयास गरेँ, रुबि सरासर स्कुलतिर लागि। परिस्थितिले अर्कै रुप लियो, त्यो मोडमा ट्वाँ र मेरो बार्तालाप रुबिको लाइ सामान्य हुन सकेन, शायद त्यो समयको खेल थियो। रुबि गएपछि ट्वाँ मलाइ "पछि कुरा गरौँला है।" भन्दै अर्कै बाटो लाग्यो। त्यो दिन ट्वाँ स्कुल आएन। दिन भरी रुबि र सुमीको कर्के नजरले मेरो मन दुख्यो। उनिहरु मलाइ देख्नासाथै खुस खुस कुरा गर्थे, शायद मेरै कुरा काट्थे। अनि ब्यँग गरेर हाँस्थे।  मैले खाँदै नखाएको बिष पो लाग्यो। मैले चम्पालाइ सबै कुरा भने, तर त्यसले नि शुरुमा हजार  प्रश्न गरी। पछि मात्र कुरा बुझ्या जस्तो गरी। दिनभरी मेरो मुड अफ भयो ट्वाँको कारण, साथीहरु पनि पर भये।

स्कुल छुटेपछि म घर आँए, आउनासाथै खाजा खानु पर्ने। एक्छिनपछि  भान्छातिर उक्लेँ, भाइ र सानुले अघि नैँ खाजा खाइ सकेका रहेछन्। उनिहरु आँगनमा थिए। भान्छामा माँले मेरो भाग खाजा छोपेर राखि दिनु भएको रहेछ। माँ पनि हुनु हुन्थेन न त काकी (सानुको माँ)। मैले चियाको लागि कित्लीमा आफै पानी बसाये, अनि चिउरा र चना खान थाँले। मनमनमा आज माँ र काकी कहाँ जानु भएछ हामीलाइ केहि नभनी भन्दै चिया बनाँए। एक्लै चिया र खाजा खाँदै थिँए। भान्छाको झ्याल पछाडी कोहि सुँकसुँकाएको जस्तो लाग्यो। भान्छासङै जोडिएको सानो कौसी थियो। हामी जहिले पनि साँझमा त्यहाँ बसेर मिठो हावाको  स्पर्श अनुभुत गर्थ्यौँ। तर दिउँसो घाम हुने हुनाले कौसी शून्य हुन्थ्यो। प्राय त्यहाँकोहि हुँदैनथे। मैले सोचेँ, मलाइ भ्रम भएको हुनु पर्छ। त्यो कौसीमा को हुन सक्छ र? त्यहाँ बसेर को रुन सक्छ र? यस्तै सोच्दै चिया पिउन थाँले। नभन्दै केहि बेरमै फेरि अर्को नारी आवाज सुनियो।

"त्यसरी रोएर हुँदैन! आँसु पुछ ।" यो आवाज कता कता चिनेको जस्तो लाग्यो। माँको स्वर थियो। माँ घरमै भएर पनि मलाइ किन चिया नपकाइदिनु भाको होला भन्ने लाग्यो। माँ को सङ कुरा गरिरहनु भाको होला एक्लै भनेर कौसीमा जान मन लाग्यो। कौसीको ढोकामा नपुग्दै अर्को स्वर सुने फेरि।

"हिम्मत हार्नु हुँदैन, आफ्नो लोग्ने हो। सकेसम्म फकाउने कोशिश गर।" त्यो चाहि सानुको माँ अर्थात मेरी काकीको थियो। कौसीमा माँ र काकी बाहेक अरु तेस्रो कोही पनि रहेछ भन्ने कुरामा मलाइ शँका लागेन। त्यसैले मैले कौसीमा जानु भन्दा त्यही झ्यालनिर बसेर तेस्रो ब्यक्ति चिन्ने प्रयास गरेँ।

"के मात्रै गरिन मैले? आधा रातमा उठेर दोबाटोमा गएर पूजा गरेँ, फुक्ने "माँ" ले भने जस्तो उ सुतेको बेलामा खुट्टा टाउकोमा मन्तर फुकेको रातो अक्षता र फूल पनि राखि दिँए। कहिले के गरेँ कहिले के गरेँ। अझै पनि उ त्यहीसङ घुम्न जान्छ। आजकाल त अफिसबाट पनि ढिलो फर्किन्छ। छुनु र मुनु सङ नि झर्किएको मात्रै हुन्छ। म सङ बोल्दै बोल्दैन। लोग्ने हैन परचक्री जस्तो ब्यहार गर्छ।" हिक्क हिक्क गर्दै सुनिएको यो आवाज पक्कै पनि सानुको माइजुको हो भन्न मलाइ गार्हो भएन। सानुको माइजु आउनु भएको रहेछ। काकी र माँ उहाँलाइ सम्झाँउदै हुनुहुन्थ्यो।

"आफ्नो लोग्ने हो, जसरी पनि मन जित्ने कोशिश गर। त्यो नखरमाउली दुइ दिनको लागि मात्र हो। भाइसङ पैसा धुत्छे धुत्छे, अनि अर्कैसङ जान्छे। ल हेरौँ त, कसरी आँउन सक्छे हाम्रो घरमा?" काकीको स्वरमा रिस थियो।

"मैले पनि शुरुमा त्यस्तै सोचेकी थिँए। तर आजकाल त पर्समा पनि त्यसकै फोटो राखेको छ। जहिले पनि टोलाएर बस्छ। मैले केहि बोल्नु हुँदैन झनक्क झनक्क रिसाँउछ। हुँदा हुँदा मुमालाइ नि के के कुरा लाएर मुमा पनि म सङ टाढिन थाल्नु भएको छ।"

"मुमाको कुरा नगर, उहाँ बच्चा जस्तै होइसिन्छ। भाइले जे भन्यो त्यही पत्याइसिन्छ। मुमाको कुराले चित्त नदुखाउ तिमी।" काकीले माइजुलाइ सम्झाउनु भयो।

"छोरीहरुको मायाले पनि फर्किन्छ। त्यसै छोड्नु हुन्न तिमीले। बोलेन भनेर चुप लागेर बस्ने हैन। घरमा धेरै ब्यस्त बनाउ। हैन भने तिमीहरु दुइजना मात्र बाहिर जानु केहि दिनको लागि। अनि सकेसम्म सङै बस्नु, एक्छिन पनि नछोड्नु। झारफुकले हुन्छ भने अरु पनि छन् जान्ने मान्छे। पानी मात्र मन्तरेर खुवाए पनि एकोहोरो बनाउन सक्छन् रे। तिमी निराश नहोउ। म लान्छु तिमीलाइ एक ठाँउमा।" माँले नि सल्लाह दिन थाल्नु भयो।

"उसको मन नै अर्कैको  भइसकेपछि झारफुकले के गर्न सक्छ दिज्यु? अब त मैले आशा त्यागिसकेँ। मेरो भाग्य नैं त्यस्तो, अरुलाइ के दोष दिनु?" माइजुले थकित स्वरमा भन्नु भयो।

"म कुरा गर्छु त्यो सङ। त्यो केटी कहाँ बस्छे? तिमीलाइ थाहा छ?" काकीले सोध्नु भयो।

"त्यही कता बसुन्धारातिर एक्लै फ्ल्याटमा बस्छे रे। आफ्नै बिजनेस छ रे। बुटिक खोलेकी छे रे।" माइजुले भन्नु भयो।

"हामी गएर कुरा गरौँ न त? एकचोटि साबधान गर्नै पर्छ। समय मिलाएर हामी तिनै जना जाँउ त्यसका।" काकीले भन्नु भयो।

"जब आफ्नै मान्छे आफ्नो छैन भने पराइलाइ भनेर के हुन्छ र दिज्यु? छोड्दिस्यो, यदि भाग्यमा छ भने उ फर्केला, छोरीहरु हुर्किदैँ छन्। हैन भने अब त मेरो मन मरीसक्यो।" माइजु अझै निरुत्साहित हुनु हुन्थ्यो।

"त्यसो भये म कुरा गर्छु भाइसङ! यो शनिबार आँउछु म त्यहाँ। त्यसलाइ बाहिर जान नदेउ। म सम्झाँउछु।" काकी जङिनु भयो।

"शनिबार त उ बिहानै देखि बाहिर निस्कन्छ। कसैले नि रोक्न सक्दैन। जहिले पनि उसको ओवरटाइम परेको हुन्छ। हजुरलाइ दुख मात्र हुन्छ। हजुरले सम्झाए पनि नसम्झाए पनि उसले मलाइ माया गर्ला जस्तो लाग्दैन। हजुरहरुलाइ के भन्नु ? हाम्रो त कोठा पनि बेग्लै भै सक्यो। उ त्यही बैठक कोठामा गएर सुत्छ आजकाल।" माइजुको पीडा अरु दुखेको जस्तो लाग्यो मलाइ।

"म अहिले कुरा गर्छु त्यो सङ।" भन्दै काकी उठ्नु भयो।

"रिसमा कुरा गरेर हुँदैन, सिन्धु। पछि कुरा गर, अहिले हैन। " माँले काकीलाइ सम्झाउनु भयो। त्यसपछि काकी चुप लाग्नु भयो। फेरि माइजुको हिक्काहरु निर्बाँध छुट्न थाले। मेरो आँखामा त्यो केटीको हात समाएर हिंडेको मामाको तस्बीर नाच्न थाल्यो। मामाको हाँसो र माइजुको रोदन समानान्तर हुँदै पर परसम्म फैलिएको देखेँ मैले।

क्रमश: