Posted by: amitraja June 13, 2009
Login in to Rate this Post:
0 
? 
?
"६"
केही बेर सोचेर ऊ बोलि
"I don't wanna give you trouble"
"No trouble for me"
अली अली अनकन गरे झै गरी मधुर स्वर मा "OK" भनी।
म खुशी ले गद गद भए, मेरो Apartment को ढोकमा पुगेर साँचो घुमाउन थाले। जाडो ले हाथ थर् थर् कमेको थियो ढोका खोल्न निकै बेर लाग्यो। मैले उस्को मुहार हेरे मन्द मुस्कान भएपनी ऊ कता कता हराइरहेकी थीइ। म भित्र छिरे ऊ पनि मेरो पछी पछी लागि। कोठा भित्र पसेपछी ऊस्ले आफ्नो ब्याग तल राखी र हाथ बढाएर आफ्नो परिचय दीइ।
"I am Anna" हाथ मिलाउदै मैले पनि "शिव" भने, तर उस्ले "SAM" भनी शायद सुनिन वा सुनेर पनी बुझिन, मैले सच्यौन पनि खोजिन, एक मन ले अच्चम् परे "शिव" र "SAM" को कुनै ताल मेल नै मिल्दैन किन "SAM" भनेकी हो कुरै बुझिन। तैपनी मलाई उस्ले दिएको नयाँ नाम मन्पर्यो "SAM"
यसरी मेरो कथाको तेस्रो अध्याय र "शिव" देखी "SAM" को यात्रा पनि अघि बढ्दै गयो।
हामी दुबै लिभिङ रूम मा बस्यौ। म किचन तिर लागे। ऊ कोठा तिर नियालेर हेर्न थालि। राजु भाईले हिजो मात्र सफा गरेको थियो चिटिक्क पारेर। म कफी मेसिन मा कफिको दाना हाल्दै थिए। एक छिन्मै कफि तयार भयो, म कफिको बाफ हेर्दाइ थिए, ति थरी थरी का आक्रीति बनाउदै यता उता उड्दै बिलाउदै थिए। कफी को बाफ संगै अनेकौ कुरा मन्मा खेल्दै हराउदै गर्नथाले।
मेरो प्रस्ताब् मानेर उनी मेरो घर मा आएको मा म धेरैनै खुशी थिए। तर यो पापी मन संका गर्दैथियो। एउटा केटी मान्छे एसरी एक अपरिचित मान्छे को घरमा आउनु के ठीक हो? म उस्को चरित्र प्रति नै प्रश्न चिन्ह खडा गर्न थाले। कस्तो निडर कस्तो निर्लज। अघी सम्म खुशी भएको मेरो मन एक्कासी निरस भयो। फेरी आँफै मन लाई सम्झाउन थाले। एक त खैरी ते माथि राती को बेला ऊ सँग कुनै बिकल्प पनि त थिएन। उस्ले साथी लाई फोन गरेकी पनि त हो नि यो राती मा कसैले पनि जवाफ दिएन बिचरीलाई, के गरोश् त। उस्को पिडा को करण मलाई थाहा छैन, उस्को आँसुको अर्थ थाहा छैन। मलाई यती मात्रा थाहा छ कि, म जति उस्को बारेमा सोच्दै छु त्येति नै उस्लाई मन्पराउदै छु, त्येतिनै उसँग नजिकिन्दै छु, उस्लाई चिन्ने प्रयास गर्दै छु।
हामी दुबैले कफि साथै पियौ तर एक शब्द पनि कुरा भएन, मन्मा प्रश्न हजार थिए, सोध्ने आट भने एक रत्ती पनि थिएन। Closet बाट पुरानो तर सफा स्लीपिङ ब्याग निकालेर दिए। ऊ अच्चम्म परेर मलाई हेरिरही, म पनि नहेरेझै एता उती हेर्न थाले।
सोफा तिर औंला तेर्साउदै "Feel Comfortable" भन्दै म आफ्नो कोठा तिर लागे।
त्यो दिन किन किन सुत्नै सकिन। म उस्कै सोचाइमा डुबेको थिए। को केटा थियो त्यो, के सम्बन्ध होला "Anna" को त्यो केटा सँग? के भन्न खोजेको थियो होला तेस्ले? मैले त्यसरी ट्याक्सी कुदाएर के ठीक गरे वा बेठिक? अनगिन्ती प्रश्न थिए तर जवाफ एउटा पनि थिएन। सडकमा लडिबुडी गरेका कुकुर झै मिनेट मिनेट मा कोल्टो फेर्न थाले। जति गरे पनि प्रश्न माथि प्रश्न थुप्रिदै थिए अनी म प्रश्नहरु कै जन्जालो मा अल्झिदै गए।
भोली बिहानि राजु भाई मेरो कोठामा आएर मलाई जिस्काउन थल्यो। मैले सुस्तरी उस्लाई सबै कुरा सुनाए।
राजु मलाई खिस्सी गर्न थालयो। "दाइ तपाईं नि एक्लै केटी भा बेला गाडि बिगार्ने हो त, एसो दुई जाना केटी भा बेला पो गाडि बिगार्नु पर्छ त" अझै थप्दै थियो "म पनि पढ्न छोडेर taxi चलाऊनु पर्यो जस्तो छ, राम्रा राम्रा ग्रहाक घर मै आउँदा रैछन।" यती भन्दै राजु कोठा तिर लाग्यो।
म उठेर kitchen तिर लागे। Anna लिभिङ रूम को couch मा सुतेकी थी। बिहानी को घाम ले उस्को मुहार ढाकेको थियो। घाम्को किरण मा उस्को सुनौला केश अझै सुनौलो देखिन्थियो। गोरो अनुहार झनै प्रज्वल्लित भएको थियो। मानौ कुनै नाटक को मुख्य पात्र लाई Spotlight ले केन्द्रित गरेको होश। म उस्लाई देखेर हाँसे उ पनि मुस्काइ। उस्को मुस्कान, उस्को बोली, उस्को हेराइ र उ भित्र लुकेको रहस्य ले पनि मलाई रोमन्चिर्त गर्दै थियो।
"Thank you" भनि
मैले प्रतिउत्त्तर गरे "For What"
"You saved me Yesterday"
म अच्चम्म परे, एक ट्क ले उस्लाई हेरिरहे।
"If you don't mind can I ask you why?"
मेरो प्रश्न सुन्ना साथ ऊ गम्भिर भै, उस्को मुहर मा उदासी छायो। एकै छण पछि ऊ आँफै सहज् भै। ऊ बोल्न थालि म सुन्न थाले। शायद उस्ले मलाई विश्वाश गरि वा उस्ले मनको बह रोक्न सकिन। उस्ले मलाई विश्वाश गर्नु को करण पनि त छ, एक अन्जान केटी लाई तेती राती शरण दिये र तेस माथि उस्को बिवस्ता को कुनै फाईदा पनि लिन चाहिन मैले। ऊ मलाई कुनै चलचित्र को कथा झै बास्तविक् जीवन कथा सुनाउन थालि। म सुनी रहे ऊ भन्दै गै। ऊ भन्दै थीइ आँसु झर्दै थीइ। बल्ल मैले उस्को आँसु को रहस्य बुझे, उस्का हरेक आँसुका दाना मा लुकेका पिडा देखे। धन्न छे ऊ तेतिका पिडा को बोझ बोक्दा पनि कती सहज्, सुसिल र शान्त छे। "Anna" को दु:खदाइ जीवन कथा सुने पछी म अझ धेरै माया गर्न थाले । म उस्को पिडा लाई आफ्नो बनाउन चाहन्थे, म उस्लाई अंगाल्नचाहन्थे तर बिडम्बना म असमर्थ थिए। सुन्द सुन्दै मुटु भारी भयो, मेरा आँखा पनि रसाए। बर्षे बाँध फुटेर नदी को बेग बगेझै मेर आसुँ बग्न थाले। मैले उस्को हाथ समाते ऊ म तिर हेरी मैले पनि उस्लाई हेरे। उस्ले मेरो निसब्द आँखा को बोली बुझे जही गरि, र केही बेर चुप लागि। उस्को कथा त रोकियो तर उस्को आसुँ रोकिएन।
केही बेर सोचेर ऊ बोलि
"I don't wanna give you trouble"
"No trouble for me"
अली अली अनकन गरे झै गरी मधुर स्वर मा "OK" भनी।
म खुशी ले गद गद भए, मेरो Apartment को ढोकमा पुगेर साँचो घुमाउन थाले। जाडो ले हाथ थर् थर् कमेको थियो ढोका खोल्न निकै बेर लाग्यो। मैले उस्को मुहार हेरे मन्द मुस्कान भएपनी ऊ कता कता हराइरहेकी थीइ। म भित्र छिरे ऊ पनि मेरो पछी पछी लागि। कोठा भित्र पसेपछी ऊस्ले आफ्नो ब्याग तल राखी र हाथ बढाएर आफ्नो परिचय दीइ।
"I am Anna" हाथ मिलाउदै मैले पनि "शिव" भने, तर उस्ले "SAM" भनी शायद सुनिन वा सुनेर पनी बुझिन, मैले सच्यौन पनि खोजिन, एक मन ले अच्चम् परे "शिव" र "SAM" को कुनै ताल मेल नै मिल्दैन किन "SAM" भनेकी हो कुरै बुझिन। तैपनी मलाई उस्ले दिएको नयाँ नाम मन्पर्यो "SAM"
यसरी मेरो कथाको तेस्रो अध्याय र "शिव" देखी "SAM" को यात्रा पनि अघि बढ्दै गयो।
हामी दुबै लिभिङ रूम मा बस्यौ। म किचन तिर लागे। ऊ कोठा तिर नियालेर हेर्न थालि। राजु भाईले हिजो मात्र सफा गरेको थियो चिटिक्क पारेर। म कफी मेसिन मा कफिको दाना हाल्दै थिए। एक छिन्मै कफि तयार भयो, म कफिको बाफ हेर्दाइ थिए, ति थरी थरी का आक्रीति बनाउदै यता उता उड्दै बिलाउदै थिए। कफी को बाफ संगै अनेकौ कुरा मन्मा खेल्दै हराउदै गर्नथाले।
मेरो प्रस्ताब् मानेर उनी मेरो घर मा आएको मा म धेरैनै खुशी थिए। तर यो पापी मन संका गर्दैथियो। एउटा केटी मान्छे एसरी एक अपरिचित मान्छे को घरमा आउनु के ठीक हो? म उस्को चरित्र प्रति नै प्रश्न चिन्ह खडा गर्न थाले। कस्तो निडर कस्तो निर्लज। अघी सम्म खुशी भएको मेरो मन एक्कासी निरस भयो। फेरी आँफै मन लाई सम्झाउन थाले। एक त खैरी ते माथि राती को बेला ऊ सँग कुनै बिकल्प पनि त थिएन। उस्ले साथी लाई फोन गरेकी पनि त हो नि यो राती मा कसैले पनि जवाफ दिएन बिचरीलाई, के गरोश् त। उस्को पिडा को करण मलाई थाहा छैन, उस्को आँसुको अर्थ थाहा छैन। मलाई यती मात्रा थाहा छ कि, म जति उस्को बारेमा सोच्दै छु त्येति नै उस्लाई मन्पराउदै छु, त्येतिनै उसँग नजिकिन्दै छु, उस्लाई चिन्ने प्रयास गर्दै छु।
हामी दुबैले कफि साथै पियौ तर एक शब्द पनि कुरा भएन, मन्मा प्रश्न हजार थिए, सोध्ने आट भने एक रत्ती पनि थिएन। Closet बाट पुरानो तर सफा स्लीपिङ ब्याग निकालेर दिए। ऊ अच्चम्म परेर मलाई हेरिरही, म पनि नहेरेझै एता उती हेर्न थाले।
सोफा तिर औंला तेर्साउदै "Feel Comfortable" भन्दै म आफ्नो कोठा तिर लागे।
त्यो दिन किन किन सुत्नै सकिन। म उस्कै सोचाइमा डुबेको थिए। को केटा थियो त्यो, के सम्बन्ध होला "Anna" को त्यो केटा सँग? के भन्न खोजेको थियो होला तेस्ले? मैले त्यसरी ट्याक्सी कुदाएर के ठीक गरे वा बेठिक? अनगिन्ती प्रश्न थिए तर जवाफ एउटा पनि थिएन। सडकमा लडिबुडी गरेका कुकुर झै मिनेट मिनेट मा कोल्टो फेर्न थाले। जति गरे पनि प्रश्न माथि प्रश्न थुप्रिदै थिए अनी म प्रश्नहरु कै जन्जालो मा अल्झिदै गए।
भोली बिहानि राजु भाई मेरो कोठामा आएर मलाई जिस्काउन थल्यो। मैले सुस्तरी उस्लाई सबै कुरा सुनाए।
राजु मलाई खिस्सी गर्न थालयो। "दाइ तपाईं नि एक्लै केटी भा बेला गाडि बिगार्ने हो त, एसो दुई जाना केटी भा बेला पो गाडि बिगार्नु पर्छ त" अझै थप्दै थियो "म पनि पढ्न छोडेर taxi चलाऊनु पर्यो जस्तो छ, राम्रा राम्रा ग्रहाक घर मै आउँदा रैछन।" यती भन्दै राजु कोठा तिर लाग्यो।
म उठेर kitchen तिर लागे। Anna लिभिङ रूम को couch मा सुतेकी थी। बिहानी को घाम ले उस्को मुहार ढाकेको थियो। घाम्को किरण मा उस्को सुनौला केश अझै सुनौलो देखिन्थियो। गोरो अनुहार झनै प्रज्वल्लित भएको थियो। मानौ कुनै नाटक को मुख्य पात्र लाई Spotlight ले केन्द्रित गरेको होश। म उस्लाई देखेर हाँसे उ पनि मुस्काइ। उस्को मुस्कान, उस्को बोली, उस्को हेराइ र उ भित्र लुकेको रहस्य ले पनि मलाई रोमन्चिर्त गर्दै थियो।
"Thank you" भनि
मैले प्रतिउत्त्तर गरे "For What"
"You saved me Yesterday"
म अच्चम्म परे, एक ट्क ले उस्लाई हेरिरहे।
"If you don't mind can I ask you why?"
मेरो प्रश्न सुन्ना साथ ऊ गम्भिर भै, उस्को मुहर मा उदासी छायो। एकै छण पछि ऊ आँफै सहज् भै। ऊ बोल्न थालि म सुन्न थाले। शायद उस्ले मलाई विश्वाश गरि वा उस्ले मनको बह रोक्न सकिन। उस्ले मलाई विश्वाश गर्नु को करण पनि त छ, एक अन्जान केटी लाई तेती राती शरण दिये र तेस माथि उस्को बिवस्ता को कुनै फाईदा पनि लिन चाहिन मैले। ऊ मलाई कुनै चलचित्र को कथा झै बास्तविक् जीवन कथा सुनाउन थालि। म सुनी रहे ऊ भन्दै गै। ऊ भन्दै थीइ आँसु झर्दै थीइ। बल्ल मैले उस्को आँसु को रहस्य बुझे, उस्का हरेक आँसुका दाना मा लुकेका पिडा देखे। धन्न छे ऊ तेतिका पिडा को बोझ बोक्दा पनि कती सहज्, सुसिल र शान्त छे। "Anna" को दु:खदाइ जीवन कथा सुने पछी म अझ धेरै माया गर्न थाले । म उस्को पिडा लाई आफ्नो बनाउन चाहन्थे, म उस्लाई अंगाल्नचाहन्थे तर बिडम्बना म असमर्थ थिए। सुन्द सुन्दै मुटु भारी भयो, मेरा आँखा पनि रसाए। बर्षे बाँध फुटेर नदी को बेग बगेझै मेर आसुँ बग्न थाले। मैले उस्को हाथ समाते ऊ म तिर हेरी मैले पनि उस्लाई हेरे। उस्ले मेरो निसब्द आँखा को बोली बुझे जही गरि, र केही बेर चुप लागि। उस्को कथा त रोकियो तर उस्को आसुँ रोकिएन।
क्रमस: