Posted by: Regal May 26, 2009
हाईस्कूल पुनर्मिलन {..........}
Login in to Rate this Post:     0       ?        
दिन काट्न गार्हो भएर TVको च्यानल ओल्टाइ-पल्टाइ गर्दै बसेको थिएँ भान्जा कोठाभित्र छिरे ।
"मामा ,यी यो चिट्ठी हाम्रो स्कूलबाट दिएको "
"किन मलाई नि, तिम्रो स्कूलको चिट्ठी तिम्रै बुवालाई देउ न " उन्को कुराले खस्सै interest जगाएको थिएन मलाई ।
"हैन के तपाईंलाई नै दिनु भन्नु भएको थियो सरले । फेरी तपाईंको पनि त् पुरानो स्कूल हो नि त्यो ।" भान्जाले ईतिहास पल्टाए ,TVमा पनि flash-backको सिन अैइरारैछ । लौ त नि के रैछ भनेर खोलेँ चिट्ठी । चारकुनामा बुट्टा भरेर भाङ्रा टोपिलाई गोयाँलाको फूल ओडा जसरी निमन्त्रणा लेख्या रैछ । सराँश:स्कूल स्थापनाको २५ बर्ष पुरा भएको उपलक्ष्यमा पहिलो SLC ब्याच्को Reunion कार्यक्रम रैछ यो शुक्रबार । अब छुट्टी काट्न गार्हो परेर नबोलाको ठाउँमा समेत कुकुरभन्दा पनि पहिला पुगिन्छ झन बोलाको ठाउँमा त जानै पर्‍यो । टाइम साँझको राखेर मोरेछन । Dress-code त केही राख्या छैनन मुर्दारहरुले , हैन भने फेरी उही 80sको बेलि-बटन पाइन्ट ढल्काउनु पर्ला नि भनेर हेरेको त्यस्तो केही छैन रैछ । भने पछी होलो-सस्तै लाएर जानु पर्ला । बेस्सरी बजाउनु पर्छ । अरुलाई के-को चिन्ता,घर ज्वाँईलाई खाना चिन्ता भने झै आफ्नो धुन reunionबाट load-unloadमा पुगी सक्याथ्यो । थुक्क ! कालिपारे लेबर , तैले पनि दिन पारेरै जन्म्या होस ।

सान्नानीको तिन्पाने cafeमा तिनदिनसम्म गयल नभैकन अनुशासित डिप्टि लाएसी शुक्रबार पनि आयो । दिदिले धोइद्या कपडामा सज्जिएर अनी भाईबाट हाइज्याक गर्या भट्-भटेमा थच्चिएर लागियो भुतपुर्ब स्कूल्का भुतजस्ता मास्टरहरुलाई भेट्न ।
...आयो मेरो भट्-भटे, भटट-भटट-भट् ....

स्कूलको गेटमा पुग्दा अर्कै अनुभुती भो । पाले नयाँ रैछ नचिन्या जस्तो गर्‍यो, गेट उही पुरानै चिन्या-चिन्या जस्तो गर्‍यो । हुन पनि नर्सरिदेखी १०कक्ष्यासम्म १२ बर्ष बिताएको ठाउँको सम्झना त के एस्सै मेटिन्थ्यो र । अनुहारहरु नयाँ देखिए पनि ,माहौल पारीचित नै थियो ।
बाँसबारी जुत्तामा पुलिस्टरको पाइन्ट, टेरिकटको कमिजमा देब्रेतिर safety-pinले hanky सिउरिएको, दाइने कुममा टुम्लेट र पिठ्युँमा आफु जत्रै-जत्रै झोला बोकेर पहिलो चोटि स्कूल आउँदाको देखी लिएर SLCको अन्तिम पेपर सकेर साथीहरुसँग जिस्कदै "भो पुग्यो अब,सकियो १२ बर्से काराबासको सजाए, अब आउनु छैन फर्केर"भन्दै गेटमा आएर ढुङ्गै पल्टाएको सब याद ताजा भएर आए ।

"हजुर के कामले आउनुभाहोला ?"अतित र बर्तमानको साँध कोर्न अैपुगे अर्का मामा । पालेलाई मामा भन्ने चलन थियो हाम्रो । आमाले भन्दा बढ्ता कुरा लाउथे मामाले र बाले भन्दा बढ्ता चुट्थे गोरु-बाले । अहिलेका मामा भने डन्ठे मामा नबनी ट्रफिक मामा बने ।
"रुइ-उन्एउ reunion हुने कान-पेन्सन-हालconvention-hall त्यता हो " भनेकै दिशातिर लागियो ।

कान-पेन्सन-हालमा १०-१२जना खानाँ काल पहिल्यै पुगी सक्या रैछन् तैपनी जलपान सुरु नभा भएर मन भुलौन TV हेर्दै थिए । आफ्नै ब्याच भन्थे तर चिन्या जस्तो कोइ नि देखिन । गलत ठाँूमा अाइयो भनौ भने पोस्टर-पम्पलेट सहि टाल्या छ, साँच्ची बुढो भैएछ कि जस्तो लाग्यो ।
"ल ल फेरी बाजी टेकाम साथी हो ! त्यै १५ नम्बरको कालेले नै जित्छ,(TVमा Beijing-Olympicsदिरारेछ) ,दौडमा dark-horseर dark-habsiभन्या एउटै हुन ।"अहिले बोल्ने चाँही केही बिसेक चिन्या-चिन्या जस्तो लाग्यो तर स्थानको दुरिले भनौ या समयको दुरिले (उस्तै-उस्तै हो बा...)ठम्म्याउन भने सकिन। राती देख्या सपना बिहान सम्झन नसक्या जस्तो भो । मलाई के गरु-के गरुँ भो । त्यहाँ जाउँ कोसँग बोलुँ,के बोलुँ फेरी उनिहरु पहिलो चोटि रङीन TVदेख्या जसरी मद्-मस्त छन । ढोकै निरको कुर्सिमा थपक्क बसेँ ।

समय बित्दै जाँदा अरु खानाँ काल पनि थपिए, कोइ गएर परिचय माग्ने साहस् गरे र आफुलाई माहौल्मा घुसाउने प्रयास पनि गरे । तर जती आए पनी मलाई चाँही बाइपास गरे । लौ बर्बाद ! ढोकैमा बस्या भएर मामा पो भन ठाने कि केहो । फेरी कपडा पनि मलाई खुब होलो-सस्तो लाउनु पर्ने । भाईकै भए नि कोट-सोट ढल्खाएको भए के जान्थ्यो तेरो । उता कतिले त हामी आउँदा समेत नऊठ्ने कस्तो पाले रैछ भनेर बिनाकारण सराप्न समेत भ्याइ सके होलान् ।

"ल अब चाँही कार्यक्रम सुरु गरौँ है ।" अघि कालेको आड्मा बाजी मार्ने गोरे उठ्यो । घडी हेरेको निमन्त्रणा कार्डको exact टाइम भा रैछ । लौ हेर ! भोज-भतेर भनेसी त टाइमै सुरु हुने रैछ त अरु बेलाँ चाँही नेपाली टाइम ।
"लौ त यहाँ पाल्नु हुने सबै साथीहरुलाई मेरो र बिद्यालय परिवारको तर्फबाट स्वागत छ । हाम्रो कार्यक्रमको बारेमा त तपाईंहरु सबैलाई थाहै छ के लामो भाषाण छाट्नु र । बरु सबैले आफ्नो परिचयबाट नै सुरु गरौँ ,हुन्न ? म शंकर केसी । SLC पहिलो ब्याच र हाल यो बिद्यालयको प्रधानआध्यापक पनि ।" म झल्याँस परे । लौ हेर ! यो त शंकरे पो रैछ । त्यही भएर पो चिन्या-चिन्या जस्तो लागेको । उ त मेरो स्कूले जिबनको मिल्ने साथी । कक्ष्या ४ देखी १० सम्मको desk-mate नै हो । उबेलामा भोक्मरी पर्या जस्तो दुब्लो थियो, अचाक्ली नै । मज्जाले हास्यो भने रोक्किँदा मुख रातो पारेर थर्-थर काप्ने भएकाले हामी उस्लाई "थरे" भन्थेउँ ।

"ल अब कोही छ बाँकी परिचय दिन ।" हरे ! बेला न कुबेला थरेको सोचमा दुबेको त यता थरि-थरी मान्छेका परिचय नै छुट्टाइएछ । झन कसरी चिन्ने आफ्ना पुराना class-matesहरुलाई भनी भा बेलामा । लौ बरु आफ्नै परिचय दिनु पर्‍यो अनी बाटो बन्ला नि भनेर हात उठाएँ । मेरो परिचयसङै परिचय चक्र टुङियो । अब भने मामाहरुले जलपान भित्र्यौन थाले । शंकरे म भएतिर आयो ।

"सर नमस्ते !" मैले जिस्काउन खोजेँ ।
"सर मात्र होइन मुला, हेड्सर भन हेड्सर" उ त झन फुर्किन्छ के रे ।
"अनी यार कती खेर आएको ,छुट्टिमा घर आएको छस भन्ने त सुनेको थिएँ । भेट्न आउनु पर्दैन साले, एक त १० बर्ष पछी नेपाल फर्कनु छ तेस्माथि पनि...... तलाई ... "
"ओए ! हेड्सर भएर एस्तो भाषा?" मैले कुरो मोड्न खोजेँ
"पुराना साथीहरु भेटेपछी पुरानै छाँट त आउनेनै भो नि । त्यसैले त मैले आजको पार्टिमा स्कूलका अरु सर-मिसहरुलाई बोलाएको छैन नि । मामाहरु मात्र हो , बोले हुन्छ ।"
"अनी यार, मैले नेपाल छाड्दा तँ त अमेरिका उडिस भन्ने सुन्थें फेरी किन फर्केको त डलर कमाउन छाडेर?"
"छोड यार, कुरा नगर । बस्न मन लागेन । कलेज जेन्-तेन सक्ने बित्तिकै फर्के म त । सालेहरु हाम्रो नाम समेत् जानि-जानी बिगारेर बोलाउने ,हामी भने मिलाई-मिलाई सुन्नु पर्ने, मिलाई-मिलाई बोल्नु पर्ने । घोट्टिएर काम गर्‍यो pay-chek आउने बेलामा के-के जाती तिन्का बाउका टाउको tax र fax काटेर आद्धा ज्याला पाइने । अब त्यो नाम पनि नहुने-माम पनि नहुने ठाँुमा के बस्नु भनेर फर्के । फेरी मरी लानु के छ र, जिउदै हुँदा म १ जनाले अरु १० जनाको भबिस्य बनाउन सहयोग गर्न सकेँ भने तेही हो मेरो कमाई ।" शंकर ठट्ट्एउलो पाराको देखिए पनि पहिले देखी नै भित्रीरूपमा अली भावुक स्वभावको मान्छे थियो ।

हुन त मलाई पनि कतिपय अर्ध-परिचितले भावुक मान्छे भन्देलान । तर शंकर र मेरो भावुकतामा फरक छ । उ सबै परिस्थिती अनुकुल हुँदा पनि भावनात्मक निर्णय लिने मान्छे , आफ्नो भावुकतालाई ठट्ट्यौलिमा ढाक्ने मान्छे । म परिस्थितीको मारले भावुक बनाएको मान्छे । बेला-बखत आँफैमा रमाउछु तर स्कूले जिबनमा जस्तो खुलेर फेरी हासेको छैन । हुन त कुकुरको पुछर हेरेर हास्ने उमेरमा सबै त्यस्तै हुन कि? तर पनि उबेलामा हाम्रो साथीहरुमध्य मैले अलिक धेरै नै बङो देख्थेँ ति पुच्छरहरु । पढाई पनि राम्रै थियो र SLCको iron-gate पनि पार गरियो । अनी बल्ल जिन्दगीले ति सबै creditमा हाँसेका हाँसोमाथि साँवामाथि ब्याज र ब्याजमाथि प्याज लगयो । मेरो स्कूल त जेन्-तेन सकियो तर क्याम्पस पढाउन सक्ने सामर्थ्य मेरो परिवारको थिएन, मलाई थाहा थियो । फेरी उबेलामा आफ्नो जिल्लामा क्याम्पस पनि थिएन । आफ्ना साथी-भाइ र सँगैका अरु नयाँँ जोशकासाथ धमाधम काठमाडौं लगायत अन्य शहरहरुतिर लागे । आफु घरको न घाटको भैयो । फेरी अब त कमाउन लाग्नु पर्छ भन्ने पनि सोच्नु पर्ने नै थियो । भाई भर्खर ५ कक्ष्यामा थियो, उस्ले पनि एक दिन SLC पास् गर्छ । केही न केही त गर्नै पर्ने बाध्यता आयो । हिनताबोध लिएर गाउँमा बस्ने मन मलाई थिएन । त्यसैबेलाताका Indian-Armyको गल्ला आयो । मरता क्या नही करता भन्ने धोती उखान त सुन्या थेँ तर आफ्नै जिबनमा लागु होल भन्ने भेउ पैयाथेन । इखले भनौ या सिपले, जेस्ले भए नि पल्टने रासनमा टिक्नु टिकियो । जवानबाट सुरु गर्या क्याप्टेन सम्म पुगियो । बल्ल गाउँ फर्किने साहस् पलाएको हो ,एत्ती नभा भे त उही हो ...आमा रुँदै गाउँबेसी मेलैमा, छोरो रुँदै गोरखपुर रेलैमा ...

"क्याप्टेन साब ! एत्रो बर्ष पछी भेट भा बेला मेह्फिलमा रङ जमाउन परेन । ला समात , खुब जमेगा रङ जब मिल बैठेङे हम;आप ,मै और .....।" शंकरेले एक प्याला मेरो हातमा थमाउदै आफ्नो चाँही रित्त्यायो ।
"बिमौरा-घमौरा निको पार्न क्याप्टेन साबुन चाहिन्छ,Reunionमा त स्कूलमै तिन्पाने पाईन्छ । ह्या, खा न छिट्टो । आफुलाई भने मुख जिस्का जस्तो मात्र भो । स्वाट्ट पारेको छात्ती पोल्यो, अर्को सटले निभाउनु पर्‍यो के , मामा........."

तिन्-चारवोटा प्याला रित्तिँदासम्ममा चाँही हामी उही अल्लारे दौँतर भै सकेका थियौँ ।
"ओेए , थरे ! साले अघी परिचय roundमा आफ्नो भेजा टाइट भएर केही सुनिन यार । यि मध्य हाम्रा अलिक नजिकका साथीहरु को-को हुन चिना त "
"ह्या के यि मध्य नि ! लागेर तिरिमिरी परीस् कि के हो ? जम्मा १५ जना त आछन ,त्यही भएर परिचय राउन्ड सुरु हुने बित्तिकै खत्तम भाको हो । तर केही छैन म सबजना चाइनाइदिन्छु नि एहिँबाट । Don't worry my Dear, ओे माइ डिएर-तिम्रो हाम्रो बिएर गोल्डेन टाइगर .... ल सुन , उ त्यो सारी र sleeveless-blouse लाउने माल चाँहीँ सुधा हो । उही क्या त ,८ कक्ष्यासम्म त्यस्को नाक्मा सिँगान बग्ने राता टाटा हुन्थे त । हि..हि..हि.. "
"तेरी बज्यै प्वाँट भा रैछे त"
"सुस्तरी बोल प्यासी आत्मा, हाम्रै classको गोबिन्दे, भट्टे के, हो उस्ले बिहे गर्या छ । क्याम्पसमा दुबैजनाले एउटै बिषयमा सितारा पाएछन अनी ब्याक पेपरको लागि सँगै combine-study गर्दा-गर्दै combine.....
"आफ्नै ब्याचको ब्याचलर पाइछ त सिँगानेले "
"त्यस्ले मात्र होइन , उ त्यो कुना जरिवाल कुर्ता-सुरुवाल लाएर काहानी घर-घर कि बन्न खोज्ने छे नि,त्यो दुर्गा पाण्डे हो । उस्ले त्यो उस्कै नजिक झ्यालमा cowboy-hatलाएर एउटा हातमा बिएर र अर्को हातमा scotch समातेको सैतान प्रबिण थापासँग बिहे गर्या रैछ ।"
"त्यस्को पहिरन चाँही किन त्यस्तो नि, सिकार खेल्न आ जस्तो ? अनेक गर्नु पर्छ यो थापेलाई है ?"
"Dairy चलाऊँछ यतै ,त्यही भएर cowboy बन्या होला नि । छोरो Australiaमा छ रे । अघी आफ्नो परिचयमै भन्या थियो ,उस्लेनै यो hat र dingo-bootपठाइदिएको हो भनेर । गरी खा थापाकाजी तैले पनि ।"
"अच्चम्मै छ बा ! है थरे ?"
"तेरो बाजे सबभन्दा अच्चम्म त गीता खड्का र बिजय कार्कीको बिहे पो त । तलाई याद छ, १० कक्ष्यामा बिजय मनिटर हुनेताका गीताले उस्लाई लब-लेटर पठाएर कान्ड मच्चिएको "
"हो त नि, बिजयले रिजेक्ट गरेर, गीतालाई हेड्सरको अफिससम्म पुर्या हैन त ? अनी फेरी अहिले कसरी....."
"१०सम्म बिचरी अली बच्ची नै थिई,पछी कोरली भै । अब बैँशमा स्याल त घोर्ले हुन्छ भन्छन । त्यस्माथि पनि गीता १०पछी काठमाडौं गयी पढ्न । गाउँ फर्किँदा जिनको पाइन्टमा cock-shoes जुत्ता लाएर बिजयको आँगन खोपिल्टा पार्दै हिँडेपछी, बिजयको दिलमा पनि भाले बास्ने भएन त ?"

शंकरले एक्-एक गर्दै सार चिनाउदै गयो आफ्नै अन्दाजमा,मैले थपथाप गरेँ ।
"ल Last but not the least ,उ त्यो salad-barनिर बसेकी, निलो सारी लाउने र पटक्-पटक तँ तिर हेर्ने को होला ?Guess"
"मलाई के थाहा थरे ! थाहा भए तलाई सोधी रहनु पर्थ्यो र ?"
"धोकेबाज आत्मा ,She is Saru Sapkota, Does that ring any bell ?"
मलाई अलि-अली लाग्या दारुले छर्लङै छोड्दियो । सरु मसँग नर्सरिदेखी १०सम्म,१२ बर्ष संगै पढेकी साथी हो । म उस्लाई जिस्केर "प्रसाद" भन्ने नामले बोलौथे;सरु प्रसाद सापकोटा । सानोमा उ tomboyish थिई ,८-९कक्ष्यामा आएर केटी को स्वोभाव देखाउन थालेकि हो । हामी असध्धै मिल्थेउँ त्यसैले साथीहरुले मात्र होइन सर्-मिसले पनि हाम्रो affair छ भन्ने शँका काट्थे । उनिहरुको शँका सरासर झूठ पनि होइन । म उस्लाई मन परौँथे र शायद उ पनि मलाई तर प्रेम प्रस्ताव राख्ने आँट मैले गर्न सकिन । किनकी मेरो लागि हाम्रो साथीको नाता ठुलो थियो । म चाहन्थे कि येदि उस्ले मेरो प्रस्ताव अस्विकार गरी भने हाम्रो साथीको नाता समेत् धमिलियोस । अथवा उस्ले यो नसोचोस् कि एत्तिक्का नजिक भएको केवल उस्को प्रेम पाउनको लागि मात्र थियो । प्रस्ताव उतैबाट आईदिए हुन्थ्यो भन्ने आफ्नो इछ्या थियो तर पहले आप-पहले आपमै मेरो पहिलो प्रेमको गाडी छुट्यो ।

"हेर क्याप्टेन ! उस्ले पटक-पटक तलाई हेरेर Green-Signal दिसकेकी छ । अब तैले पनि attack गरी हाल्नु पर्छ । कमैलाई मात्र दोस्रो अवसर मिल्छ । By the way, She is a Gynecologist now and still single."
आफ्नो यता होश सँग सँगै बोली पनि हराइ सक्या थियो, हो-होइन केही भन्न सक्या होइन ।
"किन बोल्दैनस ए डाँका ! खुशीले मुटु मुखमा आयो कि के हो ? तर म सरुलाई याँहा बोलौदैछु ल् तयार हो । ला मैले बोल्ने टनिक पनि ल्याछु टन्न । यो खाएपछी अनपढले त अङ्रेजी बोल्छन झन तलाई आफ्नो मन को कुरा भन्न के गार्हो । ल स्वाट्ट पार , सरु! याँहा आउ न एकछिन ।"
लौ डुबायो थरेले , हुन त उस्लाई के "थरे" भन्नु आफ्नै हात्-खुट्टा थरर गर्न थालेसी । के गरुँ-के गरुँ भो, हातमा दिएको गिलास मुखमा घोप्ट्यायेँ । हतारमा एक प्याला सक्न नि कती टाइम लागेको हो झन, कि त घुट्की सानो भो र मेरो ? बल्ल-बल्ल सकेर राख्दा पो थाहा पाएँ असत्तिले सर्वत खाने गिलासमा ल्यारैछ त टन्न भन्दै । चरक्क छाती पोलेर जुरुक्क उठेको त अगाडि थरे र सरु ।

"के छ प्रसाद" मुखबाट प्वाक्कै फुस्की हाल्यो । शंकरे thumbs-up ईशारा गर्दै साइड लाग्यो ।
"तिमिले मलाई कहिल्यै यो नामले बोलाउन नाछाड्ने भएउ है" उस्ले मुस्कुराउदै भनी ।
"सरी, खै के भो के । मुखबाट सुरुमै त्यही आयो ।" गल्ती स्विकार्नै पर्‍यो
"होइन तर ठिकै छ । धेरै बर्षपछी सुन्दा रमाइलो लाग्यो । अरु कसैले मलाई यो नामले बोलौदैनन् नि त ।" उस्ले लजायझैँ गरेर नजर झुकाइ । मैले नी नजर झुकाएँ ,कतै एेन घडीमा zipper त खुला छैन भनेर चेक गर्न । हरे ! दिमागमा एकैचोटी हजार डर किन पैदा भएका होलान । सोच्न भने केही सक्या होइन । एसो मेस्सै सँग कुरा अगाडि बढाउन सके नि हुने हो नि तर खै के कुरा गर्नु । कुरा त छन नी कती-कती उन्लाई भन्नु पर्ने तर खै कहाँँ बाट सुरु गर्ने । दिमागमा ट्राफिक जाम पर्‍यो, मुटु भने यता सर्टको टाँकै चुटालम्ला जसरी बेपत्ता धड्किरह्यो तर हाम्रो सम्बादको प्रतिफल भन्या हात लाग्यो सुन्ना । उही हाल्-खबर सोध्दै र अन्य साथीका विवरण(जुन शंकरले अघिनै दिसकेको थियो) साट्दैमा गयो । त्यतिक्कैमा अरु केही साथीहरु भनाउदा प्यारके दुश्मनहरु पनि आए; गूड् गरे, bad-effectपारे गए । झर्ला र खाउँलाको पर्खाईमा उनी पनि थाकिन क्यारे , एउटी साथी "एकैछिन" भन्दै बोलाउन आएकी थियीन् उनी सँगै गयीन । अल्ली पर गएर हास्थे मोरिहरु तर खोइ किन हो । मेरो नामर्दिको खिल्ली उडाएर हासे कि यो लामो अन्तराल पछीको भेटमा खुशी भएर हासे, उनीहरुनै जानुन ।

"थुक्क पाजी !(शंकरे साइड्मा अैसक्या रैछ),पल्टनेले त बोली र गोली दुबै निसानामै हान्नु पर्छ नि, के वाहियात beating around the bush "
"के भेट्ने बित्तिकै झम्टी हाल्नु त ?" आफुले सहि गर्या जस्तो गरेँ ।
"ल ठिकै छ एउटा थप् golden-chance बाँकी छ अझै, एस्पाली पनि केही हुन सकेन भने त तँ कुवाँरै बसे हुन्छ, आधा जिबन त बसी हालिस केरे,Practice पनि भै सके होला नी ।"
"कस्तो golden-chance हो फेरी ?"
"पख है" शंकर हलको पोडिएमतिर गयो । लौन BBCले मेरो लाचारिको बिगुलै फुक्ने भो कि केहो ,डुबायो मुर्दारले भन्ने सोच्दै थिए उता माईक समात्न पनि भ्यायो, तेस्का जिब्राँ कहिले करेन्ट लाग्न हुनी .....

"साथिहरु म तपाईंहरु समक्ष्य एउटा surprise खोल्न चाहन्छु । हाम्रो बिद्यालय अहिले यस क्षेत्रकै नमुना बिद्यालय हुन पुगेको छ । टाढा-टाढाबाट पनि यस बिद्यालयमा अध्ययनको लागि निबेदन प्राप्त भएका कारण आगामी शैक्षिक बर्षदेखी हामी आवासिय बिद्यालयको रुपमा स्थापित हुने भएका छौँ । आवास गृहहरुको निर्माण पनि हालै सम्पन्न भएको कुरा जानकारी गराउन चाहन्छु ।"
सबैले ताली बजाये, मैले नि राहतमा ताली बजाएँ । बज्जियाले झन्डै मेरो कुरा खोल्न थाल्यो भनेको थिएँ, होइन रैछ ।
"होइन-होइन तर मेरो surprise यो होइन । Surprise त यो हो कि ति अवास गृहको उद्घाटन आज तपाईंहरुबाट हुनेछ किनकी हाम्रो यो पुनर्मिलनको कार्यक्रम १ दिने नभै २ दिने हुनेछ , शुक्रबार र शनिबार । आजको रात ladies साथीहरु छात्रा आवास गृहमा र gentlemen साथीहरु छात्र आवास गृहमा बस्ने प्रबन्ध मिलाईेको छ । भोली पुरा बिद्यालय परिवारसँग बिबिध कार्यक्रम सहित् यो पुनर्मिलनको समापन हुनेछ । आफ्ना समय-तालिकामा हाम्रो यो कार्यक्रमलाई समावेस गरी सफल बनाइदिनु हुनेछ भन्ने आश बिद्यालय परिवारले राखेको छ ।"

भोज एक दिन अझ लम्बिएको सुनेर खानाँ कालहरु झन खुशी भए र गड-गड ताली बजाए । कोइ भने केही अत्ताल्लिएको जस्तो गरे, माग्या गहना र गाडी लिएर मुन्ट्याथे होला अब म्याद थप् गराउनु पर्नी भो । अब भने मोबाईल फोन प्रदशन सुरु भो, कत्तिको त काम पनि परे होला , घर गृहस्ती भकोहरुलाई त तेत्ता पनि कुरा मिलाउनै पर्‍यो । तर कतिपयले त कामै नलाग्ने कुरा गेरर भए नि आफ्नो सेट देखयेरै छाडे । पर्सी ब्यानसम्मलाई मलाई घराँ भात नपकाउनु र भोली शनिबार भए नि घरमा मासु नल्याउनु भन्यासम्म यि चिर्का पर्ने कानले सुन्नु पर्‍यो । हुन त मैले नि फोन त गरेकै हुँँ तर तेत्ती बिधीसम्म भन्न चाँहीँ भ्याईन,ध्यान आफ्नो यतै छ । थरेले golden-chance भन्थ्यो हो कि क्या हो ? नाम लिया सैतान हाजिर, शंकरे म भा ठाउँमा आईपुग्यो आफ्नो भाषाण सकेर ।

"ओ गुङ्गा आसिक ! मेह्फिल्को रङ हल्का खुईलिएछ के, फेरी जमाउन परेन त । ल आईज-आईज । अझै त रात बाँकी -बात बाँकी "
ठीक भनिस ! भन्दै जाम ठोक्काएँ अहिले चाँही मैले पनि ।


क्रमश........
Last edited: 26-May-09 06:34 PM
Last edited: 26-May-09 07:26 PM
Last edited: 29-May-09 12:11 AM
Read Full Discussion Thread for this article