जिम्माल प्रभो,

जिन्दगीले एउटा पाठ चै कण्ठस्थ के घोकायो भने हिंजोलाई पर्खिनु हुन्न, भोलीलाई बिर्सिनु हुन्न, अनि आजलाई रोक्नु हुन्न।

हिजोका दशैहरु अब आउन्नन। आजका दशैहरु भोली हुन्नन। भोलीका दशैहरु न त आजका जस्ता हुन्छन न नै हिंजोका जस्ता।

बस चढेर हिनीएको छ प्रभो, छुटेका बिसौनीहरु देखियो। टिकट आफुले काटेको हैन। आफ्नो बिसौनी थाह् छैन। ओर्लिनु छ थाह छ, तर कहिले त्यो जान्नु पनि छैन।

झोक्राएर जिन्दगी खुशी हुन्न। जिन्दगीलाई जिबन्त बनाउनु छ। नभएका कुराहरुको टिपोट बनाउने धुनमा भएका कुराहरु मेटाउनु छैन।

कसो प्रभो?