दीपको कथालेखनमा मलाई विशेष लाग्ने अनेक कुराहरुमध्ये एउटा हो दृश्यहरुको एकदमै विश्वसनिय चित्रण । उ यसलाई सम्पन्न गर्छ तर्कपूर्ण घटना समन्वय, सुक्ष्म अवलोकन र खास खास ठाउँमा revealing टिप्पणीहरुद्वारा । यो कथामा पनि यो कौशल मनग्गे देखिन्छ । किन्तु पुरै कथाको हकमा भने कथाको एक महत्वपूर्ण भाग (दीप र क्षितिजको बिछोड) को अनुपस्थिति खट्किन्छ । मेरो विचारमा त्यो भाग भईदिएको भए अन्तिम भागको प्रभाव कैयौं गुना बढी हुने थियो । पाठकहरुले हरेक सम्वाद, हरेक प्रतिक्रियालाई पुराना प्रसंग र पृष्टभूमिसंग जोडेर तीनको specific र enhanced प्रभाव अनुभूति गर्न पाउँथे । त्यो नहुँदा भने अलि non-specific कल्पनाको सहारा लिनुपर्‍यो के । हुन त यतिमै त यतिका पाठकका आँसुका खोला बगेछन्, त्यो भन्दा पनि बढी भएको भए त सप्तकोशीको बाढी यहीं आउथ्यो होला ।

अनि चरित्रहरुका चरित्रको कुरा गर्न पर्दा रबिनचाही कि त अलि असम्वेदनशिल र लापरवाह कि त अलि (softly) भ्वायुर रहेछ (“हिन्दी सिनेमा लाईभ हेर्न पाईने भो” भन्ने डाईलग) ।

अनि क्षितिज पनि अलिक adulterous नै हो । लज्जा त ।

मैले judgment गर्‍या होईन है, observation मात्र गर्‍या हो ।

जे होस्, छोयो कथाले । tear jerker कथाहरु पढिने पुराना दिनहरुमा पुगियो गाँठे ।   

Nepe