मैले मेरा कुराहरु सुनाए पछि उस्को कोठाबाट निस्किएँ। उ त्यही उभीरा थ्यो। मेरो मन केही हलुका भयो।

दिन भरी त्यही बिहानको कुरा मनमा आईरह्यो।

साँझ तिर बाङ्गे आयो। म कौसीमा एक्लै थिएँ। उ आएको मैले कौसीबाट देखेको थिएँ।

के भन्ने सुरमा आयो -- ट्वाँट स्वाँट पनि लार आ छ कि भन्ने पिर पनि लाग्यो।

कौसीमा आउने बित्तिकै उस्ले म तिर हेरेर हाँस्दै सोध्यो "के छ त जेठान हालखबर?"

मलाई पनि हाँस उठ्यो। मनको बोझ हटयो।

दुई चार दिन सम्म यसो उसो गर्यो साथिहरुलाई बाङ्गे "मेरो पनि लभ पर्न ला थ्यो जेठानले खत्तम गर्यो" भन्थ्यो। अरुहरुले कुरा बुझेका थिएनन, थप्थे "हो त खत्तम गर्ने भनेकै कि त जेठानले कि त ससुराले त हो"

ए अनि साँची, मेरो र शहीदको सम्बन्धमा पैरो गा थ्यो। शहीदले बाङ्गेलाई "दीपले धोका दियो" भन्थ्यो रे-- अनि बाङ्गेले झन "के को धोका बाउ, तेरो घराँ भाडाँ बस्यो रे कोई भन्दैमा उस्को मनको मालिक पनि तैं हुन्छस र? घर पो तेरो मन त उसकै हो नी -- आफ्नै घराँ बसेकीलाई त अर्कैले लग्देछ अब अर्का घराँ बसेकीलाई तैले के भ्याउँथिस-- भन्या मान-- यो लभ सभ बाट सन्यास ली" भनेर हिन्देछ।

*******

समयको प्रवाह थ्यो क्षितिज र मेरो सम्बन्धको साक्षि। उ संग बिताएका पलहरुले बिताउन नपाएका पलहरुलाई सजाउँथे। उस्ले त्यो किताब पछि पनि धेरै पटक शब्दहरुमा उस्ले साथै हुँदा बयान नगरेका या गर्न नसकेका देखि लिएर बयान गरेका तर अझै अरु भावहरु समेटेर लेखेका उपहारहरु म सँग थिए त्यै पनि त्यो साँझ दिएको किताब मलाई धेरै प्रिय थियो। त्यो किताब भरी उ नै उ थिई। त्यहाँ म उस्लाई स्पर्स गर्थे अनि उस्का स्पन्दन सुन्थें। जिन्दगी रमाईलो थ्यो।  

********

केही समय पछिको कुरा हो एउटा साँझ सत्तेनारनथान पछाडी बाङ्गे र म चुरोटको धुबाँ उडाउँदै थिम, उस्ले अचानक सोध्यो "तँ क्षितिजलाई बे गर्ने हो?"

"किन र अब पुरेतको काम पनि सुरु गरीस?" मैले सोधें।

उस्ले केही भनेन। मैले फेरी सोधें -- "तँलाई पनि क्षितिजले दाई बनाई कि क्याहो?"

उस्ले एउटा चुरोट सल्काएर मलाई दियो अनि "ल यो सबै तानेर घर जा" भन्दै उ हिन्यो। म त्याँ एक्लै थिएँ।

***********

....

शृङ्खलाको क्रम सकिएको छैन। ....