कमेन्ट गर्नेहरु संघ कुरा एकछिनमा, पहिला कथा अलिकता मिलाऊँ!

 

मिलाऊने भाग-

 

(कथाको सुरुतिर पुन्टे बुढा धोबिनीकहा देखिएका थिए र भोलिपल्ट झिसमिसेमै चौतारीमा बिस्टे बुढा र भउतेसंग देखिए, फेरि मध्यान्ह हुँदा नहुँदै स्वास्थ्य चौकीमा देखा परे। के भयो त रातभरि, र, पुन्टे बुढा स्वास्थ्य चौकीमा आउन्जेल सम्ममा?)

 

 

(अघिल्लो रात..)

 

पर्वते आँखाबाट ओझेल भएपछि पनि पुन्टेबुढाले निकै बेर अँध्यारोमा मकैबारी नियाले र झ्याल लगाए। फरक्क फर्केर कोठामा हेरे। जुरेली खाटमा खुट्टा खसालेर निहुरिएर चुपचाप बसिराखेकि थिइन्। धोबिनी उत्सुकता र कर्तव्यबिमूढताको भावले पुन्टे बुढालाई हेरिराखेकि थिइन्। पुन्टेबुढाले निकै बेर निहुरिराखेकी जुरेलीलाई एकटकले हेरे, र धोबिनीलाई हेर्दे भने-

“ फालहालेर टाप कसि हाल्यो नि मुरदार चिन्नै पाइएन!”

“ नचिने के भो त, यो बाइफालेले भन्छे कुन लबस्तरोसित लठारिएर बस्या थि भनेर! ओइ! डंकिनी! खुरुक्क भन् त, बैँशले कुत्कुत्याएर कुन चइनि मुरदार संग सल्किस तँ?”

जुरेली केहि बोलिनन् केवल भुइँ हेरेर बसिन्।

पुन्टे बुढाले हातले इशारा गरेर धोबिनीलाई चुप लाग्न भने।

अगाडि बढे, जुरेली संगै खाटमा बसे र यसो टाउको ढल्काएर जुरेलीको अनुहार हेर्दै बोले-

“नहुनु भैसक्यो क्यारे जुरेली, अब क्यार्न घोसे मुन्टो लाम्छेस त नि? को हो भन् न अब, दिल्लाई क्यार्न सकस दिन्छेस ए?”

जुरेलीले बुढातिर नहेरिकन भुईँमै नजर दिँदै अपेक्षा गरे विपरीत ढुक्क स्वरमा भनिन्-

“तेस्तो केइ नि छइन, पर्वते दाई हुन्, बारिमा भल छिरो भनेर तर लाउन आ रेछन, झ्यालाटि उब्बेर कुरा गर्या हो मइँले!”

पुन्टे बुढा वाल्ल परे! धोबिनी रिसले मुर्मुरिएर बोल्न थालिन्-

“बारिमा भल छिरेर आधारातमा अर्काको घर आ’र तरुनि केटि सित बात मार्छ कसइले? हाम्रा आँखामा छारो किन हाल्छेस ए डंकिनी?”

“ पर्वतेदाईले बात मार्नुभो त म के गर्ने?”

जुरेलीले पनि ठूलो स्वर गर्दै धोबिनीलाई हेरेर जवाफ दिइन् र फेरि भुइँतिर हेर्न थालिन्। जवाफ यस्तो थियो जस्को प्रतिउत्तर दिन गाह्रो थियो।

पुन्टे बुढाले धोबिनीलाई बाहिर जाने इशारा गरे। धोबिनी नबुझिने किसिमले फत्फताउँदै बाहिन निस्किइन्।

एकछिन कोठामा मौनता छायो।

बुढाले जुरेलीको ढाडमा हत्केला राखेर हल्का सुमसुम्याउँदै भने-

“ हेर् जुरेली, यस्ता कुरा तेल्लाई थाहा दिन हुँदैन, दिइनस राम्रै भो, मलाई सुटुक्क भने हुन्छ म कोइलाई भन्दिन, कइलेदेखुन हो पर्वते राति राति यता आम्न थाल्या?”

“होइन पुन्टेदाई होइन, आज मात्रै झ्याल खोल्दा देखेर कुरो गर्या हो कइलेनि आउनुहुन्न!”

जुरेलीले आफूलाई बचाउने कोशिस गरिन्।

“मेरा तालु तेसै खुइल्याछन् भन्ठानिछेस? सुन लाटि, मलाई भनेर केइ हुन्न आज मात्रै झ्याल खोलेर कुरा गर्या भ’ तेल्लाई तेसरी दगुर्दै जान क्यार्न पर्नु नि?”

बुढाले अनायासै तालु चलाउँदै भन्न थाले।

जुरेली केहि बोलिनन्।

“कति भो राति राति भेट्न थाल्या?”

पुन्टे बुढाले फेरि सोधे।

“भेट्या मात्रै हो कुरा गर्नलाई, मलाई शहराँ काम लाइदिनि रे!”

जुरेलीले बिस्तारै भुइँतिरै हेरेर भनिन्।

पुन्टे बुढा जुरेलीको जवाफ सुनेर सतर्क भए! जुरुक्क उठे र कोठामै केहि नबोलि यताउता गर्न थाले!

“ केट्केटि देखि नै बाठो थो बज्जे!”

मनमनै पर्वतेलाई सम्झँदै बुढा फेरि पहिलेको ठाउँमा आएर बसे र भने-

“तँलाई ह्याँ खान पुग्या छइन??”

जुरेली केहि बोलिनन्।

“तँलाई भउतेको मया लाग्दैन?”

बुढाले एकछिन सोचेर सोधे।

जुरेलीले मुन्टो उठाएर पुन्टेबुढाको आँखामा पुलुक्क हेरिन् र सहमतीमा तलमाथी टाउको हल्लाइन्।

“लाग्दैन भन्या कि लाग्छ भन्या?”

बुढाले फेरि सोधे।

“लाग्छ!”

झिनो स्वरमा जुरेलीले जवाफ दिइन्।

“अनि यो पातकी पर्वतेसित के को लसपस् त तेरो भउतेको मया लाग्ने भ’ केइ मया नि नलाग्ने रेछ तँलाई भउतेको!”

जुरेली केहि नबोली भुइँतिर हेर्न थालिन र खुट्टाको बुढि औँलाले भुई कोट्ट्याऊन थालिन्।

“झन चिटिख्ख परेको जोडि मिल्छ भनेर मइँले अइ तेरि दिदीसित कुरो गर्दै थेँ भउतेको, के भन्ठान्छ तेल्ले था’ पायो भन्देखुन, खुबै मस्किन्थिस त भउतेलाई देख्ता?”

बुढाले जुरेलीलाई अलिकता कडा स्वर बनाएर सोधे।

“भउतेको मया लाग्छssss!”

भउतेको माया लाग्ने कुरा गर्दै जुरेलीले आँखाबाट मुल फुटाइन र रुन थालिन्।

पुन्टे बुढा वाल्ल परे।

जुरेली भक्कानो छोडेर रुन थालिन्।

बुढा अलमल्ल परे।

जुरेलीको ढाड मुसार्दै अलि नरम स्वरमा बुढाले भने-

“तेस्तो मया लाग्ने रेछ त यो बज्जे गुन्डो जस्तो पर्वतेसित राति राति भेट्न हुन्छ त तइँले? तेइ नि दिदीको आँखा छलेर?”

जुरेली धेरै नै रुँदै बिच बिचमा अड्कँदै भन्न थालिन्-

“ भउते पड्या असल केटा छन्, म नपडेकि धोबिनीको छोरी, शहराँ काम पाए अलि अलि पइसो नि कमाम्थेँ, अनि भउतेलाई मिल्ने जोडी हुन्थेँ भनेरsss!”

पुन्टे बुढालाई एकै पटक आफू बुढो भएको र जुरेली केटाकेटी लाग्यो।

एकछिन घोरिए, केहि सोचे र सोधे-

“कइले कुरो गर्यो तेल्ले तँलाई शहराँ काम लाइदिने?”

“अस्तिन बैशाखपुर्नेको मेलामा!”

जुरेलीले आँशू पुछ्दै बिस्तारै भनिन्।

“तीन मइना भैसको तिमेरु लुकि लुकि भेट्न थाल्या?”

बुढाले फेरि सोधे।

“भा छइन!”

जुरेलीले झिनो स्वरमा उत्तर दिइन्।

बुढा अलिकता छट्पटिएको जस्तो देखिए। फेरी जुरेलीको ढाड मुसार्दै सोध्न थाले-

“ ल भन्, पुर्नेको मेलामा तेल्ले तँलाई काम लाइदिन्छु भनेसि कइले कइले कसरि भेटिस सपै बेलिबिस्तार ला त ल जुरेली, म कोइलाई भन्दिन तेरो दिदीलाई नि भन्दिन, तँ मारि हत्ते!”

जुरेलीले मजाले सपै आँशु पुछिन् र पुलुक्क रुन्चे अनुहारले पुन्टे बुढालाई हेर्दै एकै सासमा भन्न थालिन्-

“बैशाख पुर्नेको मेलामा जिस्क्याइरनु भा थो मलाई, अन्खेरुन मइँले दाई भनेँ। ‘दाई भने नि हुन्छ मलाई’ भन्नुभो, मइँले दाई भनेर कुरा गरेँ अनि मलाई जेरि र किलिप किन्दिनुभो, शहरां काम लाइदिन्छु पइसो कमाउँछेस, भन्या जस्तो लाउनखान पाउँछेस भन्नुभो! तेसपछि त अस्तिन एकदिन पँधेराँ भेट्या हो अनि शहर जाने कुरो गर्नु छ म राति आउँछु भन्नुभो अनि एकदिन राति आउनुभो अनि आउन थाल्नुभाssss!”

जुरेली पुलुक्क पुन्टे बुढालाई हेरेर फेरि रुन थालिन्।

बुढा केहि सोच्न थाले।

“ ह्याँ आ’र तिमेरु कुरा गरेर कतिखेर फर्कन्थो तो ?”

बुढाले केहि सशंकित हुँदै सोधे।

जुरेली केहि बोलिनन्।

“कतिखेर ह्याँटि फर्कन्थो भन्या सुनिनस?”

“राति”

जुरेलीले झिनो स्वरमा उत्तर दिइन्।

“राति त राति आउनै राति आएसि….. राति कतिखेर फर्कन्थो?”

“ ब्यान नहुँदै!”

जुरेलीको स्वर झन मसिनो भयो!

बुढा अवाक भए! निकै बेर कोठामा निश्तब्धता छायो। केहिबेर पछि बुढा उठे र पुलुक्क ढोकातिर सतर्क भएर हेर्दै जुरेलिलाई सानो स्वरमा भने-

“ सुन् लाटि, जे भयो भयो भा’ कुरा फर्किँदैन, तो पर्वते असल खराब कस्तो छ उइ जानोस तर अब तइँले एसो गर्न भ’न, म धोबिनीलाई केइ हइन रेछ भन्छु तँ तेल्लाई कइलेनि नभेट् अब! बाँकि कुरो एकदुई दिनमा म आम्छु अन्खेरुन गरम्ला!”

जुरेलीले पुन्टे बुढालाई हेर्दै आँशु भरिएको डबडब् आँखा लिएर सहमतीमा टाउको हल्लाईन्।

बुढा ढोका बाहिर निस्किए।

ढोकामा धोबिनीले इशाराले के भएको जान्न खोजिन्।

“पर्वते बजिया झ्याल खुलै देखेर जिस्क्याइरा रेछ, नानाथरि सोचेर हाम्ले! यो लाटीलाई झ्याल बन्द गरेर सुत्न लगा तइँले अबदेखि, गामका केटा उरन्ठेउला छन्!”

बुढाको कुरा धोबिनीलाई पत्याऊन गाह्रो लागेको जस्तो देखियो उनको मुहार हेर्दा। उनि टुलुटुलु पुन्टे बुढालाई हेर्न थालिन्।

“बेकारमा तेरि बइनिलाई नानाथरि भन्ठानिरा मइँले! तइँले नि गालि गर्न नहुनि बित्थाँ, हेर् त रोएर छुट्टि छ! जा तँ बइनि फुल्याउन भित्र जा, म घरतिर जान्छु अब!”

बुढा भर्याङ ओर्लिन थाले।

धोबिनीलाई पुन्टे बुढाको कुरा पत्यार लाग्या जस्तो पनि नलाग्या जस्तो पनि भयो।

तल ओर्लेर बुढाले मुलढोका खोले र बाहिर आएर ढप्क्याए।

झरिमा तालु भिजाउँदै पुन्टे बुढा घरतिर जाँदै थिए र गुन्गुनाउँदै थिए-

“स्त्रीया चरितम् पुरुषस्य भाग्य……..”

-------