लहरे जी,
दु:ख का कथाबाट प्रेरणा लिना सकियो भने जहर पिउनेको पनि जिउने रहर जाग्छ। संझना दिदी को दु:ख को अगाडि आफ्नो केही हिओिन, अझ संघर्ष गर्नु छ जस्तो लाग्छ।

दीपिका जी,
यो संसारमा एउटै सत्य छ भने मृत्‍यु हो। तर मृत्‍यु मानदाई जस्तो नहोस्, दुखै दु:खमा अल्झेको, त्यती मात्र हो।

चेली जी,
संझना दिदी को छोरी लाई सानैमा  भेटेको बाहेक फेरी देखेको छैन। कथा को त्यो भाग लेखकिय परिकल्पना मात्र हो। हुन पनि ४ बर्षको उमेरमा छोडेर जापान जानु भएकी दिदी ११-१२ बर्षको वनवास पछी फर्किनु भयो। एस् एल सि दिने बेला मा। त्यही निर मेरो कल्पना ठोकिएको हो।

रिट्ठे जी,
हो भन्या लक्ष्मीपूजा को दिन झिलिमिली रात नि निस्पट्ट अधेंरी रात जस्तो भयो। लक्ष्मी पूजाको भोलीपल्ट हाम्रो म्ह: पूजा र न्हूँ दं अर्थात नयाँ बर्ष। त्यो पनि देख्नु भएन। नयाँ बर्ष देखी ग्रह दशा शान्त हुने थियो कि ?

  बिस्टे जी,

हो भने यो कथा सुरु गरे देखिन मान दाई को अनुहार झलझली याद आइरह्यो भने। सलाईन को पाइप सहित् को हात अलिकती हल्लाई बाइ भने जस्तो।

बिर्खे जी,

आँफै कथा संग संगै दुख्दा ज्यादै न रमाइलो लाग्दो रहेछ। अब कस्को कथा लेख्ने भन्दा नि कस्तो ब्यथा लेख्ने भन्ने मूल प्रशन हो जस्तो लाग्छ।

रबी जी,
 
 

के गर्ने रबी जी, जिन्दगी को के भरोसा? तिर्थ मानजी को कथा पनि उस्तै होला। लेखुम रबी जी लेखुम।

कथा पढिदिनु हुने, टिप्पणी लेख्नु हुने हर एक प्रती भित्री हृदय देखी आभार प्रकट गर्न चाहन्छु। तपाईंहरुको जीवन सुखमय होस्। तारेमाम।