......गाग्री भित्र लानु पर्ने थियो तर थकाइले हो कि के ले हो नेप्चिले बाहिर पिँढिमै गाग्रि बिसाइन्। एक पटक बोझ हटेकोमा लामो सुस्केरा हालिन् र निधारको पसिना पुछिन्। भैँसि एकोहोरो कराएको कराएइ थियो।

“कति कराउन सक्छस ए काल? पख कुँडो लेराम्छु अनि हसुर्लास!”

यति भन्दै बिहान अँगेनामा राखेको कुँडो लिएर आऊने बिचारमा नेप्चि भित्र जान ढोकातिर लागिन् र अनायाशै केहि सम्झेर टक्क अडिइन, फेरि बाहिरपट्टि नै आइन् र बर्बराउन थालिन्-

“हरे शिब शिब, आज भैँसी दुहेकै छैन! एसबेला भैसको, अब पइला कुँडो ख्वाउनु कि दुहुनु?”

एकछिन किर्कर्तव्यबिमुढ भएर त्यत्तिकै टोलाइन र एकैछिनमा कुँडो खुवाउने मनसायले भित्र छिरिन्।

धुवाँ भरिएको रहेछ। केहि बेर गहिरो सुख्खा खोकि खोकिन् र अँगेना तिर बढिन्।

आगो बलेको पनि थिएन र निभेको पनि थिएन, त्यसैले दाउरा बाट पिरो धुवाँ पुत्ताइराखेको थियो।

नेप्चिको नजर अँगेनाबाट बाहिर रहेको चिसो कुँडेमा पुग्यो, उनको पारा चढेर आकाशमा पुग्यो!.......

----------

........बिहान झिसमिसे उज्यालो हुँदा सम्म बिस्टे बुडा धेरै पटक रोए, धेरै पटक आहत भए र धेरै पटक छटपटाए। भउते भित्ताको अडेस लाएर पल्टेको थियो भने बुढा भउतेको सामुन्ने पिर्कामा टुक्रुक्क बसेर आफ्ना दुवै कुहिना घुँडामा टेकाएर दुबै हत्केलाले च्यापु समातेर घोत्लिराखेका थिए। रातभरिमा धेरै पटक भउतेले बुढालाई सम्झाएता पनि भउते आफैँ पनि अलिकता त्रसित थियो। ११ वर्षकी कलिली बच्चि राति घरबाट हराएकि, साधारण कुरा थिएन; भउते पनि नानाथरी सोच्न बाध्य भएको थियो! बिहान नभैकन कतै खोज्न जाने कुरै थिएन त्यसैले दुवैजनाले चुपचाप त्यहिँ अँध्यारोमा रात काटेका थिए!

“के भयो होला मेरि नातिनीलाई? हे पर्भु पिर पनि मै बुडोलाई धेरै दिएउ!”

कामेको स्वरमा लगभग रुँदै बिस्टे बुढा बोल्दै थिए!

“ धेर पिर नगर्नुस बुडा, केइ तलमाथि नि भाछइन, भोक लाएर कतै गा थि होलिन् कसैले घरमा राख्या होला, ब्यान हुन लायो अब खोज्न जाम बरु!”

भउते बुढालाई सम्झाउने तरिकाले भन्दै थियो; या शायद आफू नै आश्वस्त्व हुन खोज्दै थियो।........

------------

............रिट्ठेलाई सम्पूर्ण ब्रम्हान्ड घुमेको जस्तो लाग्दै थियो। टाउकोभित्र कतै तिखो दुखाई थियो र तिघ्राका मासुहरु गलेका थिए! बिउँझिए पनि उसलाई आँखा खोल्न मन लागिरहेको थिएन। छातिमा पनि कतै भित्र  पिडा महसुर गर्दै थियो। बिस्तारै आँखा खोल्यो, झलमल्ल बिहानको उज्यालोमा मक्किएको दलिन उसको आँखा अगाडि आयो। टाउकोको दुखाई झन तीव्र भयो। उसले गिदी हल्लिएको अनुमान गर्यो।

“ धोक्न नि बेसरि धोकेछु डरको सुरमा!”

मनमनै बोल्दै जिऊ तन्कायो!

“हर्के र दीप नि पसारिराका होलान्! कति बजो कुन्नि?”

यति भन्दै बिस्तारै दुखाइले मुख बिगार्दै पल्याक पुलुक दायाँ बायाँ हेर्यो।

कोठामा ऊ मात्रै थियो र बाहिर कतै कुकुर भुकेको र केटाकेटिहरु कराएको कल्याङमल्याङ आवाज आइरहेको थियो।

एक पटक जिऊ मजाले तन्कायो र हिजो रातीको बारेमा सोच्न थाल्यो।

अचानक उसले हिजोको कमाई सोच्यो र जुरुक्क उठेर पटुकातिर हात र नजर एकै पटक बढायो। पटुकाको गाँठो खुलेको थियो र उसका सबै पैसा गायब थिए।............

-----------------

................“ल यो बिचको खा’र देखा सक्छस भने?”

कुम्लेले भुइँभरि छरिएको एक रुपियाँको डबलहरु मध्ये एउटालाई देखाउँदै ढ्याक हान्न लागेको हरिलाई हेरेर भन्यो र, दाहिने हातको चोर औँला मुखमा भित्र सम्म कोच्यो र औँला अंकुशेपारेर ओठमा च्यापेको खैनि निकालेर हात झड्कालेर फाल्यो अनि पिच्च खैनीको थुक थुक्यो।

“ धेर नचम्कि मुरदार तँ, आज टाट भइस तँ, मैले देखिसकेँ!”

हातमा ढ्याक लिएर कुम्ले भन्दा अलि पर जिउ बङ्ग्याएर उभिएको हरिले कुम्लेले देखाएको पैसा ताकेर ढ्याक हान्यो।

ठ्याम्मै भनेको पैसामा ढ्याक लाग्यो।

 रमाएर दौडँदै पैसा भएको ठाउँमा आयो र सबै डबलहरु बटुलेर खल्तिमा हुल्यो र दाँत देखाउँदै भन्यो-

“ देखिस त! ल कति थाप्छस थाप, तेरा कौडि नसकि त के छोड्थेँ आज!”

कुम्लेले एक पटक मुख नमिठो बनाउँदै हरिलाई हेर्यो। शायद खोपि जितेकोमा अलिकता रिस, जलन र घृणा उब्जिएको हेराई थियो त्यो। फेरि लगत्तै खल्तिबाट केहि डबलहरु निकाल्यो र भन्यो-

“ तेरा जस्ता आज पैसा भ’ भोलि टाट हुने मुन्छे हैनम हामि! कति जित्दोरेछस हेरम हाम्पनि, ल हान अर्को खाल!”.................

-------