यतिखेर म के सोच्दैछु ? म आफै बयान गर्न सक्तिन । कथा चै हिजोस्ति नै पढेको । असाध्यै राम्रो लायो, धेरै पछि दीप झुल्किएछ, लाहुरबाट फर्क्या लाहुरेले टन्न कोसेली ल्या'झैं अरेर टन्न कथा पस्के । पढ्दै गएँ, सक्यो होला भन्ठान्या सक्या होइन, आर्को पछि आर्को भाग लुतुलुतु आ'को आइ । बिचाँ छोड्न नि नसक्नि । तर त्यस्तरी हुरुरुरु पढ्न पाउँदा साह्रो मज्जा आउने रेछ । अब देखुन भाग भाग गरेर कथा राख्नीहरुलाइ अन्तीम भाग कहिले राख्ने हो भनेर सोधेर मात्र  पढ्न बसम्ला जस्तो नि लायो । यति सम्म ठीक थ्यो ।

आज आएर दीपले फेरी "कथा जुन वाक्यहरुबाट सुरु गरेको थिएँ तिनै बाक्यहरुमा पुगेर रोकेको छु " भन्दा पो झल्याँस्स भएँ । हो रैछ त । शुरुको भाग त एकबाजि विर्सिसक्या रैछ । उही रोकिएको ठामबाट पढ्न ला'सिन त्यताहुँदीको कुराहरु याद आ'र क्रमभंग नभा' रेछ । अनि फेरी शुरुको भाग पढ्न थाले - पढ्दा पढ्दै लास्टसम्मै पुगिएछ, टाइम पास भ'को यादै भएन गाँठे । अनि फेरी सक्किएसिन शुरुबाटै पढ्न मन लाउन थालो ।

यस्तो चक्रे धाराबाहिक कथा त मैले जिन्दगिआँ फसटाइम पढेँ । माने प्रभो माने दीपज्यो क्षमतालाइ । एकमनाँ रीस नि उठीरा'छ - कस्तो कथा लेख्या होला, चक्रब्युह जस्तो - फस्याफस्यै हुनि ।