धोबिनीको भट्टिया'ट त अगिनै निस्केको हो के रे। आफै धानिएर आउनी हुति त थे'न। त्यै झिल्केले म डोर्‍याएर लान्छु भनेर फकायो। दुनियामा आफ्नो मुन्छे भनेको यै झिल्के र'छ मेरो भनेर मन हर्खले गद गद भो। आँखा'टी आँशु नै आउला जस्तो अर्यो। अन्खेरी लु तिउँरो रउसीको पैसो नि मै तिर्दिम्ला भनेर त्यसैको हात समाएर निस्केँ। जति रउसी लाए नि होशै त गुमाउदिन के रे मैले। यसो ढोका'ट निस्केपछि त कसो कसो अरेर त्यै झिल्केले खुट्टा जेलेर बाटैमा लडायो। मलाई त्यै लडाएर मेरो जेपमा भा'को पैसो राख्नी ब्याग उछिट्या'र हिँडेछ डाँका त।  । होस भा' नि जुरुक्क उठेर हिड्ने ताकत थे'न। त्यै छेउमा घुप्लुक्क लडेको त्यैँ निदाएछु। ब्युँझिँदा टाउकोमा चिसो चिसो भयो। पानी परेछ कि भनुम भने नि अन्त ओबानै थियो, मेरो टाउको मुनी मात्र चिसो। लुते कुकुरले बद्मासी अरेछ कि भनेर यसो सुँघेको त, हैन रे'छ। पानी नै हो रे'छ। कुनले मेरो होश खुलाउन टाकोमा पानीसानी ठोकेको जस्तो छ।  बल्ल रउसीले अलि छोड्यो र घिसारिँदै आ'को नि। त्यो झिल्के खुइते कता मोर्योहोला, देख्नु भो अन्तरेदाइ?