"केटीहरुलाइ मैले कहिले बुझ्न सकिन।" लामो सुस्केरा हाल्दै उ फेरि छेउमा आइसकेछ।

मलाइ झनक्क रिस उठ्यो। कति नै चिन्या जस्तो खाली म सङ मात्र कुरा गर्न आँउछ। एकचोटि सातो लिन मन लाग्यो उसको।

"केटीहरु किताब हो?"

"होइन।"

"केटीहरु हिसाबको सुत्र हो?"

"होइन।"

"केटीहरु पास गर्नै पर्ने जाँच हो?"

"होइन।"

"अनि किन बुझ्न पर्‍यो त केटीलाइ?"

"कुरै मिल्दैन त।" उसको अनुहारमा तनाब देखियो। "अहिलेकै कुरा गरुँ न। म चाहीँ अघिदेखि राम्रो कुरा गर्न खोजीराको छु। तिमी चाहीँ आफै बाङो बाङो कुरा गर्दै निहुँ खोजिरहेछौ।"

"म सङ निहुँ नखोज है फेरि । अहिले………………..? " मेरो रिसको पारा चढ्न थाल्यो।

"सबै केटीहरु उस्तै हुन्छन्।" फनक्क उता फर्केर बोल्यो उ।

"के रे?"

"केटीहरु सबै स्वार्थी त हुन्छन् नि।"

"मैले तिम्रो के बिगारे हँ?"

"मेरो नबिगारे पनि अरु कसैलाइ त अबस्य रुवाएकी होलौ।" झन् जोस्सियो उ।

" ल भन। तिमी के चाहन्छौ ? त्यति खराब नियतको जस्तो देखिदैंनौ।" उसलाइ फुर्काउनै पर्ने भयो। कतै पढेको कुरा याद आयो। कोहि पनि मानिस आफैमा खराब वा असल हुँदैन। "

"एकछिन मेरो कुरा सुनिदेउ। मेरो जीबन कथा भन्छु, मन नपरे पनि बुझ्या जस्तो गरि देउ। म तिमीलाइ  त्यसपछि दुख दिन्न।"

"ल, मन्जुर छ। तर तिम्रो कथा छोटकरीमा भन्ने भए मात्र सुन्छु। रात छिप्पिसक्यो मलाइ अध्याँरोमा एक्लै जान भुतको डर लाग्छ के।"

"गफाडी ! खाली हावादारी कुरा मात्र आँउछ। सोध न भन्या म येस्तो जवानीमा किन भिक्षु बने भनेर?"

"ल, भन भन। तर  लामो बेलिबिस्तार लाउन थाल्यौ भन्यौ भने म हिँडी हाल्छु है त?"

"एक जना मात्र हो र? तीन तीनजना केटीले धोखा दिएपछि पो म यस्तो भिक्षु बन्नु परेको। आज भन्दा २ महिना अघि त म पनि कसैको प्रेमि थिएँ। तर एउटा सानो झगडाको कारण उ मलाइ छोडेर गइ। त्यसपछि मलाइ प्रेम भन्ने शब्दसङ नै घ्रिना लाग्न थाल्यो। मन धेरै नैं अशान्त भएपछि केहि महिना येस्तै भिक्षु बन्ने निणर्य गरें। तर अझै पनि म उसको यादबाट मुक्त भएको छैन। कस्तो गारो कुरा। जो बाट भाग्न खोज्छु, उसकै सम्झनामा झन् झन् कैद हुँदैछु।

"तिमी ध्यान गर्दैनौ?" मलाइ अलि अलि उ प्रति दया लाग्यो।

"गर्छु।"

"ध्यानमा तिम्रो मन एकाग्र हुँदैन?"

contd..............in following posting. technical error!