Posted by: mr.jomsom January 22, 2008
Login in to Rate this Post:
0 
? 
?
देवकोटाको नेपाल
एउटा ग्लोबमा अटाएको विश्वको मानचित्र ।
जब मेरो अगाडि फनफन्ति नाच्न थाल्छ ।
सागर महासागरहरू,
छलछल्ति उफ्रेको महसुस हुन्छ ।
जसको अट्हासमा म झस्कन्छु ।
हिन्द महासागरको उत्तर तर्फ दौडन्छु त
मात्र एक छिटाले छोपी दिन्छ नेपाललाई ।
अनि म भन्न पुग्छु,
वास्तवमा नेपाल धेरै सानो छ ।
साँचि नै अल्प छ ।
विशाल सागरको अगाडि, विश्व मान चित्रमा ।
ओह मेरो विचारमा पनि
उहि झलक ।
उहि प्राचिन पूजारी ।
उहि भूगोल ।
जब
‘के नेपाल सानो छ ?’
भन्दै देवकोटा प्रश्न गर्छ ।
अनि म बाँध्य हुन्छु सोच्न ।
चिन्तनको गहिराईमा देख्छु, नेपाल फुक्दै गएको ।
पर्वतस्तनहरूको हिमगिरिशिला,
प्रकृतिको मनोरम घच्चाघमासान,
निश्चल झरनाका अमरवल्लरीहरू,
सानो, मीठो, शान्त, सुगन्धी, अनुपम,
देवकोटाको नेपाल ।
जहाँ,
वाग्नर कोदाली खन्छन्,
सेक्सपियर हलो जोत्छन्,
भेडा गोठालो टिसियन र टर्नर,
गुफाबास सोक्रेटिज,
ऊकालि ओरालिमा गीतको झंकारसँग रमाउने कालिदास,
दाउराका भारी बोक्ने सान्डो,
वन-वन मधुर गीतमा रमाउने हेलेनकेलरहरू,
सति-सावित्रीहरूले भरि भराऊ नेपाल देख्छन् ।
अनि मलाई पनि लाग्छ,
देवकोटाले भने झै,
यहाँका कथाहरू संसारले सुनेकै छैन् ।
यहाँका साहित्यहरू लेखिएकै छैन् ।
अनि देवकोटा चुनौति दिन्छन् मलाई,
सायद तिमीले पनि लेख्ने छैनौं ।
नालाहरूका प्राकृतिक वेद बुझ्ने छैनौं ।
जहाँ मेरो,
दोषी रवाफको खिरखिराउदो प्रवृति झल्किन्छ ।
सायद ठिकै होला,
शस्यशालिनी देखिन होला,
देखिएको नेपाल अवश्य विशाल हुनुपर्छ ।
ढुङ्गामा चाँदीजिभ्रा झै,
झ्याऊमा छरिएका मोती झै,
माधूर्य रोसनी छ ।
उब्जन प्रतिभा छ ।
त्यसैले पनि म बुझ्न सक्छु,
एक दूध मुखे शावकले,
नेपाललाई नन्दन बनाउनु भन्नु,
ताती गर्नु अगाडी दौडनु समान हुन,
भिन्नता शुन्य भएको ।
तर पनि,
म भित्रको अमरत्वलाई जगाई राख्न,
सर्पको प्रणाली त्याग्न,
व्यभिचारको दुराशामा,
दिव्य सिंहासनको निर्माण गर्न,
देवकोटाले भने झै,
म पनि,
स्वदेश प्रेमलाई संकुचित गुण भन्दिन ।
भुल्न चाहन्न स्वदेशमै बिकासिएको विश्व प्रेम ।
किनभने
म पनि देवकोटाको स्वदेशी हुँ ।
बोलचित्र विदेशमा हेरिन्छ ।
जीवनको अनुभव स्वदेशमा गरिन्छ ।
एउटा ग्लोबमा अटाएको विश्वको मानचित्र ।
जब मेरो अगाडि फनफन्ति नाच्न थाल्छ ।
सागर महासागरहरू,
छलछल्ति उफ्रेको महसुस हुन्छ ।
जसको अट्हासमा म झस्कन्छु ।
हिन्द महासागरको उत्तर तर्फ दौडन्छु त
मात्र एक छिटाले छोपी दिन्छ नेपाललाई ।
अनि म भन्न पुग्छु,
वास्तवमा नेपाल धेरै सानो छ ।
साँचि नै अल्प छ ।
विशाल सागरको अगाडि, विश्व मान चित्रमा ।
ओह मेरो विचारमा पनि
उहि झलक ।
उहि प्राचिन पूजारी ।
उहि भूगोल ।
जब
‘के नेपाल सानो छ ?’
भन्दै देवकोटा प्रश्न गर्छ ।
अनि म बाँध्य हुन्छु सोच्न ।
चिन्तनको गहिराईमा देख्छु, नेपाल फुक्दै गएको ।
पर्वतस्तनहरूको हिमगिरिशिला,
प्रकृतिको मनोरम घच्चाघमासान,
निश्चल झरनाका अमरवल्लरीहरू,
सानो, मीठो, शान्त, सुगन्धी, अनुपम,
देवकोटाको नेपाल ।
जहाँ,
वाग्नर कोदाली खन्छन्,
सेक्सपियर हलो जोत्छन्,
भेडा गोठालो टिसियन र टर्नर,
गुफाबास सोक्रेटिज,
ऊकालि ओरालिमा गीतको झंकारसँग रमाउने कालिदास,
दाउराका भारी बोक्ने सान्डो,
वन-वन मधुर गीतमा रमाउने हेलेनकेलरहरू,
सति-सावित्रीहरूले भरि भराऊ नेपाल देख्छन् ।
अनि मलाई पनि लाग्छ,
देवकोटाले भने झै,
यहाँका कथाहरू संसारले सुनेकै छैन् ।
यहाँका साहित्यहरू लेखिएकै छैन् ।
अनि देवकोटा चुनौति दिन्छन् मलाई,
सायद तिमीले पनि लेख्ने छैनौं ।
नालाहरूका प्राकृतिक वेद बुझ्ने छैनौं ।
जहाँ मेरो,
दोषी रवाफको खिरखिराउदो प्रवृति झल्किन्छ ।
सायद ठिकै होला,
शस्यशालिनी देखिन होला,
देखिएको नेपाल अवश्य विशाल हुनुपर्छ ।
ढुङ्गामा चाँदीजिभ्रा झै,
झ्याऊमा छरिएका मोती झै,
माधूर्य रोसनी छ ।
उब्जन प्रतिभा छ ।
त्यसैले पनि म बुझ्न सक्छु,
एक दूध मुखे शावकले,
नेपाललाई नन्दन बनाउनु भन्नु,
ताती गर्नु अगाडी दौडनु समान हुन,
भिन्नता शुन्य भएको ।
तर पनि,
म भित्रको अमरत्वलाई जगाई राख्न,
सर्पको प्रणाली त्याग्न,
व्यभिचारको दुराशामा,
दिव्य सिंहासनको निर्माण गर्न,
देवकोटाले भने झै,
म पनि,
स्वदेश प्रेमलाई संकुचित गुण भन्दिन ।
भुल्न चाहन्न स्वदेशमै बिकासिएको विश्व प्रेम ।
किनभने
म पनि देवकोटाको स्वदेशी हुँ ।
बोलचित्र विदेशमा हेरिन्छ ।
जीवनको अनुभव स्वदेशमा गरिन्छ ।
Last edited: 23-Jan-08 05:22 PM