सुत्न नपुगेको, अनि चौतारीका पातकीहुर सबै रमईलो सका'र आ-आफ्ना बाटाऽ लागेका...ब्यान देखुन् मन धमिलो धमिऽऽऽलो थ्यो...सुन्तलेको मादल घन्काईले छर्लङ्ग पार्द्यो। धन्ने हो, सुन्तले! किरिपा जो अरेउ!