मलाई साहुको बारेमा सोध्न मन नलागेको हैन तर के भनेर सोध्ने फेरी यस्तो राम्रो बाताबरण बिग्रेला भनेर केही सोधीन।

उ भोली एटलान्टा जान्छे रे अनि उस्को परीबार सँग पर्सी ट्रिनीडाड जान्छे रे भनी -- उस्को देब्रे हातको साहीली औलामा औठी अझै थ्यो तर हिराको थिएन अर्कै थ्यो।

उस्ले खाना बनाउन्जेल कुराहरु गरीयो। म पटक पटक आफैलाई सोध्थेँ। यो सपना हो की -- मैले धेरै ट्वाँट लाएँ की -- शिबबुटी उत्पात लाईएछ की -- की साँच्चै बिपना हो की --? फेरी आफ्नो कोठामा पुग्थें उस्ले फुकालेर मेरो ओछ्यान माथि राखेका उस्का सारी अनि अरु पहीरनहरु हेर्थे -- तिनीहरुलाई स्पर्श गर्थेँ। स्वर्गिक आनन्द भनेको बुझें झै लाग्थ्यो।

खाना पछी सफा गर्ने जिम्मा मैले लिएँ उस्ले त्यो काम भोली गर्नु भनी।

"अब के गर्नी हो?" खाँट्टी प्रस्न चै त्यो थ्यो। म गम्दै थिएँ। उ फेरी मेरो कोठामा गै। ढोका लाई। जान लाईछ क्यारे ठानें। एक छिन पछी ढोका खोली। पहीलेकै सारी र पहीरनमा सजिईछ। 

"जान ला?" दिक्क भएर सोधेँ। उ अझै मेरो कोठैमा थिई कपाल मिलाउँदै थिई।

"जानु भने जान्छु" भनीं। म त किन भन्थें।

सबै सजि सजाउ भए पछी उ त मेरै ओछ्यानमा मजाले बसी मानौ कोठा उस्कै हो। दृस्य अलौकिक थ्यो। म पनि उ संगै बसें। मैले केही बोल्नै लागेको थिएँ उस्ले चुप रहन इसारा गरी अनि बिस्तारै भनी अब एक छिन मनलाई कुरा गर्न देउ। मेरो मनमा आँधी त चलेकै थ्यो उस्को त्यो रापमा कुन बेला कता के झिलिक्क हुने हो भन्ने लागेकै थ्यो। उस्ले एक छिन पछी यसै बत्ती निभाईदिई।

मैले झट्ट सोधें "किन बत्ती निभाको?"

"तिमीलाई मन भए बाल" भनी।

केही पललाई कोठा सुनसान भयो अनि बिस्तारै बिस्तारै निक्कै बेर सम्म त्यो हाम्रो कोठामा पाउजुबको छन्कार र चुराका झन्कारहरु गुन्जीरहे। ****