लौ लौ, सुनको चौतारीबाट प्रमोशन भ'र नि सेन्चुरी हान्ने बेला भइसकेछ । हैन यो घडि छिटो घुम्या' कि के हो? मेरीबास्सै अब त २४ घण्टाँ ४८ घण्टा बनाए नि नभ्याउनि जस्तो पो भयो त । पढ्न पाएकै छैन - लेख्ने कहिले होला? टेन्सन भयो । ठुल्दाइको कथा साह्रै मार्मिक लाओ । ठुल्दाइलाइ मान्नै पर्ने - त्यस्तो बेलाँ नि हातै भाँच्चिने अरि फुटबल खेल्न पर्नि । - कुरोको लागि कुरो के । भन्छन दु:ख छुचुन्द्रे ताँति रे - आए पछि हतपत नछोड्ने । मैले आफै भोगेको दु:ख (यो दु:ख सम्झिदै मेरो मन भारी हुन्छ, त्यसैले यो दु:खलाइ उनेर कहानि लेख्ने सामर्थ्य जुटाउन सकेको छैन) र ठुल्दाइको दु:ख - दुबैको कारक तत्व समान भएजसो लाग्यो - पारीवारीक बिग्रह, आत्मस्वाभिमान र निर्दयी आफन्त ।