ओके जी, तपाईको वर्णन शैली बेजोड छ। कथालाई चैं अलि अलि हिन्दी फिल्मको शैलीमा ढाल्न खोज्नु भएको जस्तो लाग्यो। १४ वर्षसम्म एक अर्कालाई मन पराउँदा पनि दुवैको मुखबाट एक पल्ट पनि केही प्रेमको कुरा ननिस्किनु, अनि मनको कुरा भन्ने दिनमै मन्जू आउन नसक्नु र त्यसको एक हप्ता नबित्दै बिहेको कुरा छिन्नु, आदि कुराको कारण अत्यधिक नाटकीयपन देखिएको छ।तैपनि जीवनमा यस्तो हुनु अस्वाभाविक भने होइन। अन्त्यमा मन्जूको अवस्था देखेर भने साह्रै दया लाग्यो।त्यसैले पनि तपाईको कथाको शीर्षक 'मन्जू मलाई माफ गर है!' को पुष्टी गर्छ।