बैंश माहूरीको उन्माद जस्तो क्षणिक पनि होइन । भूकम्पको कम्पन जस्तो अथाह पनि होइन । न सुस्केरा न आहत न समय न साइत । कसले भन्न सक्छ र? कसले किट्न सक्छ र? कहां कहिले किन आउंछ यो वैंशको घनघोर वर्षा जिन्दगी नै हरा भरा हुने गरी या जिन्दगीको अस्तित्व नै मेटिने गरी । खै, किन हो, यो वैंशले कसैको उमेर हर्ेर्दैन अलि चांडो वा अलि अवेर भो भन्दैन । जुंगा रेखीको विहानीमा पनि फक्रँदो रहेछ मृत्यु शैयाको जवानीमा पनि पल्किदो रहेछ । धेरै सोंचे धेरै खोंजे वैंशको सारा इतिहास फोरेँ वर्षौ देखि एक्लै एकै ठांउमा कोल्टे फेरी रहेँ यसपालीको शिशिर याममा मात्र निस्सासिंदै चिसो रात संगै कोल्टे फेर्दा पो वल्ल थाहा पाएं । वैंश, थाहै नपाई, वूढो भैसकेको रहेछ वैंश, दुखेको मुटुलाई सुस्सुम्याइ रहेको रहेछ वैंश, एक्लै एक्लोपनमा भुनुभुनाइ रहेको रहेछ ।