“तेरा भउते काजी मुन्टेछ चौपारीआँ, भेट्न जाओ भोली!” भुनेर हिजो बेलुकी रउसी ल्याम्दै मेरी धोबिनीले कराओ। घरैमा उकूस मुकूस हुने अरी भात हुसुरेसि कैले काईं धोबिनी काँ रउसी पेल्न जान्छम् के हामी। “तेरिमा राँडी! हाम्रा भउते माथि तेस्ता बोली लाम्छस्? काजी हो, काजी! ‘सवारी भएछ’ नभुनेर के को ‘मुन्टेछ’ भन्छ हँ ति कोडी प-या मुखले?” भुनेर झपारें पईले त। “हो, भउते काजी फिर्ती सवारी भो अरे, तेरी सालीलाई समालेर मर अब” भुनेर जवाफ दिंदा पो आफ्नो आङ् सिरिङ्ग भएर ज्यान नि जिरिङ्ग भो। कुदेर घर गईं के रे त्याँट, रउसी एकै सासाँ घुटुक्कै पारेर। साली त मस्त निन्द्राँ थि। ढुक्क भो। अब भोलि उठेसि पो क्यारि लुकाम्नि हो सालीलाई भउतेऽट? जरो नै आम्न आम्नऽऽऽऽ खोजेछ! ए, काका! जिम्माले! दादा! बिर्खे! भोलि सखारै म काँ आम्नु है! मेरो घराँ घेरा हाल्न छ! भउते देखा परो कि सिटी बजाम्नु, अनि म सालीलाई थुनेर खुकुरी लेर निस्कन्छु! सन्चो भा’थो जो सालीको दिवाना हराम्दा! फेरि मुन्टेछ लौ! माथिबाट को आयो, सालको पात बजाम्दै भउते भए फर्काईदेऊ नचाम्दै! ओऽऽऽऽऽऽऽऽ भउते भए फर्काईदेऊ नचाम्दै! माथि हे-यो माछा पुछ्रे, तल हे-यो फेवा ताल भउतेले भगाए आओस् मेरो काल! ओऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽ भउतेले भगाए आओस् मेरो काल!