ईसकुलाँ केटा केटीलाई पढाएर खेत जोतिन्दैन के रे, न भैंसीको दुध पिम्न पाउँचौ, मास्टरनि! आफ्नो गोरुलाई आफ्नो भन्न के को लाज हो? काकाको रिस भोग्न पर्ला भुनेर आफू पन्छिन खोजेकी होली, बिताउनु बिताई सको के रे तिम्रा गोरुले ऊनका खेत! अनि मुईले नि चिनि सकें ति गोरु तिम्रै भुनेर। अब ३ दिन सम्मुन् तिम्रा गोरुले काकाआ खेत जोत्न परि गो, तिम्रा खेत चईं तेई ईस्कुले केटा केटीलाई जोताओ। हेरम्ला हाम्पनि! यो बुढोलाई यिनेरुको खेलाँ फसाएरै छाडे! अब, आफ्नै नाऊँ बक्न थालेसि नफसेर नि क्यारम्? गेस्-सेस् अर्नै पर्दैन, मास्टर्नि नानी! साझाँ थुप्रैलाई था छ मेरो नाऊँ त! डल्ली फुपूको नाऊँ त अनुराधा जस्तो लागो। जात चईं ठम्याउन गारो परो, तो “यल” (L) ले गर्दा। पुर्वेली हुम् भुनेको सम्झना आउँछ के रे, लामा हो कि लिम्बू? धत्! यस्ता दिमागै खियाउन पर्ने भे बाघचाल खेलम् बरु! मन लागेन आफूलाई त यि भारा भुरीका नाऊँ पत्तो लाउनि खेल!