भउतेजी, तपाईंका कुराहरुसँग म पनि धेरै सहमत छु । तर तपाईंले देखाउनुभा'को उदारता आधिकारिका रुपमै नआउन्जेल वा नेपालीको प्रयोगमा अलि लचकता नआएसम्म चाहिं अझै पनि धेरै गर्ने ठाउँ छ जस्तो लाग्छ है । एउटा उदाहरण दिन्छु है त । तपाईं भन्नुहुन्छ - "हामी स्याङ्जालीले "तिमीले भात खाइचौ ?' भन्नु, मनाङ गोर्खाका गुरुङ दिदीहरुले "ताईँले भात खायो भाइ?" भन्नु, काठमान्डुका बासिन्दाले " तिमीले भात खाएर ल्यायो ?" अथवा तराइको एकजना दाजुले "हजुरले भात खाइ लियो?" भन्नु उत्तिकै शुद्ध र सही भाषा हो। यी बिभिन्न शैलिहरुलाई भाषाको अशुद्धताको रुपमा होइन कि भाषाको गहनाको रुपमा लिएको छु मैले त।" तर मैले "तिमीले भात खायौ ?" भन्न नसिकेको भए एस् एल् सि पास हुन्थें होला त ? भाषिक माधुर्य र मिठासलाई नै निर्मुल गर्ने मेरो लक्ष पक्कै होओइन । अनि सरलता नै अन्तिम मापक र मापदण्ड हुनुपर्छ पनि भनेको हैन । त्यो त यसो गर्दा कसो होला भनेको । बैज्ञानिक हिसाबले अगाडि बढ्ने कुरामा सहमति भए पुग्छ अहिलेको लागि । तर राष्ट्रिय भाषामा धेरै भन्दा धेरैको सहभागिता चैं होस्, धेरै भन्दा धेरैलाई समाहित (shree5लाई साधुवाद यो शब्दको लागि) गर्न सकियोस् मात्रै होईन, गरियोस् नै भन्ने चाहिं मेरो रहर अवश्य हो ।