हामि आज धुम्बाराइ जान ला। जानी हैन त? ल लागुम त। कोटालटोलबाट हाडिगाउँ - मालिगाउँ फ्रि वे मा आइपछि देब्रे लागिम हामि। डबली देब्रे, दाइने सरसोतिथान पार्दै लागिम उत्तर, धोबिको ड्राइक्लनिङ, बेखालाल, र शान्तारामको पसल, सिठ्ठाको काठ कारखाना हुँदै भुतेश्वर जक्सन पुगियो। त्या बाट ओरालो लाग्दै ढुङ्गेधारा, पञ्चेधारा, जोगिकुटि हुँदै बिशालनगर तिर बाट ओरालो लागेर आएको बाटोमा मिस्सिएम र दाईने लागिम। त्या सडक छेउमा सिमेन्टिको बोरा ओछ्याइर बस्या रे छ एउटा केटो तरकारि बेच्न खहरे छेउमा। ग्राहक चै एउटी राम्रि केटि र तेस्कि आमा होलिन थिए। बाङ्गे नि पुग्यो भाउ सोध्न कत्तिन किन्ने हो कि जस्तो गरेर। आँखा चै बाङ्गेका तरकारीमा भन्दा केटिमै झुम्मेका थिए। कसरि देको हँ? बाङ्गेले सोध्यो तर पसले केटो आमा छोरी ग्राहकमै ब्यस्त भो। जबाफ दे न। भाउ दस रुप्या रे छ भनेर त बाङ्गेलाई था भो त्यो आमा चैं ले पैसा तिरेसी तै नि केटिको अगाडि त्यो तरकारी बेच्नेले बाल नदेको मन परेन बाङ्गेलाई। आमा छोरी बाटो लागे नि बाङ्गेले फेरि सोध्यो भाउ, "ए, तैंले सान देको... भाउ के भन्या सुनिनस?" पसले केटोले किन्नी सिन्नी हैन भनेर होला अलि झर्केर भन्यो डस... डस झाँ* पनि डस्दैन...सर्प हो र मु* म? बाङ्गेले जबाफ पेल्यो। हरिप दिईस ल बाङ्गे। पण्डितले अङ्गालो मार्दै भन्यो। केटि ले डस भन्या भे नी ल बिचार गरम न त मु** काँ डस्नी रे छ भन्नु यो *जी खत्तमलाई काँ डस्नी? बाङ्गेले ऊस्का कुरा मन पराए साथिहरुले भनेर थप्यो। ...