दूरसञ्चारका कर्मचारीहरू जान्न खोज्छन्, यो अराजकता, यो मनपरी, यो बेथिति फैलाउने हात कसको हो ? उत्तर दिने निकाय कहीँ छैन । सञ्चार सचिव भन्छन्, हाम्ले लिखित आदेश दिया छैन, बन्द गर्ने हात कसको हो म के जानूँ ? उता सैनिक प्रवक्ता भन्छन्, हामी अन्तर्गतको निकाय यो होइन, हात कसको हो म कसरी भनूँ ? हात माथि छ । हात कसको हो यकिनसाथ भन्न मकरतन्त्रले छूट दिँदैन । आयो कुरो अब एफएमको । सूचना र ज्ञानको शक्ति सम्झ्यो कि चालू तानाशाहीको हंस हल्लिन्छ । र नै यसले एफएमले प्रसारण गर्ने समाचारमाथि कप\mर्यु जारी गरेको छ । थाहा छ, एफएम गरिब जनताको हितैषी साथी हो । एफएम सुन्न न साक्षर हुनुपर्छ, न त काँधमा ढ्याके टेलिभिजन सेट बोकेरै हिँड्नुपर्छ । दुई-ढाई सयको पुन्टे चाइना रेडियो किन्यो, खासाका रुपैयाँ गोटाका ब्याट्री हाल्यो, हात हल्लाएर सुन्दै हिँड्यो । त्यसले जगतैभरिका सूचना सोहोरेर आफूछेउ ल्याउँछ । त्यसले खबर भाँती पारेर भनिसुनाउँछ । त्यसले नागरिकलाई टाठो बनाउँछ, स्वबोध गराउँछ र उसमा हकदाबीको चेतनालाई उकास्छ । जब नागरिक शिर ठाडो पारेर आप\mनो हक दाबी गर्न उभिन्छ, मुलुकैलाई आप\mना पैतालाको धूलो देख्न चाहने तानशाहीलाई त्यो सह्य हुँदैन । देखियो । समाचारतिर लौहअस्त्र सोझ्याएर एफएमलाई निस्प्राण तुल्याइएको त्यसै होइन । संगठन पनि शक्ति हो । संगठन एक संरचनामा आवाजहरूको संकलन हो । छरिएका आवाजहरू जब एकमुष्ट हुन्छन्, त्यसमा ठूलो बल हुन्छ । नागरिकको सबलतामा तानाशाहीको दुर्बलता लुकेको हुन्छ । त्यसैले नागरिकका आवाजलाई छिन्नभिन्न पारेर तिनको दुर्बलतामाथि हुकुम चलाउन मकरतन्त्र कन्दनी कसेर लागिपरेको छ । त्यसैले त यसले निजामती कर्मचारी संगठनमाथि निषेधाज्ञा जारी गरेको हो । दल, विद्यार्थी, वकिल, पत्रकार, लेखक, चिकित्सक, रंगकर्मी, चित्रकार र संगीतकर्मीलाई त शाही सरकारले माथिका तीन विकल्प दिएकै थियो । अब कर्मचारीलाई पनि दियो । कि दरबार, कि वन, कि खोर, चौथो विकल्प छैन । शासनले चैनले सास फेर्ने ठाउँ नदिएपछि नागरिकले ज्यान छाड्दो रहेछ । काकाले भोटाहिटीको मुखमा देखे । एक साताअघि त्यहाँ नागरिक समाजको रमितलाग्दो गोलो लाग्यो । प्रश्न थियो, कथित निषेधित क्षेत्र रत्नपार्क कसको हो ? एकलौटी राजाको हो कि सकल नागरिकको साझा हो ? उत्तर खोज्न विवेक र साहसको ध्वजा बोकेर नागरिकहरू लाम लागे । सडकमा सित्तिमिति नदेखिने विविध बान्कीका अनुहारहरू देखेर काकाश्री विस्मित भए । थाहा भयो, शाही शासनले ती सबैको सास फेर्ने डबली खोसिदिए छ । देवेन्द्रराज पाण्डे र पीताम्बर शर्मा, मीना आचार्य र कृष्णप्रसाद भण्डारी, वैरागी काइँला र दुर्गा घिमिरे, आदि र इत्यादिहरू । अरू त अरू, सास फेर्ने ठाउँ नपाएर प्रोगभर्मेट मार्काको प्रोपब्लिकका केदार खड्कासमेत पनि खुत्रुक्क सडकमा झरेछन् । अब कुनै दिन जब्बर पञ्च दीर्घराज प्रसाईँ पनि टुप्पी हल्लाउँदै सडकमा ओर्लिन बेरे छैन । यसको अर्थ हो, राजाका जन अब औँलामा गन्न सकिने भए । मौसुफसँग बाँकी हतियार अब केवल दुईवटा छन्, लाठा र राइफल । तर अचम्म छ, जनसमर्थन, प्रतिष्ठा र लोकपि्रयता जतिजति घट्दो छ, शाही हठ भने उतिउति बढ्दो छ । र उक्त हठले अहिले आएर गगन थापालाई पक्राउ गरेको छ । क्रमश: