मञ्जु, मलाई माफ गर है ! आत्मकथा - ओके खण्ड २१ स्कुलमा १ बजेको घन्टी पनि लाग्यो। सबै साथीहरु खेल्नतिर लागे, मञ्जु र म स्कुल पछाडिको बरको चौतारातिर गयौँ। चौताराबाट संग्लो र कञ्चन मोलुङ खोला प्रष्टै देखिन्थ्यो। मञ्जुले एउटा गोरखा बिस्कुटको पुरिया किनेर झोलामा राखेकि रहिछिन्। दुबैले बिस्कुट खाँदै कुरा गर्न लागिउँ। "मञ्जु, अब तिमीबाट छुपेको कुरा मेरो केहि छैन। तिमीले थाहा पाकै छौ, हाम्रो घरको अबस्था। यसपाली भाई र बैनीले पनि ५ कक्षा पास गरे। अब रामपुरमा पढाउनु पर्ने हो, तर पनि हामीले पढाउन नसक्ने भयौँ। कस्तो कस्तो नराम्रो लागि रा छ।" मेरा कुरा सुनेर मञ्जु पनि सोच्न लागिन्। केहि उपाय निकाल्न पाए हुन्थ्यो भन्ने कुरा गरिन् उनले पनि। "तर पनि घनश्यामसरलाई चाहीँ नभन है, कति दु:ख दिनु। बरु तिमीलाई केहि आईडिया छ भने मलाई भन" मेरो कुरामा मञ्जुले पनि स्विकृति जनाईन्, घरमा चाहिँ कुरा नगर्ने भनेर। दिनहरु बित्दै जाँदा हाम्रो मित्रताले पनि नयाँ उचाई लिँदै गयो। हुँदा हुँदा मञ्जु पनि उनको मनमा लागेका कुरा उनको बाबा/ममीलाई भन्दा पहिले मलाई सोध्न थालिन्। म पनि जुनसुकै कुरा पनि सर्बप्रथम उनलाई भन्थेँ, अनिमात्र अरुलाई। थाहा छैन, घरयासी ब्याबहारिक बन्धनमा बाँधिएको म र एक असल परिवारकी सुकोमल छोरी मञ्जुको बिचको यो घनिष्टता कुन रुपमा अगाडि बढ्ने हो र काँहा सम्म पुग्ने हो? थाहा छैन, मेरो यो दुखिया सन्सारमा मञ्जुलाई पनि समाबेश गरेर मैले पाप गरेँ कि धर्म? थाहा छैन, मेरो यो मेरो पारिबारीक गरीबी र समस्याहरुमा मञ्जुको सहभागिता हुनु ठीक थियो कि थिएन? यो पनि थाहा छैन कि, एक शिक्षित र सुशिल परिबारमा हुर्किएकी कल्कलाउँदी छोरीले अभाब र पीडाले जर्जर रुपमा छट्पटाई रहेको मेरो घरसँग नजीकिएर ठीक गरिरहेकि थिईन् कि गलत? सायद उनी आफैँलाई पनि थाहा थिएन होला। तर, मञ्जुले मलाई धेरै कुरामा साथ दिँदै गईन्। दिन प्रति दिन मसँग झन् झन् नजिक हुँदै गईन् । मेरो लागि त पीडा सुनिदिने मान्छे पाउनु भनेको नि ठूलो कुरा थियो। मैले उनको हाँसोलाई मेरो पीडासँग साटेर साँच्चै नै ठूलो गल्ति गरिराछु जस्तो पनि लाग्थ्यो, कहिले काहीँ त मनमा। हामीले खोजेका कुनै पनि बिकल्पहरुले समस्याको निकास दिन सकेनन्। दिनहरु बिते, हप्ताहरु बिते, अनि महिनाहरु पनि बित्दै गए। तर, भाई र बैनीको लागि स्कुलको ढोका खुलेन। भाईलाई बाख्रा हेर्नु र बहिनीलाई गाउँका ठूलाबढाकोमा गएर मुठ्ठी/माना कमाएर जीबिकोपार्जन् गर्नु नै जीवन बन्यो। घरमा आमाले त पालो पाउनु भयो कामको मामिलामा, तर पनि भाई र बैनीको पढ्ने पालो आउने छाँटकाँट कतै देखिएन। आमाको सबै छोराछोरीलाई पढाउने चाहनाले सार्थकता पाएन। जब शुक्रबार आउँथ्यो, मेरो घरमा भाई बैनीको "बिचारा" अनुहार हेरेर आफूलाई 'केहि पनि गर्न नसक्ने नामर्द' भन्ने भावनाले दिनदिनै गलाउँथ्यो। क्रमश: