म माघको ठण्डीमा ताराको सेतो प्राथमिक राप तापेर बसिरहेको थिएँ, दुनियाँले मलाई तरङ्गी भने ! भस्मेश्वरबाट र्फकदा सात दिन टोल्हाएको देखेर भूत लागेको भने ! एक सुन्दरीका केशमा समयका तुषाराको पहिला छिर्का परेको देखेर म तीन दिन रुँदा, मेरो आत्मालाई बुद्धले छुँदा मलाई छटाएको भने ! मैले वसन्तको पहिलो कोकिल सुनेर नाचेको देख्दा, बहुला भने ! एक सूनसान औंसीले मलाई निशास भएर म प्रलय-वेदनाले उफ्रें! मूर्खहरुले मलाई त्यस बेला ठिङ्गुरा हालेर राखे ! म तूफानसँग एक दिन गीत गाउन थालेको थिएँ, मलाई बुज्रुगहरुले, राँची पठाइदिए ! म आफूलाई एक दिन मरेको सम्झेर लम्पसार थिएँ, एक साथीले बेसरी चिमटिदिए र भने, "ए पागल तेरो मासु अझ मरेको छैन !" यस्ता कुरा भए साल, साल ! पागल छु साथी ! यस्तै छ मेरो हाल ! मैले नवाबको मदिरालाई खून भनेको छु, छिमेकी रण्डीलाई लाश भनेको छु ! राजालाई गरीब, सिकन्दरलाई मैले गाली दिएको छु ! महात्मा भनाउँदाको निन्दा गरेको छु ! नगण्य व्यक्तिलाई, तर, सातौं आसमानसम्म, तारीफको पुलमा चढाएको छु, तिम्रा महापण्डित, मेरो महामूर्ख ! तिम्रो स्वर्ग, मेरो नरक ! तिम्रो सुन, मेरो फलाम साथी ! तिम्रो धर्म मेरो पाप ! जहाँ तिमी आफूलाई चलाक सम्झन्छौ, उहाँ म देख्छु तिमीलाई बिलकुल लाटा ! तिम्रो उन्नति, मेरो अवनति, यस्तै छ मोलमोलाइको उलट-पलट, साथी ! तिम्रो विश्व, मेरो बाल ! जरुर साथी ! म बिलकुल चन्द्राहत छु चन्द्राहत, यस्तै छ मेरो हाल !