पानी पर्ला पर्ला जस्तै थियो. जबाफ दिनु सट्टा मैले सोधें "अनि तिमि चैं कैले गर्ने त बे?" "म नि ऐले गर्नी बे" "को सँग चैं नसोध्नु नी फेरि" बोली बच्चे. अनि ऊन्मुक्त हाँसो सँगै भनि "तपाईं पनि छक्कै पर्ने कुरा गर्नु हुन्छ हउ". जुरुक्क उठेर उ बाटो लागि. म नी लागें भारी मनले पछि. आज के त हुन्छ, मनमा यो बिचार गाढीँदो थ्यो. खोला तरेर उकालो लाग्दा नलाग्दै पानी छिट्टयायो. आकास हेर्दा ठुलो पानी परला जस्तो त थिएन. नजिकै एउटा गोठ जस्तो रे छ, बच्चे सँगै म नी त्यतै कुदें. पानी एकै छिनमा रोकिन्छ भन्दा भन्दै पन्ध्र बिस मिनेट त बिति सकेछ. कति बेर लाग्छ यहाँबाट तिम्रो घर पुग्न? मैले सोधें. "लाग्छ नी एक घण्टा जति" उस्ले भनी. त्यो गोठ हेर्दा दैनिक चलनमा आको जस्तो देखिदैन थ्यो. "खै त पानी रोकिएन...कैले रोकीने हो?" बेलै नभै साँझ पर्न ला जस्तो बाहिर हेर्दै मैले भनें. "नरोकिए हामि यहीं बास बसम्लान त, हुँदैन?" उ बोली. मैले पुलुक्क उ तिर हेरें. एकै छिन अघि भन्दा नी झन राम्रि भै सकीछ उ त. "तपाईं र म" उस्ले थपि. म भन्दा उ दुई बित्ता मात्रै पर थिई तर त्यस्तो लाग्दैन थ्यो. हुन त जिस्केकी हुँदी हो तर मलाई आगो ताप्या झैं हुन थाल्यो. उ एक बित्ता वर सरी अब सरे बाँकि भाको बित्ता सर्ने पालो मेरो थियो. आँट गरे पो ठाँट गर्न पाईन्छ भन्ने सोचाईलाई जिवन्त गर्दिम त भन्ने मन मेरो नि भो.बच्चेको माथ्लो ज्यानमा अडकेका मेरा आँखा लाई बलै सँग उठाएर उसका नसालु नयन सँग जुधाईदिएँ. आमन्त्रित मुस्कानले थप उजिल्याएको उस्को मुहार...