*** *** *** आज मैले लामो समयदेखिको मनको कुरा सञ्जुको अगाडि खोल्ने अठोट गरेँ। मेरा ओठहरु काँपिरहेका थिए, आँखाबाट आँशु चुहिनै लागेका थिए भने हातहरु बेचैन थिए। मैले काँपिरहेकै स्वरमा सञ्जुको अनुहारमा एकपटक हेरेँ नसकेर फेरि टाउको तल पार्दै भनेँ। ?सञ्जु सानैदेखिको एउटा कुरा भन्नु छ तिम्लाई, भन्छु नरिसाऊ है। ? सञ्जुले जिज्ञासु आँखाले हेरी तर केही बोलिन। मैले कुराको पोको खोल्ने ठुलो साहस गरेँ। ?सञ्जु ! म तिमीसित ... ... ...।? सञ्जुले यताउती हेरी । ?... ... ... ? सञ्जु नि:शब्द रुई, अनि भागी। मैले भने, "भोलिपनि भुते रहमा आऊ है।" तर त्यस दिनदेखि मेरो र सञ्जुको भेट हुन सकेन। मैले सञ्जुलाई भुते रहमा पर्खिन छोडिन। *** *** *** तैपनि मानिसको मनलाई कसले नै बाँधेर बाँध्न सक्थ्यो र एकदिन सञ्जु टुप्लुक्क आइपुगी। बुवा आमाले नजरबन्दमा राखेर पिटेको कुरा सबै बताई। कतिपटक त उस्ले बुवा आमाको सिस्नु र पानि पनि सहनु परेछ। मैले यो कुरा सुन्न सकिन र भुते रहको छेऊमा हामी २ जना आँशु झार्दै एक आर्काको अगांलोमा बाधिन पुगेम्। ... ... ... हामी होसमा आइपुग्दाखेरि हाम्रो नाता परिवर्तन भैइसकेको थियो। अर्को जन्ममा परेवाको जोडी भएर जन्मिने प्रार्थना गर्दै हामी अगांलोमा बाँधिएरै भुते रहमा हाम्फालेम्। आँधिको पानि त्यो नसुकेसम्म, सल्लेरी पाखा त्यो नझुकेसम्म म पर्खिरहूँला सञ्जु, म पर्खिरहूँला सञ्जु, म पर्खिरहूँला... ... ... समाप्त! सञ्जु काव्य सञ्जुको याद आयो