एउटी जाँठी को नाम देखियो फेसबुकाँ - "सृस्‍टिना" रे. माटोक्ने लाँडै झन्झनाएर आयो नाम सुनेर. चिक्ने आमाबाबु को आइ क्यु कति कम रैछ छोरी को नाम बाटै थाहा हुन्छ. मुजी प्रक्ॠती प्रत्यय छुट्ट्याएर राख्या भए दुबै नाम मिल्थ्यो - स्रिस्टी अथवा क्रिस्टिना, तर अहँ, मुजी हरु को बुद्धी मा बिर्को लाएको, चिक्ने दुबै मिलाएर मुजी सृस्‍टिना राख्नु पर्‍यो. जाँठी को दाजु पनि होला, अनी त्यसको नाम मुजी आइकल होला, मुजी आकाश र माइकल.

एकचोटी को कुरा हो, मुजी रत्ने, मेरो बचपन् को जिगरी, को एउटा मामा को पोस्टिङ् मुजी मर्स्याङ्दी हाइड्रोपावर मा भएको थियो. मेरो मुजी उमेर १७/ १८ वर्ष को हुँदो हो. अलि अलि खल्ली म पनि भैसकेको थिएँ. मुजी थाहा थियो माटोक्ने काठमाडौं मा केटी चिक्न सकिँदैन भनेर. भर्जिन केटी ले बाल दिँदैनन्थे मुजी भालु चिक्दा एड्स लाग्ला भन्ने पीर. एसो बस टेम्पो मा कहिले काहिँ पतिदेव देखी असन्टुष्ट महिला हरु को दुध सुध छामिन्थ्यो नथाहापाइने गरी, उनिहरु पनि अलि अलि अन्ठ्याउँथे, मुजी त्यसमै चित्त बुझाईन्थ्यो, तर मुजी रत्ने ले "बुझिस मुजी खैरेनी तिर त सबै ले केटी पट्ट्याएर ठोक्छन रे नि त" भने पछी एक दिन बिहान मोटरसाइकल लिएर एक हफ्ता को लागि खैरेनी हानियो.

मुजी पुग्न त पुगियो, मामाश्री कै क्वाटरमा बसियो, अब मुजी खोज्ने कसरी? माटोक्ने एक दिन भरी मुजी रोड साइड को होटल र भट्टी तिर बरालियो, कोइ ह्ऋस्ट पुस्ट ठुल्ठुला दुध भाका लाई केही भइहाल्ला कि भनेर डिरेकशन सोधियो, तर माटोक्ने केही गरे पनि लैजाने आँटै आएन, मुजी हावादारी एन्टिशिपेशन ले हमेशा लँड खडा तर केटी पट्ट्याउनु मुजी मुस्किल बडा, अन्त मुजी दुई दिन माटोक्ने राति छोलेर सुतियो.

तेस्रो दिन मुजी कुछ कुछ भयो. हुन त मुजी केही भा हैन, मुजी रत्ने ले कसै गरी मामाश्री को ड्राइवर लाई कुरा खुलायो, मुजी ले के भन्यो भगवान जानुन मुजी बिष्णुदाइ भन्ने ड्राइवर ले आफ्नो डेरा लिएर गए. ड्राइवर दाइ कि श्रीमती रैछिन् चिया सिया ख्वाए. मुजी डेरा पछी नै ढुङ्गा को पर्खाल वारी मुजी एउटा भूपू हल्दार को घर रैछ, श्वासनी मरेकी मुजीकी दुइटी छोरी रैछन्, मुजी ती दुई दिदी बहिनी लाई बोलाएर चिनापर्ची गराए अनी "लौ गरी खानुस्" भनेर आफु लम्के.

एउटा को नाम एन्जिला अर्की को नाम सोनी, माटोक्ने अनुहार हेर्दा डुकु र उसिनाको चामल, नाम भने मुजी मडर्न. तर माटोक्ने जस्तै ग्रामीण भए पनि दुध चाँहीं आधा आधा मन का र मुजी कटीप्रदेश माटोक्ने केन्डल जेनर जस्तै. खैर एन्जिला र सोनी सित एक्छिन गफ चुटियो माटोक्ने केही होला जस्तो लागेन तैपनी 'सिनेमा हेर्न जाने" भनेर चाँहीं सोधें, मुजी जती हाँसे र जिस्के पनि माटोक्ने "जान्छु" चाँहीं भनेनन, मुजी निराश भएर वापस आइयो र मुजी एक क्वाटर च्यालेन्जर लडाएर नछोली सुतियो.

भोली पल्ट मुजी बिहान रत्ने जाँठो ले निट रक्सी खाको माटोक्ने ह्याङोभर भएर बवाल, मुजी बेड बाट उठ्न पनि सकेन, मामाश्री मुजी त्यो बिहान पोखरा तिर लागे आफु मुजी के गरौं के गरौं भो, लागियो एन्जिला र सोनी भातिर मोटर साइकल लिएर. मुजी ड्राइवर दाइ को घर अघी मोटर साइकल रोकेँ र मुजी सिधै पछाडि पर्खाल भा ठाउँ पुगियो, एसो हेर्छु त मुजी ड्राइवर कि श्रीमती मुजी पेटिकोट ले दुध सम्म छोपेर नुहाइराकी, माटोक्ने कस्तो कस्तो लाग्यो, 'सरी' भनें, तिनी भाउजु ले मुस्कुराइन मात्रै अनी नुहाउँदै भनिन -

"हजुर जस्तो राम्रो बाबु पनि किन ती केटी पछाडि परिस्या, कस्ता कस्ता केटी पाइसिन्छ, त्यस्ता का पछी पनि लाग्ने हो?"

मुजी के भन्ने, लाज ले भुतुक्कै भएँ.

"होइन भाउजु एसो गफ मात्रै गरेको सिनेमा हेर्न जान्छन कि भनेको मानेनन" भनेर भनें

“ए साँच्ची गोविन्दा को सिनेमा पो लागेको छ त हैन?” भाउजु ले सोधिन.

अब मुजी मलाई घण्टा मतलब? चिक्ने बहाना पो थियो त सिनेमा त मुजी रामायण देखाए पनि हेर्न प्लान थियो.
एकछिन कुरेँ, माटोक्ने केटी हरु आएनन, अनी खिन्न भएर फर्किन लाग्दा भाउजु ले "हजुर लाई त्यस्तै सिनेमा हेर्न मन छ भने म जान्छु" भनेर पो भन्छिन बा, माटोक्ने मेरो १७ वर्षीय लाँडो मा अचानक तूफान.

अफ्ट्यारो मानेर “हुन्छ” भनें मुजी दिमाग खराब भो, छुन दिन्छे कि दिन्न भनेर असमन्जस मा परिरा बेला माटोक्ने जाँठी भाउजु ले फेरी - "एसो गरिस्यो हजुर मोटर साइकल मा अलि उ पर सम्म गैस्यो यहाँ देखे भने कुरा काट्छन अनी म त्यहाँ आएर चडछु, अनी वहाँ लाई नभनिस्यो नि, आज हाकिम साब सित पोखरा गैस्या छ आउंदा ढिलो हुन्छ" पो भन्छिन.

अब माटोक्ने त्यहाँ देखी ४ घण्टा सम्म मुजी के भयो के भएन माटोक्ने आधा होसै थिएन, सिनेमा को टिकट कसै गरी काटेँ, पछाडि को सीट परेछ, मुजी जाँठी को दुधाँ सिद्धै हात, उसले पनि नाइँ भनिन, माटोक्ने चिक्न मात्र पाइएन गर्नु सम्मन गरियो, जाँठी को माइती टाँडी चितवन रैछ घर हेटौँडा, खैरेनी म कसैले नचिन्ने; मुजी अन्ध्यारो मा लाँडै भाँचिने गरी हल्लाई, पुती भिजेर सुरुवालै निथ्रुक्क, सिनेमा सिद्धिनु १५ मिनेट पछी "अब म जान्छु, हजुर एक्लै आइसेला" भनी अनी त्यस्पछी मात्रै गोविन्दा को लास्ट फाइट हेरियो.

बेलुकी क्वाटर पुग्दा ४ बज्यो, मुजी रत्ने रिस ले फायर, "मुजी दिन भरी कहाँ मर्याथीस जाँठो" भनेर सराप्यो.

आफू भने मुसुक्क हासेँ.