तर बिगत केही दिन देखी भने उसले भेडाहरुसंग मात्रा एउटै कुरा गरिरहेको थियो, त्यो केटी, एउटा साहुकी छोरी, जसको गाउँमा उनीहरु चार दिन हिंडेपछी पुग्थे। त्यो गाउँमा ऊ जम्मा एक पटक पुगेको थियो, एक बर्ष पहिले। त्यो साहुको एउटा सुकेका सामान बिक्री गर्ने खुद्रा पसल थियो, र भेडाको ऊन कात्दा आफू नठगिऊँ भनेर सधैं आफ्नो अगाडिनै कात्न लगाउँथ्यो। उसको एउटा साथीले उसलाइ त्यो पसलको बारेमा भनेको थियो, अनि उसले आफ्ना भेडाहरु त्यहाँ लगेको थियो।

                                                                   * * * * * * *

 "म केही ऊन बेच्न चाहन्छु", ठिटोले साहुलाई भन्यो।

पसलामा भिंड थियो, र साहुले त्यो गोठालो ठिटोलाई दिउसो सम्म पर्खिन भन्यो। त्यसैले त्यो केटो एउटा किताब निकालेर पसलको भर्‍याङमा पर्खिंदै बस्यो।

"गोठालाहरुलाई पनि पढ्न आउँछ र, मलाई त थाहा थिएन", उसको पछाडिबाट एउटी युवतीको आवाज ले भन्यो।

सलल बगिरहेका कालो कपाल र मुस्लिम बिजेताहरुकाझैं आँखा भएकि त्यो युवती खाँटी आन्दालुसियन देखिन्थी।

"वास्तबमा, म किताबहरु भन्दा मेरा भेडाहरुबाट बढि कुरा सिक्ने गर्दछु", उसले जवाफ दियो। तिनीहरु बीच भएको दुइघन्टाको बार्तालापमा, केटिले आफू त्यो साहुको छोरी भएको कुरा र उसको गाउँको जीवन, जहाँ हरेक दिन अरु कुनैपनि दिन जस्तैनै हुन्थ्यो, को बारेमा बताइ। गोठालोले भने आन्दालुसियाको छिमेकी गाउँहरु र आसपासका शहरहरु, जहाँ उसले रोकिंदै यात्रा गरेको थियो, संग संबन्धित खबरहरु बतायो। भेडाको सट्टा कुरा गर्ने अरु कोहि पाउँदा उसलाइ रमाइलो लागिरहेको थियो।

"तिमीले पढ्न कसरी सिक्यौ?" एक पटक केटीले सोधि।

"जसरी सबैले सिक्छन्", उसले भन्यो। "बिद्यालयमा"।

"यदि तिमी पढ्न जान्छौ भने, किन तिमी एउटा गोठालो मात्र भएको त?"

केटोले गुनगुनाएझैं गरी एउटा जवाफ दियो, जसले गर्दा उसलाइ केटिको प्रश्नको सिधा जवाफ दिईरहन परेन। उसलाइ थाह थियो त्यो केटीले कहिलेपनि बुझ्नेछैन। जव उसले आफूले गरेका यात्राहरुका बारेमा भन्दैगयो, भय र उत्सुकताले गर्दा युवतीका ती चम्किला मुस्लिम बिजेताहरुकाझैं लाग्ने आँखाहरु झन फराकिला हुँदै गए। समय बित्दै जाँदै थियो, तर केटो भने मनमनै रम्दैथियो र कल्पिदैथियो, यो दिन कहिल्यै नसकिए पनि हुँदो हो,वा त्यो साहु यस्तै ब्यस्त भएर उसलाइ तिन दिन सम्म कुराए पनि हुँदो हो। उसले मनन गर्यो, कि अहिले त्यस्तो कुराको अनुभव गर्दै छ जुन उसले पहिले कहिल्यै पनि गरेको थिएन: सँधैका लागि एकै ठाऊँमा बस्ने इच्छाको। त्यो घना कालो कपाल भएकी ठिटीसंग, उसका दिनहरु कहिल्यै पहिलेका जस्ता नहुँदा होलान।

तर अन्तमा साहु आइपुग्यो र त्यो ठिटोलाई चारवटा भेडाका ऊन कात्न भन्यो।

उसले ऊनको पैसा तिरेपछी त्यो गोठालो ठिटोलाई फेरी अर्को बर्षपनी आउन भन्यो।

                                                                     * * * * * * *

र अहिले ऊ त्यही गाउँमा पुग्न मात्र चार दिन बाँकी थियो। ऊ उत्सुक थियो, र साथसाथै असजिलो पनि मान्दैथियो: हुनसक्छ, त्यो केटीले उसलाई बिर्सिसकेकी होली। धेरै भेडागोठालाहरु आउने जाने गर्थे, ऊन बेच्न।

"केही छैन", उसले आफ्ना भेडाहरुलाई भन्यो। "मैले अरु ठाउका अरुनै केटीहरु पनि चिनेको छु"।

तर उसको मनलाई थाहा थियो कि केही थियो। र उसलाई थाहा थियो, कि गोठालाहरु, सामुन्द्री अन्वेशकहरु वा घुमन्ते ब्यापारीहरुलेझैं सधैं एउटा शहर फेला पार्थे, जहाँ उनिहरु आवारा जीवनको रमाइलो भुलाउने कोही पाउँदथे।

साँझ पर्दैथियो, र गोठालो भेडाहरुलाई अस्ताउँदो सुर्यतिर निर्देशित गर्दैथियो। यिनीहरुलाई कहिल्यै कुनै पनि निर्णय गर्नुपर्दैन, उसले सोच्यो। त्यसैले होला यिनिहरु सधैं मेरा नजिकै रहन्छन।

भेडाहरुको एउटैमात्र मतलव हुन्थ्यो, घास र पानीको। र जहिलेसम्म त्यो ठिटो आन्दालुसियाका उत्कृष्ट चरनहरु भेट्टाउन सक्थ्यो, त्यहिलेसम्म कालागी ती भेडाहरु उसका साथीनै हुन्थे। हो, भेडाहरुका सबै दिनहरु उस्तै हुन्थे, ती अकाट्य लाग्ने सुर्योदय देखि सुर्यास्तसम्मका प्रत्यक घण्टाहरु; र तिनीहरुले आफ्नो बालककालमा कहिल्यै पनि कुनै किताब पढेका थिएनन, र त्यो ठिटोले शहरका ठाउँहरुको बारेमा भन्दा केही बुझ्दैनथे। उनीहरु घाँस र पानीमै खुशी थिए, र बदलामा, मनग्य ऊन दिन्थे, साथ दिन्थे, र, कहिलेकाहिँ, आफ्नो मासु दिन्थे।

यदि अहिले म शैतान बनेर, एक एक गर्दै यी सबै भेडाहरुलाई मार्न सुरु गरेँ भने, बथानका प्राय:सबै भेडाहरु मरिसकेपछि मात्र यिनीहरुले चाल पाउँछन। यिनीहरु मलाई विश्वास गर्छन्, र आफ्नो इछ्यानुसार चल्न पनि बिर्सिसकेकाछन, किनभने यिनीहरुको दानापानीको प्रबन्ध गर्ने म भएको छु।

ठिटो आफ्नो सोचाइप्रती छक्क पर्‍यो। सायद, त्यो गिर्जाघर, जसको भित्रैबाट त्यत्रो बिशाल शिशौंको रुख पलाएको थियो, मा प्रेतात्माले बास गरेको थियो। जसले गर्दा उसले त्यही सपना दोहोर्‍याएर देखेको थियो, र आफ्ना विश्वासिला साथीहरुप्रति पनि रिस उठिरहेको थियो। उसले हिजो पिएर बाँकिरहेको रक्सीबाट अलिकती पियो र ज्याकेटलै तानेर आफ्नो नजिकै राख्यो। उसलाइ थाह थियो, अहिलेको केहि घण्टापछि, सुर्य मध्य आकाशमा पुग्दा, यती गर्मी बढ्नेछ, कि ऊ ती भेडाका बथानलाइ चरन पार गराउन असमर्थ हुनेछ। त्यो, दिनको यस्तो समय थियो, जुनाबेला गर्मीयामभरी सारा देशनै सुत्ने गर्दथ्यो। साँझ परुन्जेल गर्मीनै थियो, र त्यतिन्जेल उसलाइ त्यो ज्याकेट बोक्न परिरहेको थियो। तर जव ऊ त्यो बोकाइको झन्झटको मनमनै गुनासो गर्दैथियो, उसले सम्झियो, कि त्यहि ज्याकेटलेगर्दा ऊ बिहानीपखको जाडो थेग्न समर्थ हुनेछ।

समय अनुसार चल्न संधै तयार हुनुपर्छ, उसले सोच्यो, र ज्याकेटको तौल र न्यानोपना दुबैप्रति धन्यवादभाव प्रकट गर्‍यो।

त्यो ज्याकेटको एउटा उद्देश्य थियो, र त्यो ठिटोको पनि। उसको जीवनको उद्देश्य थियो, यात्रा गर्नु, र यो दुइबर्षे यात्रामा उसले आन्दालुसिया प्रदेशका सबै शहरहरुको बारेमा थाह पाइसकेको थियो। ऊ योजना बनाउदैथियो कि ऊ बताउनेछ, यो भेटमा, कसरी एउटा साधारण गोठालोले पनि पढ्नजान्यो। यो पनि, कि उसले सोर्‍ह बर्षको हुन्जेलसम्म पढ्न जाने गर्दथ्यो। उसका बाबुआमा उसलाइ पादरी भएको हेर्न चाहन्थे, जुन एक साधारण किसान परिवारको लागि गर्वको कुरा हुनसक्थ्यो। उनीहरुलाइ सिर्फ खानकै लागि कडा मेहेनत गर्नुपर्थ्यो, भेडाहरुले झैं। उसले ल्याटिन, स्पेनिस र धर्मशास्त्रको बारेमा अध्ययन गरेको थियो। तर उसले सानै उमेर देखि यो संसार जान्न चाहेको थियो, र उसका लागि यो, भगवानलाइ चिन्नु र मान्छेका पापहरुका बारेमा जान्नु भन्दा धेरै महत्वपूर्ण थियो। एक दिन दिउसो, आफ्नो परिवारलाइ भेट्न जाँदा, उसले हिम्मतकासाथ आफ्नो बाबालाइ भनेको थियो, कि ऊ पादरी बन्न चाहँदैन। बरु ऊ यात्रामा जान चाहन्थ्यो।

                                                                  * * * * * * *

"संसारका सबै मानिसहरु यो गाउँमा आएका छन्, छोरा"। उसको बाबाले भने। "उनीहरु नयाँकुराको खोजीमा आउँछन, तर जव तिनीहरु जान्छन्, त्यस्तै हुन्छन जस्तो तिनीहरु यहाँ आउँदा थिए। उनीहरु पहाड चढेर त्यो दरवार हेर्छन्, र सोच्न बाध्य हुन्छन कि अहिलेभन्दा पहिलेको समय राम्रो थियो। उनीहरु पहेलो कपाल भएकाहरु हुन वा कालो छाला, बास्तवमा तिनीहरु त्यहि मानिसहरु हुन जो यहाँ पहिले देखि बसिरहेकाछन्"।

"तर म तिनीहरु बस्ने शहरका दरवारहरु हेर्न चाहन्छु", ठिटोले भन्यो।

"ती मानिसहरु जब हाम्रो गाउँ देख्छन, तब भन्छन कि उनीहरु सदाका लागी यहिँ बस्न चाहन्छन्"। बाबाले फेरी भने।

"जे होस्, म तिनीहरुको ठाउँ देख्न र तिनीहरुको जीवन हेर्न चाहन्छु", केटोले भन्यो।

"यहाँ आउँने मानिसहरुसंग प्रशस्त पैसा हुन्छ, त्यसैले उनीहरु निस्चीन्त भएर घुम्न सक्छन", उसको बाबाले भने। "हामीहरु मध्यमा घुम्ने काम त गोठालाहरु मात्र गर्छन"।

"त्यसोभए म पनि गोठालो हुन्छु।"

उसको बाबाले त्यसपछि केहि पनि भनेन। भोलीपल्ट, उसले आफ्नो छोरालाई तीनवटा पुराना सुनका सिक्काहरु दियो।

"यो मैले एक दिन खेतमा भेट्टाएको थिएँ, यी सिक्काहरु म तिमीलाइ तिम्रो अंशको रुपमा दिंदैछु। तर यसले तिमी भेडाहरु किन्नु। तिनलाइ चराउँदै घुम्दै जाँदा कुनैदिन तिमीले थाह पाउछौ, तिम्रो गाउँ सबभन्दा राम्रो रहेछ, र यहाँका केटीहरुनै सबभन्दा सुन्दर रहेछन।"

र उसले त्यो ठिटोलाइ आसिक दियो। त्यो ठिटोले उसको बाबुको हेराइमा देख्नसक्थ्यो, कि खाने, लाउने, र हरेक रात सुत्ने एउटा ठाउँको लागि संघर्ष गर्दागर्दै एक दर्जन भन्दा बढि बर्षहरुमा ऊ आफैंले दवाएको त्यो संसार घुम्नसक्ने हुने इछ्या, अझै जीवित थियो।

                                                                      * * * * * * *

क्षितिज हल्का रातो भएको थियो, र अचानक सुर्य देखापर्‍यो। ठिटोले आफ्नो बाबुसंग गरेको कुराहरु सम्झियो र खुशीले दंग पर्‍यो। उसले अहिले सम्ममा नै धेरै दरवारहरु देखिसकेको थियो र धेरै केटीहरु पनि भेटिसकेको थियो (तर उसलाई अहिले पर्खिरहेकी जस्ति चाहिं देखेको थिएन)। ऊ संग अहिले एउटा ज्याकेट थियो, एउटा किताब जुन अर्को संग साट्न सक्थ्यो र एक बथान भेडाहरु थिए। तर, सबभन्दा महत्वपुर्ण, ऊ आफ्ना हरेक दिनहरु सोचे अनुसार बिताउनसक्थ्यो। आन्दालुसियाका चरनहरु देखि थकाईलागे, ऊ भेडाहरु बेचेर समुन्द्रि ईलाकामा जान सक्थ्यो। समुन्द्र देखि थकाई लागुन्जेल सम्ममा, उसले धेरै शहरहरु र केटीमान्छेहरु देखिसकेको हुन्थ्यो, र सुखीहुने धेरै मौकाहरु पाइसकेकोहुन्थ्यो। मैले धर्मशास्त्र पढ्ने ठाउँमा भगवान भेट्टाउदिनथें होला, सुर्योदयलाई हेर्दै उसले मनमनै भन्यो।

आफ्नो क्षमताले भ्याएसम्म ऊ यात्राका नयाँ बाटाहरु पहिल्याइरहन्थ्यो। उसले यो ईलाका बाट धेरै पटक यात्रा गरेपनि, यो भत्केको गिर्जाघरमा कहिल्यै आएको थिएन। संसार, घुमेर कहिल्यै नसकिने ठुलो रहेछ; उसले आफ्ना भेडाहरुलाइ बाटो लगाएर हिड्नमात्र पर्थ्यो, र उसले नयाँ र चाखलाग्दा कुराहरु पत्तालगाइसकेको हुन्थ्यो। समस्या के थियो भने, भेडाहरुलाई उनीहरु प्रत्यक दिन नयाँ बाटो हिंडिरहेकाछन् भन्ने कुरा नै थाह हुन्थेन। भेडाहरु नयाँ चरनहरु आएको र मौसम परिवर्तन भएको पनि देख्दैनन। खाली घाँस र पानीको मात्र ध्याउन्न गर्छन।

हुनसक्छ, हामीहरु सबै त्यस्तैनै छौं, केटोले आफैंमा मनन गर्यो। म पनि, त्यो साहुकी छोरीलाई भेटेपछि अरु केटीहरुको बारेमा सोचेकै छैन। सुर्यतिर हेर्दै, उसले अड्कल काट्यो कि मध्यदिन सम्ममा ऊ तरिफा पुग्नेछ। त्यहाँ उसले आफ्नो किताब मोटो किताबसंग साट्न, आफ्नो रक्सीको बोतल भर्न, दाह्री र कपाल काट्न सक्नेछ; उसलाई त्यो केटीसंग भेट्नको लागि तयार हुनुथियो, र ऊ अरुकुनै धेरै भेडाका बथान भएको गोठाला त्यहाँ पुगेर त्यो केटीको हात माग्नसक्ने सम्भाब्यताको बारेमा सोच्न चाँहदैनथ्यो।

आफूले देखेको सपना साँचो हुनसक्ने संभावनाले नै जीवनलाई रमाइलो बनाउँछ, उसले आकाशमा सुर्यको स्थानलाई हेर्यो र अफ्नो गती बढायो। उसले अचानक याद गरेको थियो, कि तरिफामा सपनाको अर्थ बुझाउने बुढी आइमाई बस्दथी।

                                                                                          * * * * * * *

त्यो बुढी आइमाईले त्यो ठिटोलाई उसको घरको पछाडिको कोठामा लगी, त्यो कोठा उसको बैठककोठाबाट रङ्गीचङ्गी गेडाका मालाहरुको पर्दाले छुट्टिएको थियो। त्यो कोठामा एउटा टेबल, दुइवटा कुर्सी र यशुको प्रतिमुर्ति थियो।

त्यो आइमाई कुर्सीमा बसी र उसलाई पनि बस्न भनी। अनि उसका दुबै हातहरु आफ्नो हातमा लिएर शान्तसंग प्राथना गर्नथाली।

त्यो जिप्सीहरुको प्राथना जस्तै सुनिन्थ्यो। ठिटोले बाटामा नै जिप्सीहरुसंग भेट गरिसकेको थियो। तिनीहरुपनि यात्रा गर्थे, तर तिनीहरुसंग भेडाका बथानहरु हुन्थेनन। मानिसहरु भन्थे, जिप्सीहरु सारा जीवन अरुलाई ठग्दै बिताउँथे। यो पनि भनिन्थ्यो, कि तिनीहरु शैतानसंग साझेदारी गर्थे, बच्चाहरु अपहरण गरेर आफ्ना अनौठालाग्दा छाप्राहरुमा लैजान्थे र तिनीहरुलाई आफ्नो दास बनाउँथे। सानो छँदा, त्यो ठिटो सँधै जिप्सीहरुले अपहरण गर्लान भनेर डरमर्दो हुन्थ्यो, र अहिले त्यो बुढीले हात समाउँदा उसलाई त्यहि डर फेरी लागेको थियो।

तर ऊ संग त्यहाँ त यशुको प्रतिमूर्ति पनि छ, ठिटोले सोच्यो र अलि सजिलो महसुस गर्‍यो। ऊ आफ्नो हात काँपेको र त्यो बुढीलाई आफू डराएको देखाउन चाँहदैनथ्यो। उसले मनमनै आफ्नो मन्त्र पढ्यो।

"धेरै चाखलाग्दो", त्यो आइमाईले ठिटोको हातहरुमा एक टकले हेर्दै भनी, र फेरी चुप लागी।

ठिटोले असजिलो मान्नथालिसकेको थियो। उसका हातहरु काँप्नथाले, र त्यो आइमाईले चालपाई। उसले छिटोसंग आफ्नो हात तान्यो।