"बडे स्मार्ट लग्ते हो, यु कम , यु कम , एन्ड यु"  भन्दै शर्मा , प्रबिण र मलाई संकेत गरे ।"

लौ न लौ ! त्यस्पछी के भयो भन्नुस् न दाई ! र्यागिङ त पक्कै भयो होला ! मुन्ना भाई
एम.बि.बि.एस. मा जस्तै "डोला रे डोला" गर्न लायो कि लाएन? तेत्ती सुन्नु छ

ल यो भाग पनि घच्ची को गयो ठुल्दाइ



अब र्‍यागिङ भाकै हो कि





ल अर्को भाग को प्रतिक्षामा

ल मैले नि पढ़े सबै .दामी छ.... घच्ची को

ठुल्दाइ, अर्को भाग छिटो छिटो पोस्ट गर्नु प्लिज्ज्ज

हेरौ अब ठुल्दाइ ले " तोफा कबुल करो आका " भन्छन कि चम्चा मा पानी राखेर तुरतुरो मा करेन्ट लगाउछन !!!

धन्यवाद ज्ञापन

रामे,

विकेन्ड त छुट्टी। छुट्टी मा टाइप गर्न थाल्यो भने घरअको कम्पुटर समेत रिसाउछ ।

wtf,
कही न कहीं त क्रमश: राख्नै पर्छ नि , मखुला ??
 
रिट्ठे,
अब मुन्नाभाइ को जस्तो हुन्छ कि ३ इडियट्स मा जस्तो , आजै थाहा पाउनु हुने छ ।

लहरे,
झुठो के बोल्ने भाकै हो ।

पिया,

लोङ ट्याम नो सी, कता गयाप ??

ध्वासे,

अब के हुन्छ , एक छिनमा ढ्यानटरान् ।

चना दाई,
सस्पेन्स आजै खोली दिन्छु , हिरो हुने मौका कहाँ छोड्नु , मखुला ??

लुते बाहुन
धन्यवाद ।
 

इलाहाबाद एक्स्प्रेस
अन्तिम भाग

यु कम , यु कम भन्दै बोलाए पछी नाइ नास्ती गर्ने कुरा आएन । डाकु जस्ता लाग्ने ३-४ जना थिए, उनीहरु संगै लागियो, निरह तीन प्राणी । फाइनल एअरका , अझ भनुं सुपर फाइनल एअरका ( एक पल्ट फाइनल एअर मै गुल्टिएर बसेका ) रिमाल दाइले रोक्नु पर्थ्यो । त्यो भारतीय अन्जान भलादमिले जिम्मा सुरक्षाको जिम्मा लगाएर गएको १५ मिनेट बितेको थिएन ।

कता लगे थाहा हुने कुरा भएन, पहिलो पल्ट् १० मिनेट अगाडि देखेको छिरेको होस्टल को संरचना थाहा हुने कुरा भएन । एउटा कोठामा लगे । अरु दुइजना थिए ।

कोठामा पुग्ने बित्तिकै तिनै जनालाई एक एक झाप्पु हाने। तिरिमिरी झ्याइँ भैहाल्यो । दिउसै ५ तारा देखें । यति दरो हात को पिटाइ पहिलो पल्ट् खाँदै थिए त्यो पनि बिदेशिको हातबाट । त्यो पहिलो झाप्पु स्वागत रहेछ । आँखालाई आशु बग्नबाट रोक्न सकिन । निरही उभिरहें, आशु टप्की रह्यो ।

"नाम क्या है बे ? "

शर्माले  थर्थराउदै हिम्मत गरे " वि डोन्ट नो हिन्दी सर "

"ओके ओके , टेल मी वन बाइ वन , व्हाट इज योर नेम ? "

हामीले क्रमश नाम भन्दै गयौं । हामीलाई थाहा थियो, त्यहाँ हर  गल्ती को एक अद्वितिय झाप्पु पाइन्छ भनेर । गल्ती नहोस् भनेर सोची सम्झी उलपट्याङ प्रश्नहरुको जवाफ दिदै थियौं । हर जवाफ पछी संभाबित झाप्पु पुरस्कारको लागि शारीरिक रुपमा तयार न भए नि मानसिक रुपमा तयार थिएं ।

मुण्टो निहुराइ बस्नु पर्ने । शर्ट को वटन को नाम याद गर्नु पर्ने । पहिलो बटन फस्ट बटन, दोस्रो सेकेन बटन, तेस्रो थर्ड बटन , चौथो आइ डोन्ट नो बटन, पाँचौं , यु डोन्ट नो बटन , छैठौं नो बडी नोज बटन रे ।

यसो आँखा यता उता गर्‍यो कि थर्ड बटन भनी थर्काइ हाल्थ्यो। त्यही भएर पनि ती गुण्डाहरुको अनुहार याद भएन ।

 
अनेक प्रश्न सोध्दै थिए , बीच बीच मा झाप्पु पुरस्कार । शर्माको अंग्रेजी खतरा, ट्याम ट्याम मा उल्टो तिनै सँग सोध्ने, अनी झाप्पु उत्तर पाउने । आफुलाई त अंग्रेजी न आउने , एस सर , नो सर भन्दा बढी न बोल्ने भाको ले तुलनात्मक रुपमा कम झाप्पु पाएं । शर्ट पाइण्ट भन्दा बाहिर निस्केको थियो , मिलाउन खोजेको एक अर्को झाप्पु। सिनियर को अगाडि केही गर्न लाई एक्सक्यूजमी भन्नु पर्दैन भन्दै ।

करीब आधा घण्टा को सघन चटाइ कार्यक्रममा एउटा प्रश्न आयो " व्हाट इज योर ड्याड डुइङ ?"
पिताजी को २ बर्ष अघी निधन भएको जवाफ दिएं । त्यो सुनेर झाप्पु मास्टर सिरियस भए छ , "सो स्याड सो स्याड , यु गो यु गो " भन्दै एक जना गुण्डाको पछी लगाइ त्यो यातना शिबिरबाट निकाली पुन: रिमाल दाई को कोठामा पुर्‍याइ दियो ।

शर्मा र प्रबिण जोशी को बाजा अझै बजी रहेको थियो । त्यो यातना शिबिर को क्रन्दन अरु लाई के थाहा ? रिमाल दाई ले " तिनीहरुले दु:ख त दिएन है ?" भनी सोध्नु भयो । भन्न मन लागेको थियो " हाम्रो ब्याण्ड बजी रहंदा त्यही ब्याण्ड को रिदम मा नाची रहनु भाको होला " भनेर । भनिन । अहं २-४ वटा कोइशन गरे , त्यती मात्र हो । टाउको पछाडि हठौडा जस्तो हात ले हानेको दाम रातो आँखामा स्पष्ट देखिन्थ्यो। तै पनि सोध्नु - दुख्या घाउमा खुर्सानी छर्केको जस्तो लाग्यो।

१० मिनेट पछी जोशी र १५ मिनेट पछी शर्मा पनि इस्कर्ट सहित आइपुगे ।
केही क्षण पछी अरु थर्ड एअर मा नेपालीदाइ हरु आउनु भयो । सामान्य परिचय पछी जाऔं समोसा खान भन्नु भयो थर्ड एअर का संजिब दाई ले । संजिब दाई को नामको पत्र मैले ल्याएको थिएं । मलाई नेपाली सिकाउने मिस को भाई उहाँ । पत्रमा मेरो बारेमा स्पष्ट लेखिएको र सहयोग गरी दिन दिदी को आग्रह थियो । समोसा खाने रहर थिएन, टन्नै झाप्पु ले पेट उकुस्मुकुस भैसकेको थियो । जाऔं भने पछी मान्नै पर्‍यो ।

समोसा खाइयो । त्यस पछी अर्को दाई को कोठा मा गैयो । दाई हरुको बीच छलफल भयो क्या रे । को कस्को कोठामा बस्ने भन्ने निर्णय सुनायो । भोली देखी त होस्टल दिहाल्छ , एक रात को सवाल न हो ।

मेस मै भात  खाइयो । राती फेरी एक जमात गुण्डाहरुले समाते । नचाए , डोला रे डोला भन्ने गीत बनेको थिएन त्यती बेला पो बचियो । लास्ट मा तिनीहरु सप्पै नेपाली निस्के । नेपाली सिनियर प्रती बचेँको केही सम्मान  र आदर पनि गयो ।

रात डराइ डराइ काटियो । भोलिपल्ट बिहानै ब्रेकफास्ट गरी रजिस्ट्रेशन काम सक्याइ होस्टलको पनि काम सक्याइयो । त्यसपछी कसैको झाप्पु खान चाँही परेन , क्लास सुरु भयो , भारतीय मित्रहरुको र्‍यागिङ त ३-४ महिने कुम्भ मेला जस्तो हुने रहेछ । "तोह्फा कबूल करो देखी डोला रे डोला"  सप हुन्थ्यो । तिनीहरुको पीडा हामी पनि बुझ्थेम। तिनीहरुले खाएको झाप्पु को गुन्जन हाम्रो कान मा बज्थ्यो ।

समय बित्दै गयो । र्‍यागिङ को सत्र नि सकियो ।हामीलाई पिट्ने गुण्डा को नेता भेट भयो बाटोमा । हामीलाई कुटेकोमा सरि भन्दै थियो । शायद अलिकती पश्चाताप थियो कि ?

"तिमीहरुलाई साप सँग पिट्नु भनेर तिम्रै सिनियर ले भनेको रे "। कुरा सुन्दा छाँगोबाट खसेको जस्तो भयो । अझ उ थप्दै थिए। तिमीहरुले ल्याएको त्यो सुशिल उपाध्याय को लेटरमा यिनिहरुलाई बेसमारी पिटाउनु भनेर लेखेको छ रे ।

वाह रे वाह , हामी कती महान हामीलाई पिटाउने पत्र हामीले बोकी आएको ।

सबै भन्दा महत्वपूर्ण कुरो त एक जना अपरिचित इण्डियन ले सुरक्षित ल्याइ दिइ , नेपाली को हातमा जिम्मेवारि दिएर गाएका थिए । तिनले कस्तो जिम्मेर्वारि निभाए , वाह रे वाह । नेपाली देखी हामीलाई कुटाउन निर्देशन दिने महान सपूत , वाह रे , वाह । राती फेरी तर्साएर , नचाएर आनन्द लिने अरु नेपाली दाईहरु , वाह रे वाह । नेपालीले नेपाली लाई संरक्षण दिने कि उल्टै यातना ? आज देश मा जे भैराखेको छ संभवत त्यसैको पूर्व रिहर्सल जस्तो लाग्यो ।

अस्तु !!!

समाप्त ।  

"त्यो पहिलो झाप्पु स्वागत रहेछ । आँखालाई आशु बग्नबाट रोक्न सकिन । निरही उभिरहें, आशु टप्की रह्यो । "

कस्तो माया लाग्दो यो पढ्दा त !

आफ्नो धुलाई को निम्तो आँफैले बोकेर गको ठुल्दाइले? वाह रे वाह ! कस्तो चिल्लरहरु सँग फेला पर्नु भएछ

माभरिक
सुनेको कथालाई पनि बुनेको कथा पढि दिनु भएकोमा धन्यवाद ।

पिरे,

त्यै त कुमार सुब्बाको गीत जस्तो " नेपाली ले नेपालीलाई न चिने झैं गर्छ राजइ , नचिने झै गर्छ । सारङ्गि को ताले ले मेरो मन को गीत गाउछ ।"

तिमी मेरो साथी ,

भारतीयहरु खराब हुन्छन भन्ने म पनि मान्दिन, साउथ ब्लक अनी "र" ले भारतीय नागरिक को बोली बोल्दैनन । यहाँ नेपाली मानसिकता को कुरा हो। इन्जिनियर भैसकेको मान्छेले अरुलाई कुटन आदेश दिनु र त्यो आदेश पालना गर्ने अर्को हुन लागेको इन्जिनियर को बिबेक को कुरा गर्दै थिए। अहिले ती दुबै जना अमेरिका मै छन र ज्ञानगुण का कुरा गर्दै छन ।

रिट्ठे ,

पिटाइ मात्र खाएको कहाँ हौं र रात भरी नेपाली ले र्‍याग गरे नि धोती बनेर । असल इण्डियन को बदनामी गर्ने यिनै नेपाली हुन.  

लहरे,
भेटे त उहिलेइ ब्याज समेत दिहाल्थे नि । उपाध्याय तुरन्तै अमेरिका भास्सिए , रिमाल लाई इलाहाबाद मै राम धुलाई गर्ने कुरा आएन । सिनियरलाई  हात हाल्ने कुरा कालेज नि नियमा बिपरित भाको ले संभव भएन । इन्जिनियर भएर आउने बेला सम्म मा त्यो पनि अमेरिका गैहाले । अहिले आफु नि यहाँ छु , कुन दिन भेटिन्छ, हाकु छ लगाएर क्राइस्ट धुलाई गराउछु ।
 
भक्ते दाई ,

तिनै भक्षक हरुले रक्षक को कवच लार बसी राख्या छन ।

मिलियनडलर्स,

काठमाडौ मा चान्स मिलेन नि , अहिले यतै छन, चान्स मिल्ला कि ? 
 

दुई दिन देखिको अस्तव्यस्तताले गर्दा इलाहाबाद एक्स्प्रेस अन्तिम भाग पढ्न पाएको थिइन। बल्ल पढी भ्याएँ, मननै एक तमासको भयो। हामी यहाँ नेपाली नेपाली भनेर मर्न खोज्छौ, तर नेपालीहरुको पारा भने...  के भन्नु र? कथा पढ्ने बेला चिया खाँदै थिए, 'नचाए , डोला रे डोला भन्ने गीत बनेको थिएन त्यती बेला पो बचियो' यो वाक्य पढे पछी मुखमा हालेको चिया झन्डै बाहिर निस्केको थियो, हाँसो थाम्न नसकेर! बल्ल बल्ल रोके।

कथाको विषयवस्तु एउटा नमिठो अनुभव भए पनि ठुल्दाइको सटिक प्रस्तुति तारिफ गर्न योग्य छ, म त ठुल्दाइलाई यस्तो नमिठो अनुभवलाई पनि यस्तो मिठो शब्दमा पोख्नुभएकोमा धेरै धेरै धन्यवाद दिन्छु, आखिर सबैले थाहा पनि त पाउनु पर्‍यो, फुलै फुलमात्र पनि होइन रहेछ जीवन, काँडाबिच फुल्ने फुल रहेछ जीवन!

अब अर्को कथा पनि चाँडै आओस है ठुल्दाइ.....