This is really a good article. One thing I have noticed in Sajha is that when there is any stupid topic like "Guys my underwear is stolen", "Newar is best, bahun is best, gurung is best" and so forth, there are tons of replies and all of us seem to spend lots of time replying on it and fighting with eachother. But when there is a genuine topic like this, everyone is quiet. I just wonder, why is like that?

Bitter truth...The article strikes at me. Thank you so much for Akhanda Bhandari for bring it up and biraja sharma for posting it here.

Striking point raised. I never thought that way... great article.

It is sad what is going in nepal.

भोजपुरे बन्धु,
साह्रै उतक्रिठ लेख पस्कनु भयको मा धन्यवाद। तपाईंले उठाउन खोज्नुभयको कुर ५% नेपाली ले पनि बुझ्ने हो भने नेपाल नै आर्कै हुन्थियो । सयौ बर्ष देखी सुभीधा भोगी राजधानी बासी, तराइ बासी, र सदर्मुकाम बासी को यो बकम्फुसे आरक्षण र गणराज्य वास्तवमा नेपाल मास्ने धमिरा सबित हुने कुरालाई नकार्न सकिन्न ।

Nobody has thought that way. This article should not be just article it should be a revolutionary guide for every one of us who think themselves as NEPALI.

That is exactly why I have always said that any reservation should be based on economic hardship and merit. Not on freaking cast. I would support a poor bahun than a rich damai. Is it that hard to understand???

I recall the quota system in Pulchowk Campus. They have some special scholarship for people from remote places of Nepal. One of my friend have citizenship with address of Jumla on the basis of his ancestor address but he was born in Kathmandu and grew up in Kathmandu. But he was not given the scholarship stating that he can only qualify for scholarship if he had completed his class 8,9 and 10 studies from Jumla. This was such a good approach to provide right support to right candidate.

लेखाइ राम्रो छ तर दृष्‍टिकोण पटक्कै मन परेन। मधेसी र पहाडी बिचको फाटोलाई अझ उकास्ने खालको लेख लाग्यो।  मधेश भौगोलिक हिसाबले पहाड भन्दा पक्कै पनि सुगम छ तर सबै मान्छे सम्पन्न छैनन। तराईका सबै मान्छेले जन्मे देखी जेरी पुरी खान्छन, मोटर चडेर हिड्छन भन्ने आसयको अभिब्यक्तिले लेखक मधेशका केही सदरमुकाम पुगेका छन र त्यो नै मधेशको यथार्थ हो भन्ने अल्प ज्ञान उनमा रहेको देखाउँछ । मधेशमा पनि कयौ मान्छेले जिन्दगी भर चप्पल लाउन पाका छैनन, ४ कक्षामा पुगेपछी नै ABCD सिकेका छन अनी कयौ गर्वबती आईमाईहरु उचित उपचारको अभाबमा मरेका छन। लेखकको भनाई "मैले पाईन भने तैले किन पाउने ?" भन्ने खालको छ। यो बिकासको हैन बिनासको लक्षण हो। यदी आफ्नो अधिकारको लागि तँछाड् मछाड् भै राखेको बेला कोही "मकै कती थाङ्रा फले", "कति मुरी धान भए", "गहुँ कस्तो छ" भन्ने भलाकुसारी गरेर बस्छ भने कस्को कम्जोरी? बोल्नेको पिठो बिक्छ नबोल्नेको चामल पनि बिक्दैन भन्ने त लेखकलाई थाहा हुनु पर्ने हो। लेखमा पटक पटक प्रयोग गरीएको "बाहुन" भन्ने शब्द पनि मन परेन। पहाडी मुलका नेपाली भनेका बाहुन मात्र होइनन। जहाँ सम्म आरक्षणको कुरा छ, त्यो पिछडिएका बर्गले निस्पक्ष रुपमा पाउनु पर्छ भन्ने लेखकको विचारमा दुई मत छैन।

totally agreed with nakkali keti..
 The person who wrote this just tried to highlight that pahadhey haru ni garib cha, they are disadvantaged group, they no major road services on the hilly terrains while terai people have advantage of flat ground. The writing is totally biased towards the writers own ethnic group while making loose attempt to highlight there are also poor pahadhey bahunes..Writing is selfishly motivated towards showing injustice on only one side. As if all the madeshi people are super advantaged. Just because he saw some basic amenities when he went to terai for the first time isn't good basis to make assumption that all terai people have it.
  If I can sum it off I can use one single word to describe this whole writing as"Bahunnbaad".

  Sure there are highly disadvantaged and discriminated group throughout nepal on both moutaineous and terai terrain. But writer only choose to highlight his own enthnicity using word like "pahadey bahune".

 Just looking at the topic "pahadhey bhraman putra", it is racially motivated rather then trying to identify the problems we are facing in society it just showcases low class mentality of the writer.

 I agree with newly new views"any reservation should be based on economic hardship and merit".
 Unfortuately thats not possible in Nepal.

Coz usually there are so many quotas..underwhich there is monopoly of political parties and people in position..

Neta ka chora chori jancha quota ma bidesh padhna...ra yesma sayad tehi madhav kumar, girja ko chora chori nai parcha...

surely quota system in nepal is f**ked up..no doubt on dat...

भारत स्वतन्त्र हुंदा बढीमा १० बर्षको लागि भनी संबिधनामा राखिएको आरक्षण ६० बर्ष सम्म ज्यूंकोत्यूँ नै छ। हटाउने वा घटाऊने नामै छैन बरु आरक्षण बढाइएको छ । किन कि सबैलाई दलित जनजातीको भोट बैंकको राजनीति गर्नु छ । आज यो क्यान्सर नेपालमा भित्रिसकेको छ। उद्देश्य राम्रो देखिए पनि व्यबहारमा कस्तो हुन्छ भन्ने कुरा को उदाहरण हो माथिको लेख।
 
उहिले भारतमा ध्ययन गर्दा मण्डल आयोग को शिफारिस लागु गर्ने अर्थात २७ प्रतिशत आरक्षण बाट ४९।५ पुर्‍याउने नितिको बिरोधमा आत्मदाह गरेको देखेको थिएं । आत्मदाह जस्तो कठोर् कदम किन चाले भनेर त्यतिबेला सोधखोज गरेको थिएं ।
पछी थाहा पाइयो। २ हजार आइ ए एस् ( भारतीय प्रशासनइक सेवा) सीट्को लागि खुला तर्फ (५०।५ %) को लागि २० लाख भन्दा बढी स्नातकहरुको आबेदन पर्थ्यो भने बाँकी आधा सिट को लागि २० हजार । आरक्षणवाला अधिकांश आबेदकहरु न्यूनत्तम प्राप्ताँक पनि पुर्‍याउन नसकेर चाइदो संख्यामा पदपूर्ती हुन सक्दैन। आज त्यो आरक्षित पदहरुको खाली संख्या ५० हजार भन्दा बढी भैसकेको अनुमान छ ।
यही हालत नेपालको हुने निस्चित छ ।
 
शिक्षा मन्त्रालयबाट प्रकाशित हुने छत्रब्रित्तिको छनौट हेरे स्पष्ट हुन्छ। जनजाती कोटा बाट काठमाडौका सम्पन्न परिवारका सन्तान अनी बुढानिलकण्ठ, सेण्ट जिभियर्स आदी स्कूलमा शिक्षा हासिल गरेका नेवारहरु पर्दछन। खुलामा पनि अब्बल स्थान तिनैको हुन्छ । अब जनजातिको आरक्षण को उद्देश्य पिछडिएका बर्ग को उत्थान कहाँबाट हुन्छ? पियुष बहादुर आमात्य, गजानन्द बैद्य, चौधरी ग्रुपका सन्तानको लागि आरक्षण दिएर पीडित जनको उत्थन कसरी हुन्छ??
 
त्यसो त राहुलभाइ स्वयं कथित जनजाती बर्ग पर्दछ र पनि आरक्षणको समर्थन गर्दैन। आरक्षणको साहयतामा जागिर को प्रमोशन पनि उहिलेइ हुन्थ्यो तर पनि आबेदन दिएन। देशलाई जाती र भाषामा टुक्र्याइदै छ । किंकर्त्ब्यबिमूढ हामी चुपचाप् छौ ।

Wah Rahul bhi wah.....Hats off to you.... Well said