झन्डै बोर्ड..................
भाग ४ 

बालक राम लाई यती हेक्का भएन वा बालक रामले ठेक्का लिएन , यो टोल कै सुपुत्र ले ३ बर्ष अगाडि मात्र बोर्ड फस्ट नै हानेको याद भएन  उहाँलाई ।

तै पनि उहा गर्ब गर्नु हुन्थ्यो, यो टोलमा झन्डै बोर्ड आउने कोइ छ भनेर ? उहाँ परिवारमा हो, उहाँ बाहेक कोइ थिएन ।

गजधम्म परेर बालक राम हिरो रेन्जर साइकलमा कालेज जानु हुन्थ्यो। अस्कल पढ्ने भने पछी छाती २ इन्च त्यसइ फुल्थ्यो त्यती बेला। बालक राम को त ६ इन्च नै फुलेको हुनु पर्दछ।

राहुले पनि ९ बाट १० पुगे पुन: सर्बप्रथम भएर । देवाली मा बालक राम सँग पुन: भेट भयो । चासो भन्दा चियो गर्ने मौसी काकी को बानी सरेको हो या बंशाणुगत गुण सरेको थाहा भएन। मसँग बात मार्न आइहाल्नु भयो। शायद अरु गफाउने मान्छे न भएर पनि होला।

" यसपाली त फस भेन होला नि " सुरु मै घोचपेच ।

" झन्डै सेकेन भाको नि ?" १०१ नम्बर कम आको भए सेकेन नै हुन्थें "

मैले नि उनकै शैली मा दिएं दनक ।

' यो हुनै नसक्ने, अचम्म भो "

"हो दाई अचम्मै भयो। सेकेन हुन्छु भन्दा नि नहुने कस्तो अचम्म है ? "

अब भने बालक राम लाई जिस्काएको आभास भयो क्या रे, आफ्नो असली रुप मा झन्डै देखाउन थाल्नु भयो।

"बुझिस दुई पल्ट् फस हुँदैमा शान न देखा, अर्को पल्ट् कन्फर्म हुँदैन। लेखेर राखे हुन्छ, यो राम मान को राम बाण हो।"

"किन दाई, थर्ड टाइम फस नहुने कारण ? "

" किन कि त्यो स्कूल को ईतिहास मा कोइ पनि ३ पटक फस भाको छैन। "

"यह् त्यसो पो ? "

"ईतिहास मै न भे पछी मेरो के लाग्थ्यो? "

"भूगोलमा खोज्छु म त ।"

यो जवाफ सुने पछी त बालक राम को पारो चढ्यो , मुखाकृतिमा देखिनथाल्यो - उम्लेको रगत । त्यहाबाट बाटो तताउनु नै बुद्धिमानी ठहर्छ  राहुले भाग , भाग । कसैले भने जस्तो लाग्यो।

देवाली ३ दिनको हुन्थ्यो। अर्को दिन फेरी भेट भयो। फेरी बालक राम फेरी म भए तिरै आउनु भयो।

" बुझिस  साइन्स पढ्न भनेको जो कोइ को बस को कुरा होइन । भाराभुरी ले पढ्नै सक्दैन।
डम्बी ( गड्यौला), बिली ( साङ्ला ), ब्याँचा (भ्यागुता ) को अपरेशन गर्नु पर्छ।"

Dissection  भन्ने नबुझ्ला भनेर अपरेशन भनेको होला ।

"यह्! त्यस्तो ? के को अपरेशन गर्ने नि राम दाई ?"

" पत्थरी को कि पाठेघर को ?"

"धत मुला, जहिले पनि जिस्किने ? यस्तो ताल ले नै मान्छे बोर्ड आउछ ? "

"मैले बोर्ड ल्याउछु भनेर भनेकाइ छैन दाई। बोर चाहिएको पनि छैन।"

"बरु दाई ले ल्याको भए हाम्रो नाक नै २ इन्च बढ्थ्यो।"

" झन्डै मात्र बोर ल्याउनु भयो।"

अब भने असह्य भयो बालक राम लाई । रातो मुख र हत्केला मुठी परे पछी बालक राम को राम धुलाई को कार्यक्रम सुरु हुनु लाग्यो भन्ने थाहा हुन्छ । त्यसैले त्यहिबाट अन्तै मोडी हालें पाइला।
 

क्रमश:
 
 
 

खुब हसाउनु भो ठुल्दाइ ले

अब घोच पेच पनि कती गर्नु पर्ने हो ठुल्दाइ लाई - कती पेलेको बिचरा बालक राम लाई

त्यस्तो पेल्नु भएन नि

<<" झन्डै सेकेन भाको नि ?" १०१ नम्बर कम आको भए सेकेन नै हुन्थें ">>

लोल महा लोल ,

ठुल्दाइ ले पेच हान्न कहाँ सिक्या भन्या त सानै देखी बालक राम को संगत रहेछ अनी हामी भारा भुरी लाई किन पेच नहान्ने बुढा ले 

यो कथा चाँही टुच टुच किन हो दाई , सिभास को पेक नि अली धेरै हुन्छ भन्या । त्यो होनाचा को मा ठाडो घाटी लाको जस्तै लामो जावोश अर्को चोटि ।

काम ले पेलान मा पर्या थिए कमेन्ट नगरि बस्नै सकिन ।। ल पेलुम पेलुम

तेइ त भन्या कत्ती छोटो हौ?

अली तन्काउनु पर्‍यो भन्या बबल्गम तन्काये जस्तो !

हर्के,

बालक राम आइ एस्सी पढ्न सके सि डाक्टरी पढ्न गैहाल्छ नि के को हतार ? बालक राम को मुक्का चाँही झन्डै मात्र भेटेको नि।
 
लहरे,
मैले बालक राम लाई पेल्ने ? यह् नही हो सकता !!!!!!! मिल ले तोरी पेल्ने कि तोरिले मिल ?

बैरे,

पेच हान्ने बालक राम अनी उसैको सिको गरेर जवाफ फर्काएको मात्र को पर्भू। इंट का जवाफ पत्थर भन्थे त्यती मात्र हो ।

रिट्ठे,
 धन्न बिरामी मान्छे, पूर्णरुपमा ठीक भा छैन, तै पनि कथा लेख्यो भन्नु को कता कता? छोटो भयो रे । भेन है भेन ।

खुशी,

हास्नु त पर्छ तर धेरै पनि होइन क्या। भोली को लागि पनि केही बाँकी राख्नु पर्छ नि। हाँसो को स्टक सकियो भने ?

पुरे,

आफु त सिधा मान्छे घुमाएर हान्न कहाँ आउछ र भन्या । आफुलाई घुमाउन थाल्यो भने चाँही त्यसलाई पनि गूगली नै जान्छ ।

झन्डै बोर्ड.........................

अन्तिम भाग ।

एवं रीतले समय बित्दै गयो। बालक रामले आइ एस्सी फस इअर सक्याउनु भयो । तर प्राप्तांक उहाँ को शान र फुर्ती को सुर्ती बराबर पनि भएन छ । अनुहार र हाउ भाउ त्यही बताउथ्यो।

१० पढ्दै थिएं । एस् एल सी को तनाव र प्रेशर दुबै थियो। अरुमा त जेनतेन पास गरिएला, तर अंग्रेजीमा..................... । उफ!!!! सम्झी सम्झी आङ्ग नै सिरिङ्ग हुने। टेस्ट परीक्षा पनि सकियो । राहुले पुन: फस भयो । यसपाली को मार्जिन सेकेन हुनेको भन्दा  १५१  अंक को फरक थियो ।

एस् एल सि को ब्यापक तयारी मा लाग्नै पर्‍यो। पास गर्न सकिएन त्यो पनि फस ब्वाइ ले भने त चम्चा मा बागमतिको पानी हालेर, त्यसै मा हाम फालेर मरे नि हुन्छ ।

यसै बीच बालक रामको ब्याचको औपचारिक बिदाइ समारोह तथा फस डिभिजन ल्याउने होनहार विद्यार्थीहरुको सम्मान कार्यक्रम को आयोजना भाको थियो स्कूलमा। राहुले लगायत केही सम्भाब्य झन्डै बोर्डहरुलाई पनि निम्ता गरिएको थियो ।

कार्यक्रममा डाक्टर बालक को रौनक हेर्न लायकको थियो नै। त्यो ब्याच को टपर त्यसमा पनि झन्डै बोर्ड आएको ।

भेट भयो ।

कुरा भयो ।

"यहाँ किन नि पढ्न सढ्न न बसेर ?
यस्तो तालले एस् एल सी पास हुन्छस तं...... ।"

हुन पनि हो ट्वाइलेट् जांदा समेत पढेर त बोर्ड आएन उहाको । 

 
" के गर्नु हेड सरले बोलाउनु भयो। दाई जस्तो झन्डै बोर्ड.................... आएकाहरुबाट इन्स्पायर भएर बोर्ड ल्याउनु पर्छ रे ।"

"ल्याउंछस बोर्ड तैले । "

"मामा को छोरा को ब्याहामा ३-४ घण्टा जन्तीमा ट्याम लस गर्दा ३ नम्बर पुगेन मेरो । यस्तो चाहिने न चाहिने प्रोग्राममा आएर बोर्ड निकाल्ने ? "

"हैन दाई, मलाई बोर्ड निकाल्नु छैन। फस डिभिजन भए पुग्छ । "

"बाइ द वे , टेस्ट को रिजल्ट् भयो ?"  

"भयो दाई ।"

" ईतिहास त चेन्ज भएन होला नि ? कल्ले फस हान्यो।"

 
"ईतिहास मा न भए नि भूगोलमा हुने रहेछ दाई । यसपाली पनि झन्डै सेकेन भाको। १५१ नम्बरले मात्र फस भाको ।"

अब भने बालक राम लाई बेक्कार मा टेस्ट को रिजल्ट् सोधेको जस्तो लाग्यो ।

"ल ल भैहाल्यो । एस् एल सी मा चाँही राम्रो गर ।"

 
अब भने बालक रामले आफ्नो धरातलिय यथार्थ राम्रो सँग चिनेको जस्तो लाग्यो।

कार्यक्रम सुरु भयो । समारोहमा बर्तमान विद्यार्थीहरुको तर्फबाट बधाई ज्ञापन गर्नको लागि उदघोषक महोदय ले राहुले को नाम लियो । अग्रपंकतिमा गजधम्म फुलेर बसेका बालक राम लाई असह्य भयो । रगतका नशा फुलेर आएको स्पष्ट देखिन्थ्यो।

संबोधन को क्रम मा बालक राम को प्रसंशामा २-४ शब्द खर्चि दिएं। अनुहार मा तेज वापस आयो। जे होस् आफ्नै बिरादरी को ब्रदर हो नि बालक राम ।

एस् एल सी सकियो ।

रिजल्ट् को पर्खाइ मा थिएं । बिभिन्न हडताल आन्दोलन को कारण बालक रामहरुको सेकेन इअर को गती दुर्गाती मै थियो।

फुर्सदिलो देखिन्थे बालक राम । टोल मा बालक राम को दाई ले कोल्ड ड्रिन्क्स को पसल भर्खरै खोलेका थिए। बालक राम पनि पसलमा आउथे कहिले काही ।

आषाढ को १३ गते, रेडियो ले अचानक राहुले को नाम फुक्यो ।

 गोर्खापत्र र दि राइजिङ नेपाल को मुखप्रिष्ठमा राहुले को नाम र फोटो छापियो।

जिन्दगी मा बिरलै देखेको सपना पुरा भयो। सबजना खुशी थिए। स्कूल मा घर मा ।

टोलमा कसैले न चिन्ने थिएं , अब चिनियो। डाक्टर बालक रामको नाक मुख सात दिन सम्म देखिएन।

आठौं दिनमा कलम काका (मौसी काकीको पतिदेब) ले सगं: ( शगुण) दिने रे भनेर बोलाउन आउनु भयो।

हामी नेवारहरुको कुनै बिशेष उपलब्धीमा शगुण दिएर सम्मान गर्ने चलन अद्यापी छदै छ ।

बोलाएको ठाम मा जानै पर्‍यो।

घर को आँगनै मा मौसी काकी बिशाल मुस्कान सहित् स्वागतार्थ बसी राख्नु भाथ्यो।
बालक राम को अनुहार मा कुनै खुशी र मुस्कान दुबै थिएन।

औपचारिकता मिस्सिएको " कङ्ग्राचुलेशन " चाँही पाएं।

शगुन को कार्यक्रम सकियो। खानपिन गफगाफ चल्यो।

मौसी काकी ले सोध्नु भयो।

"फेरी मेरो राम ले एस् एल सि दिन मिल्दैन ? "

"बोर नाअेर कस्तो बोर भैराख्या त्यसलाई । अहिले सम्म बोर मानी राख्या छ ।"

"मिल्न त मिल्छ काकी........................................................ "

"फेरी एस् एल सी दिएर नि झन्डै  बोर्ड................................................आयो भने गर्नु नि ? "

मेरो जवाफ सुने पछी काकीको पनि झाँकी देखियो र त्यहाबाट हिंड्नु नै कल्याणकारी ठांने , अन्यथा बालक राम लाई झोंक चल्यो भने खाना मात्र होइन अन्य चिज पनि खानु पर्ने हुन्छ ।

औपचारिक रुपमा धन्यवाद दिदै बालक रामको घरबाट सकुशल निस्कें ।

अस्तु!!!!

>>"मामा को छोरा को ब्याहामा ३-४ घण्टा जन्तीमा ट्याम लस गर्दा ३ नम्बर पुगेन मेरो । <<लोल बालक राम लोल

>>"फेरी मेरो राम ले एस् एल सि दिन मिल्दैन ? "
"बोर नाअेर कस्तो बोर भैराख्या त्यसलाई । अहिले सम्म बोर मानी राख्या छ ।" <<लोल मसी काकी लोल

>>मिल्न त मिल्छ काकी........................................................ "
"फेरी एस् एल सी दिएर नि झन्डै  बोर्ड................................................आयो भने गर्नु नि ? "<<लोल ठुल्दाइ लोल

<<"मिल्न त मिल्छ काकी........................................................ "

"फेरी एस् एल सी दिएर नि झन्डै  बोर्ड................................................आयो भने गर्नु नि ? ">>

लोल महा लोल

बालक राम ले लखेटेन छ धन्न

लहरे,
कमेण्ट झनै लोल । महालोल !

बैरे,

लखेट्ने छाँटकाँट देखे पछी त्यहा बाट बिदावारि भाको नि । कम्ता चलाख छ तो राहुले?

चेली,
प्रोत्साहन को लागि धन्यवाद।

भक्ते,

डाक्टर बालक राम त अरुको प्रगती सहनै नसक्ने, आफु बाहेक अरु हुँदै नहुने आम नेपाली मानसिकताका प्रतिनिधि पात्र मात्र हुन।
प्रोत्साहन र टिप्पणी को लागि आभारी छु । 

पिया,

धन्यवाद, रमाइलो मानी मानी पढिदिनु भो। भाव बुझी दिनु भो।

नेपाली बाबु ,

राहुले को बोर्ड आएको कथा भन्दा नि झन्डै बोर्ड ल्याएका बालक राम र मौसी काकी को कथा हो। समाजमा यस्ता नौटंकी पात्रहरु धेरै छन । तिनको कथा थियो त्यो।

सबै अनाम पाठकहरुमा अभार ब्यक्त गर्न चाहन्छु ।