त्यही भन्या लहरे बाच्नु मात्र पर्छ धेरै कुराहरु देखिन्छ यि आँखाले ! अकुत सम्पत्ति कमाएर नाता सम्बन्धलाई पनि पैसाको तराजुले जोख्न खोज्ने अहन्कारी मनहरुलाई म पनि सधैं घ्रिणा गर्छु !

बास्तविक जीवनको सत्य तथ्य लेखेर पढ्ने मौका दिनु भएकोमा धन्यवाद ठुल्दाइ !

ठुलदाइ बडा मार्मिक रइछ तेस्रो भाग,म चाइ राजेश हलुवाइ को कसरी त्यो हालत भयो भन्ने पढ्न पाईन्छ होला भनेको त तेस्रो भाग ले सबै कुरा छर्लङ पारीदियो,जान्न आवश्यक लागेन।
"तर त्यो टालटुले कपडाले गरिबी न छेक्ने रहेछ।  निर्धनता त्यहिंबाट् चियाउने रहेछ।"

गजब छ लेखाइ।
"गरिबी, आर्थिक शंकटले फेरि चियाए जस्तो लाग्यो। यति बेला त्यो गरिबी भन्ने जन्तु राजेशको शिरमाथि देखें।"

वाह ठुलदाइ वाह

त्यही त है, जीवन चक्र नै हो वास्तवमा!!

राम्रो कथा पढ्न पाइयो दाइ, धन्यवाद !

Yespali rune palo Rajesh Haluwai ko rahechha, kasto jiban-chakra! nikai marmik rahechha.

However, 10-11 barsha ko bachchaa lai taleko kapada laune manchhe ta manchhe nai hoina, sangat nai garna hudaina bhanne jasto feudal culture sikaune ta uskai parents ra our society ho ni. Tesaile dosh Rajesh Haluwai, jasle usko aama ko dar le Rahul dai lai ghara farkane sallaha diyo, ko bhanda pani usko parents ra our societal structure ko chha.

Dhani ra Garib jo ek din sajilai dhani huna sakchha, ko bich ma ta yesto discrimination hunchha bhane jhan Nepali so-called untouchable castes le kasto mental problems sahanu parla day to day life ma? We need change! 

Awesome, One of the best of its kind...

Keep on writing.

सेरिअल जी ( लहरे जी)
एउटा गीत छ नि लहरे-

प्रतिक्षा गर मेरी मायालु, समयले मनिसलाई कहाँ कहाँ पुर्‍यौछ।

कहिले हसाउछ, कहिले रुवाउंछ। आसु र हासोको संगम पनि गराउछ।

यस्तै हो, तर यस्ता दु:ख अरुले भोग्न नपरोस यही कामना छ।

नयनी जी,
मन छुन सकेकोमा आफ्नो लेखाइ केही हद सम्म सफल भएको मानेको छु। यो कथा लेख्नु को उद्देश्य त्यतिबेलाको काठमाडौ को शयर पनि गराउनु थियो।

रिट्ठे जी ,
हो सत्य घट्ना मा आधारित कथा हो यो। दोहरी साँझ, आर्मेनियन चर्च, रिट्ठे, रिकुटे, पूण्टे दाई, पर्बते पनि असली नै। राजेश हलुवाइ र म्युजियमा को कथा पनि सत्य नै।

ओबामा जी,
सत्य मेरा लागि तितो नै भए , तितो नै भोगें, तितो नै पोखें।

बिस्टे जी,
यस्ता मार्मिक तथा धार्मिक कथाहरु टोल छिमेकमा धेरै हुन्छन। टिपन टापन गरेको हुं। टिप्पणी को लागि आभारी छु।

पर्बते गुरु,
कथामा पर्बते गुरु को नि नाम आएर मुटु छोयला कचिला त भाको होइन? छोटो कथा छोटो ब्यथा। त्यो भन्दा बढी लेख्नु नै के थियो र। धेरै रुवाएं रे भन्ने गुनासो यस अघी सुनी सकें। आफु रोउंला तर अरु रुवाइन्न।

चेली जी,
हो यही नै जीवन चक्र हो। अन्जान, बदनाम , गुमनाम जीवन भन्दा त टालेको पाइण्टले चियाएको जीवन नै जीवन्त लाग्छ मलाई।

सितल जी,
राजेश हलुवाइ रोए कि रोएन मलाई थाहा भएन। म भने रोएं नै। धेरै चोटि । हो असमानता भन्दा नि धन को तुजुक हुनेहरु को व्यबहार यस्तै हुन्छ, त्यो पनि रातारात धनी हुनेको।

नेपाली ठिटा जी,
राम्रो लागेकोमा आभारी नै छु। प्रयास हो, सफल भए जस्तो लाग्यो।

हर्कबहादुर जी ,
केही भन्नु पर्दैन। रसाउने आँखाको भाका नै काफी छ। आशु को मोल त रुने आँखालाई पो थाहा हुन्छ, होइन र ?

९९% हामी नेपालीहरु त्यही अवस्थाबाट गुज्रेर आका हौ । बाँकी १ प्रतिसतको के कुरा गर्ने । यसरी जिबनको पुरानो स्मरणलाई कथाबाट हामी माझ ब्यक्त गर्नु भएकोमा फेरी पनि राहुलजीलाई मुरी मुरी धन्यवाद । यो कथाले मलाई पनि ति पुरना हवाक्रयाङ खेल्ने दिन याद आयो । सुक्क........ सुक्क ...........  

- भक्ते

झिल्के ब्रो,
समय र परिस्थिती अनी तपाईंहरुले साथ दिए अझ केही कथामाडौ अर्थात कथा-काठमाडौ लेख्ने नै छु। प्रतिकृया र हौसला को लागि आभारी छु।

भक्ते जी,
यस्तै यस्तै संस्मरणहरु को पुलिन्दा न हो जिन्दगी, गुनगुनाए गीत बन्छ, भुनभुनाए कथा। तपाईं हामी सबको छाती भित्र अनगिन्ती ब्यथाहरु छन, फुकाउनुस्, मन हलुका हुन्छ।

अन्य सबै पाठकब्रिन्दमा राहुलभाइ को सलाम अनी आभार।
 

वास्तवमै जीवनचक्र नै रहेछ!

त्यतिबेलाको हाम्रो समाज (शायद यतिबेला पनि कतै कतै होला) सम्झिएर मन कस्तो कस्तो भयो। फाटेको लुगा लगाऊनेलाई आफ्नो भन्न लाज मान्ने! कठै!