भाग-१७
उषालाइ देख्नासाथै उ झस्क्यो, उसको वालेट साक्षीकै छुट्यो। खोज्दा खोज्दै पकेटमै पायो। तर अझै पनि केहि उतै छुटेको जस्तो भान भैरह्यो। उषालाइ लिएर उ न्युरोडको कुनै एउटा रेस्टौरेन्टमा गयो। त्यहा उनिहरु धेरै पहिले देखि जान्थे, त्यसैले त्यहा प्राय स्टाफले दुबैलाइ चिन्थे। चिसो अर्डर गरेपछि उसले थाहा पायो, आज उषाले हलुका मेक-अप गरेकी छे, उ अलि सधै भन्दा फरक देखिएकी छे। कलेजी रङको कुर्तामा हलुका गुलाबी रङको लिपग्लस, अनि आखाँमा पनि निलो हो कि कालो रङको स्याडो लगाएकी छे। उसको अनुहार नै बेग्लै देखिएको थियो। छालाको रङ त गहुँगोरो हो र पनि अरुबेला उषाको अनुहारमा कमै मेक-उप् देखिन्छ। उसले गहिरिएर हेरेको थाहा पाएर उषा अलिकति लजाइ।
"आज के हो?" उसले बुझ्नै सकेन।
"के होला? भन्नुस् त!" उषा मुस्काइ।
"आज तिम्रो मुड एक्दम राम्रो छ जस्तो छ।" उसले जिस्कायो।
"मेरो त सधै राम्रो हुन्छ, तपाइ त हो नि सधै ब्यस्त हुने।" बेलामा ब्यङ गरी उषाले।
"सरी! हेर न! केहि दिनदेखि अलि तनाबमा छु।" उसले कुरा लुकाउन सकेन।
"त्यो त म पनि देख्दैछु। मेरो कारण त हैन है?" उ ब्यर्थैमा चिन्ता गर्छे।
"तिमीले मलाइ कहिले पो टेन्सन दिएकी छौ र? बरु म नै उल्टो तिमीलाइ बेकारमा दुख दिरहेको हुन्छु।" उसले आफैलाइ धिक्कार गर्यो मनमनमा।
"एउटा कुरा सोधुँ?" उषाले के सोध्न लागि भनेर उ सतर्क भयो तर सामान्य जस्तो बन्यो।
"सोध न!" उसले चिसो पियो।
"तपाइलाइ बिहेको बारेमा धेरै टेन्सन छ कि क्या हो?" उषाले उसले नसोचेको बिषय निकाली।
"त्यो त तिमीलाइ पनि होला नि। अलि अलि जसलाइ पनि हुन्छ, हैन र?" उसले सकेसम्म हो जस्तो गर्यो।
"मलाइ त त्यस्तो चिन्ता लिनु पर्छ जस्तो लाग्दैन। बिहेलाइ ठुलो मुद्दा बनाउनु हुदैन। मलाइ त धुमधामसङ बिहे गर्ने रहर पनि छैन। आखिरमा बिहे हामी दुइ जनाको हो, अरुलाइ खुशी बनाउनु पर्छ जस्तो लाग्दैन।" उषाले उसको मनको कुरा गरी। सोचेको त उसले पनि त्यस्तै हो, तर बिचमा अरु कुराहरु निस्क्यो।
"उषा, साँच्चै तिमीलाइ बिहेसङ डर लाग्दैन?" उ सिरियस भयो।
"डर? किन?" उषा झस्की।
"मेरो पहिलो बिहे असफल भयो, कहिलेकहि दोस्रो बिहे पनि त्यस्तै होला की भन्ने डर लाग्छ।" उ भाबुक भयो।
उसको हात आफ्नो हातमा लिएर उषा एक्छिन चुप लागी।
"एउटा सम्बन्ध बिग्र्यो भन्दैमा सबै सम्बन्ध नराम्रो हुदैन। तपाइले मलाइ यति बर्षदेखि चिन्नु भएको छ। के तपाइलाइ म प्रति बिश्वाश छैन?" उषाको हातको न्यानो स्पर्शले उसमा अनौठो अनुभुति भयो। तर यताउता हेर्दै उसले आफ्नो हात बिस्तारै तान्यो।
"के भयो?" उषा छक्क परी।
"अरुहरुलाइ किन हाम्रो प्रेमको रमिता देखाउने भनेर। पब्लिक प्लेसमा मलाइ अप्ठ्यारो लाग्छ।" उसले भनेपछि उषाले दायाबाया हेरी, सबै जना आ-आफ्नै कुरामा ब्यस्त थिए। कसैले उनिहरुलाइ हेरेका थिएनन्।
"अनि बुबा मुमालाइ सन्छै छ?" उषाले कुरालाइ अर्कैतिर मोड्ने प्रयास गरी।
"साँच्चै उषा! मलाइ मेरो पहिलो बिहे बिग्रनुको कारण आफै हुँ कि जस्तो लाग्छ। हेर न! मलाइ त्यस्तो प्रेम ब्यक्त गर्ने तरिका केहि आउदैन। म एकदम सरल छु। कतै तिमीलाइ पनि मेरो यस्तो ब्यबहारले दुखी त बनाउदैन?" उसको मन ढुकढुक गर्न थाल्यो।
"मलाइ थाहा छ, तपाइ कस्तो हुनुहुन्छ भनेर! तर बिहे पछि त हामीहरु अरु नजीक हुन्छौ। दुइ भिन्दै ब्यक्तिहरु कहिलै समान हुन सक्दैनन्, त्यसमा पनि नारी र पुरुष त स्वाभवैले फरक हुन्छन्। लोग्ने वा स्वास्नी दुबैमा कमी कमजोरीहरु हुन सक्छन्, त्यसैलाइ समस्या बनाएर होइन कि, बरु स्वीकार्दै सुधार्ने कोशिश गर्नु पर्छ। कुनै पनि मानिस १००% असल त हुनै सक्दैन। त्यसो हुने भए त यो संसारको नाम नै फरक हुनु पर्थ्यो।" उषा अलि नजिकै आइ।
"तिमी मलाइ सधै यसरी नै सकारात्मक बिचारहरुले मुग्ध पार्छौ। मलाइ तिम्रो यही बानी मन पर्छ, सधै पोजिटिव!" उ दङ पर्यो, फेरि उ भित्र उषा र उसको खुशी जिबनको तस्बीरहरु कोरिन थाल्यो।
"पहिलेको बिहे असफल हुनुमा तपाइको कुनै गल्ती छैन, त्यसको बारेमा सोचेर आफुलाइ दोषी नबनाउनुस्!" उषाको कुराहरु सुन्दा उसले समय बितेको थाहा पाउदैन।
"कसको गल्ती त?" उसले उषाको मुखबाट साक्षीको नाम सुन्ने आशा गर्यो।
"अभिभाबकको!" उषाको जवाफ सुनेर उ छक्क पर्यो।
"तिमीले कसरी थाहा पायौ?"
"मैले अरुबाट सुने अनुसार साक्षीको परिबारलाइ उ र गाइनेको प्रेमबारे पहिले नै थाहा थियो। तर उनिहरु गाइनेलाइ मन पराउदैनथे। हाम्रो समाज नै त्यस्तो, सम्पन्नता, शिक्षा, पारिबारिक प्रिष्ठभुमि, जातपात, दुइ मुटुको प्रेमभन्दा बलियो हुन्छ। त्यसैले उनिहरुले गाइनेसङ छुट्टाएर साक्षीको हतार हतार तपाइसङ बिहे गरिदिएका रे। म त त्यो सरासर साक्षीको अभिभाबकको ठुलो गल्ती मान्छु। त्यस्तो कलिलो उमेरमा बिचरीको जीबन बर्बाद भयो!" उषा तर्क दिएर मेनु हेर्न थाली।
"उनिहरुको नाटकको फाल्टु जोकर चाहि म भए है?" उ आफै हांस्दै भन्यो।
"के खाने? अर्डर गरौ न है? मलाइ भोक लाग्यो।" उषाले उसको कुरा सुनिन कि क्या हो, मेनुतिर केन्द्रित भइ।
"तिमीलाइ जे मन पर्छ त्यही अर्डर गर। मेरो खासै चोवाइस हुदैन। तिमीलाइ थाहै छ।" उ अध्याँरोले ढाक्न लागेको काठमान्डुलाइ हेर्न थाल्यो।
"तपाइले अघि नै मलाइ के सोध्नु भएको थियो नि? फेरि सोध्नु न!" उषा खुशी हुँदै उसको अध्याँरोलाइ बिथोल्न आइ।
"के भने हँ??" एक्छिन सोच्यो, अनि सम्झ्यो "अँ, आज तिमी बेग्लै देखिन्छौ। अलि अलि नक्कली जस्तो!" भन्नै नहुने भने कि भनेर उसलाइ भित्रभित्र पछुतो लाग्यो।
"हो त म नक्कली तपाइ नक्कले।" उषा मुस्काइ।
"हेर! म जस्तो बिचरालाइ नक्कले रे! दारी नकाटेको पनि आज कति दिन भैसक्यो?" भन्दै उसले आफ्नो चिँडो छाम्न थाल्यो।
"सोध्नु न भन्या!" उषा जिद्दी गर्न थाली।
"के रे? तिमी आज किन नक्कली भएकी हँ?" उसले फेरि जिस्काउन खोज्यो।
"भनु??"उषा पनि जिस्किन थाली।
"भन न!" उसलाइ खासै त्यस्तै जिस्किनु पर्ने कुरा होइन कि जस्तो लाग्यो।
"आज मेरो बुबा ममी दुबैले अब हाम्रो बिहेको तयारी गर्ने भन्नु भयो! छिट्टै रे!" उषाको खुशी उसको पनि खुशी थियो।
"अनि डिवोर्सको कुरा नि?" उसले सम्झ्यो, साक्षी र सीडिओ अफिस!
"त्यो त उहाँहरुले अहिले बुझ्नु भयो रे! त्यस्तो कुनै समस्या नहुने भयो रे!साइत मिल्नासाथै तपाइको परिवारसङ कुरा गरेर सबै तयारी गर्ने रे!" उषा जोक गरिरहेकी थिइन।
"यो त धेरै राम्रो कुरा हो! अघि नै किन नभनेकी?" उषालाइ अंगालोमा बाँध्न खोज्यो, फेरि वरिपरि हेरेर रोकियो।
"अब तपाइले टेन्सन लिनै परेन। अब त मलाइ फोन नगरी बिजि भन्न पाइदैन है।" उषा फेरि उसङ नजिकिइ।
"फोन!" बल्ल उसले सम्झ्यो, पकेटबाट बाइकको साँचो झिक्दा उसले फोन त सोफामा छोडेछ।
के उसले साक्षीलाइ फोनको बहानामा एक्चोटि फेरि भेट्न पाउला?
क्रमश:
ma_lure jyulaai ni kati tension ushako?
भाग-१८
उ र उषा केहि बेर काठ्मान्डौमा दिन प्रतिदिन च्याउ जस्तै बनिरहेका नयाँ हलहरुको बारे कुरा गर्न थाले। उषाले नयाँ हिन्दि फिल्म हेर्ने इक्षा गरी, उसले अर्को पटकको लागि योजना बनायो। उसलाइ खासै फिल्म हेर्ने मन छैन तर उषाको मन राख्नको लागि ३ घन्टा बिताउन उसलाइ ठुलो कुरा लाग्दैन। केहि समय बिताए पछि उसले उषालाइ घरमा पुर्याइदियो। सधै झैं उषा घरभित्र आउन अनुरोध गरिरहेकी थी। तर उसले त्यो दिन भित्र पसेर औपचारिकता निभाउन उपयुक्त ठानेन, बरु सकेसम्म छिट्टै फिल्म हेर्ने दिन केहि बेर छिटो आएर उषाको आमाबुबासङ भेट्ने बाचा गर्यो।
घर पुग्नासाथै उसले फोन सम्झ्यो, २-३ वटा नम्बरहरु नभै नहुने थिए कामको लागि। घरको फोनबाट उसले आफ्नो मोबाइलको नम्बर डायल गर्यो। पहिलो चोटि पुरै रिङ गएर पनि फोन उठेन, दोस्रो चोटि तेस्रो रिङ्मा साक्षीले "हलो!" भनी।
"साक्षी! तिमी निदाइरहेको?" उसले घडि हेर्यो, भर्खर पौने दश भएको थियो।
"भर्खरै ढल्केको थिए, झपक्कै निद्रा लागेछ।" साक्षीले आधी निद्रा बाट ब्युँझे जस्तो स्वरमा भनी, कता कता मदहोसी जस्तो, उसलाइ आनन्द लाग्यो। मनभित्र दबिएका चाहनाहरु सलबलाए। उसले कल्पना गर्यो, पारदर्शी नाइटीमा मस्त निदाइरहेकी साक्षी र उसको अनुहारमा फैलेका सुन्दर केशराशी।
"तपाइ फोन कहिले लिन आउने?" उसको कल्पनालाइ भङ गर्दै साक्षीले सोधी।
"अहिले आँउ?" उ जिस्किन खोज्यो।
"किन अहिले? राति भएन?" साक्षी आतिइ।
"दश बजेको छैन, के को राति?" उसलाइ उडेर जाउ जस्तो नभएको हैन, तर रातले उसलाइ छेक्यो।
"भोलि बिहान म दिदीको स्कुलको स्टाफको हातमा फोन तपाइको अफिसमा पठाइदिउ?" साक्षीलाइ डर लाग्यो।
"किन? तिमीलाइ निद्रा लाग्यो?"
"काम केहि छैन, त्यही भएर निदाउन लागेको! तपाइलाइ फोन भोलि बिहानै पठाइ दिन्छु हुन्न?" साक्षीलाइ फोनकै चिन्ता धेरै थियो।
"मलाइ फोन भन्दा पहिले केहि नम्बरहरु चाहिएको छ। म नाम भन्छु, तिमी उनिहरुको नम्बर मलाइ देउ त! कामको लागि एकदम महत्वपुर्ण नम्बरहरु छन्। म भनु?" उसले साक्षीलाइ नामहरु दियो, साक्षीले नम्बरहरु उसलाइ दिइ।
"खाना खाइसक्नु भयो?" साक्षीले सोधी।
"आज मैले बाहिर खाएको! उषासङ!" उसले साँचो कुरा भन्न्यो।
"ए--" साक्षी फेरि चुप लागी।
"उषा देखेकी छौ?" साक्षीको प्रतिक्रियाको पर्खाइमा थ्यो उ।
"अहँ!" साक्षीले छोटो उत्तर दिइ।
"एकदिन म तिमीलाइ उषासङ परिचय गराइदिन्छु। उ असाध्यै असल छे।"
"मलाइ थाहा छ, उषा असल छे।" साक्षीले रुखो उत्तर दिइ।
"कसरी थाहा पायौ?" उ आश्चर्य भयो।
"यो संसारमा म एक जना बाहेक सबै केटिहरु असल छन्।" साक्षीले आफैलाइ दोषी देखि।
"सरी साक्षी! मैले त्यस्तो अभिप्रायले भनेको हैन। उषा एकदम मिजासिली छे, उ जो सङ पनि साथी बन्न सक्छे, तिमीसङ पनि।" उसलाइ नराम्रो लाग्यो साक्षी फेरि बिगतमा पुगी।
"हुन्छ नि त! तपाइको बिहेमा चिनाइदिनु होला नि त!" ब्यङ हो वा साँच्चै, साक्षीको कुरा उसले बुझेन।
"तिमी आँउछौ मेरो बिहेमा?" उसलाइ रमाइलो लाग्यो।
"अबश्य!" साक्षीको मधुरो हाँसो सुनियो फोनमा।
"के लगाउछौ?" उसको मन फेरि हलचल गर्न थाल्यो, राति आफ्नो प्रेमिकासङ रुमानी कुरा गरेजस्तो।
"कुर्ता!" साक्षी फेरि मुस्काइ उता।
"गुलाबी रङको कुर्ता लगाउ है?" उ पनि जिस्किन थाल्यो।
"किन गुलाबी?" साक्षीलाइ अचम्म लाग्यो।
"तिमीलाइ मैले पहिलो चोटि देख्दा तिमी गुलाबी कुर्ता लाएर मन्दिरमा पुजा गरिरहेकी थियौ। तिमीलाइ याद छ?" उ फेरि अतितमा पुग्यो।
"हो र? अनि मैले कसरी तपाइलाइ देखिन त?" साक्षीले बिर्सिसकी शायद।
"त्यो दिन तिमिलाइ हेर्न हाम्रो मन्दिरमा भेट्ने कार्यक्रम बनेको थियो। म र बिबेक पहिले नै आएर कुरिरहेका थियौ, बिहेको लमी पनि हामीसङै थियो। केहिबेरमै तिमी र तिम्रो दिदी मन्दिरमा पुजाको थाली लिएर आयौ। दिदीलाइ सबै थाहा थियो। लमीसङ हाँसेर मात्र उहाँ तिमीसङ जानु भयो। बास्तबमा तिमीलाइ हेर्न म आएको थिए त्यो दिन। तिमी गुलाबी कुर्तामा उज्याली देखिएकी थियौ, झन् मन्दिरको रातो टिका लगाएपछि त त्यो मन्दिरभरिको केटिहरु मध्य तिमीमा अलग्गै तेज देखिएको थियो। त्यो दिन त तिमी मलाइ फिल्मको हिरोइन जस्तै लागेकी थियौ। तर तिमीले एकचोटि पनि मलाइ हेरेनौ। तिमीलाइ याद छ?" उसको अनुहारमा फेरि आनन्दको लहर फैलियो।
"मलाइ त केहि थाहा थिएन त! शनि कि के हो ग्रहको पूजा भनेर दिदीले मलाइ मन्दिर लानु भएको थियो। मैले तपाइलाइ देखेकै थिइन।" साक्षी उस्तै निर्दोष पारामा भनिरहेकी थी।
"त्यहि दिन तिमीले मलाइ नहेर्दै मैले बुझ्नु पर्ने! यो केटिले मलाइ मन पराइन भनेर। म सोझो मान्छे, दङ पर्दै बिहे गरे, आखिर तिमी गइ हाल्यौ!" घुमिफिरि त्यही आयो बिषयबस्तु।
"मलाइ त बिहेको बारे पनि थाहा थिएन। छोड्नुस यो कुरा! जे हुनु भैसक्यो। मेरो भाग्यमा जे लेखिएको थियो, त्यही भयो। तपाइको त उषा जस्ती असल केटिसङ बिहे हुदैछ। सबै राम्रो हुन्छ। अब पहिलेको कुरा नगरु।" साक्षीको आग्रहलाइ उसले टाल्न सकेन।
"छ नि! सानी हुँदा तिमी कस्ती थियौ?" उसलाइ रात नबितोस् जस्तो भयो कुराको सिलसिला जारी गर्नु थियो।
"म त एक्दम नक्कली थिए रे, गीत गाउने, नाच्ने, सानो कुरामा पनि दिल खोलेर हाँस्थे रे! त्यही भएर मेरो हजुरआमाले जहिले पनि मलाइ यो "छिट्टै पोइला जान्छे" भन्नु हुन्थ्यो। त्यस्तो सानोबेलामा पनि हजुरआमाले सधै "उत्तावली" भनेर गाली गर्नु हुन्थ्यो। आखिरमा उहाँले भनेको जस्तै भयो।" साक्षीले आफ्नो मनको दुख उ सङ पोखी।
"म कस्तो थिए होला भन त!" उसले फेरि बिषयबस्तु बदल्न खोज्यो।
"तपाइ त घुस्घुसे हुनुहुन्थ्यो होला, सधै ठुस्स परेर बस्ने!" साक्षी यसरी हाँसी मानौ उ र साक्षी बर्सौ पुरानो साथीहरु धेरै पछि फोनमा भेटेर कुरा गर्दैछन्।
"तिमी त कस्ती बाठी!" उ पनि हाँस्यो एकछिन र भन्यो। "हो म त्यस्तै थिए। मेरो स्कुलमा साथी नै थिएन। घरमा पनि बुबासङ कुरा गर्न डर लाग्थ्यो। तिमीलाइ थाहै छ आमा मलाइ छोडेर अरुसङ जानु भएको थियो। मलाइ जो सारी लगाएको स्वास्नीमान्छे देखे पनि मेरो आमा त्यही हो कि भन्ने लाग्थ्यो। पछि म अलि ठुलो भएपछि बुबाले फेरि बिहे गर्नु भयो। सानी आमा मसङ नजिकिन खोज्नु हुन्थ्यो तर त्यतिखेरसम्म म एक्लै बस्न रुचाउने भैसकेको थिए।"
"तपाइसङ कुरा गर्नै डर लाग्थ्यो पहिले पहिले मलाइ पनि!" साक्षीले कहिले भन्न नसकेको कुरा बताइ।
"तिमीले कुरा गर्ने प्रयास नै गरिनौ!" आफ्नै बचाब गर्यो उसले।
"तपाइले पनि त कहिले राम्ररी कुरा गर्नु भएन म सङ।" साक्षीको पनि गुनासो थियो।
"अहिले कसरी तिमी म सङ कुरा गर्दैछौ त? पहिला पनि हामी यसरी कुरा गर्न सक्थ्यौ होला नि!" पहिले र अहिलेको समयमा आकाश जमीनको फरक भैसकेको थियो।
"तपाइ भोली काममा जानु पर्दैन? हेर्नु त १२ बजिसक्यो!" साक्षीले प्रसङ बदली।
"बजोस्, आफ्नै काम त हो नि! तिमीसङ कुरा गर्दा कस्तो रमाइलो लागिरहेको छ। अहिलेमा बाँचौ, भोलीको के चिन्ता?" उ रोमान्टिक हुन खोजीरहेको थियो।
"अब हामीले यस्तो ब्यबहार गर्नु हुन्न जसले तपाइ र उषाको बिहेमा असर परोस्। मलाइ निद्रा लागिसक्यो।" साक्षीले हाइ गरी फोनमा।
"सुन त!" उसले हत्त न पत्त रोक्यो साक्षीलाइ।
"फोन लिन म आफै आँउछु, कसैको हातमा नपठाउ।"
"कहिले?"
"मलाइ जहिले अनुकुल हुन्छ" उसले सोच्नै पर्छ त्यो त।
"ल, त्यसो भए म सुत्न गए।"साक्षीले फोन राखी, उसलाइ फेरि फोन गरु गरु लाग्यो तर मनलाइ सम्झाउदै बस्यो। उसको आँखामा धेरै बेरसम्म भर्खरै नुहाएर आफ्नो केशराशी रुमालले झटकाइरहेकी साक्षीको गुलाबी मुस्कान नाचि रह्यो।
क्रमश:
ma_lure jyu,
uniharuko bihe hundaina ki kya ho hai? yo keta ko malai pani bhar laagdaina. Just kidding!
Thanks for commenting!
भाग-१९
भोलिपल्ट पनि उसले फोन गर्यो, तर साक्षीले उठाइन, ब्यस्त हो कि के हो ३ चोटि पनि फोन नउठेपछि उसले फेरि प्रयास गरेन। त्यसपछि २-३ दिन उ अफिसको काममा यति ब्यस्त भयो, चाहेर पनि साक्षीलाइ फोन गर्न सकेन। सधै घर फर्किदाँ ढिलो हुन्थ्यो। ५ दिनपछि जब उसको कामहरुको डेडलाइन सकियो र केहि राहत भयो। उसले बेलुकी साक्षीलाइ फोन गर्यो, यसपाली ४ घन्टीमा साक्षीले फोन उठाइ।
"साक्षी!"
"हजुर!" साक्षीको स्वर निदाएर भर्खर ब्युँझेको जस्तो थिएन।
"अस्ति किन फोन नउठाको?" ५ दिन अघिको कुरा सोध्यो उसले।
"कहिले?" साक्षीको प्रश्नले उसलाइ रिस उठ्यो।
"५ दिन अघि, मैले यतिखेरै कति फोन गरे, तिमीले उठाएनौ।" समय यति नै बेला हो कि हैन भनेर उसले घडि हेर्यो।
"ए- त्यो दिन हामी बाहिर गएका थियौ, दिदीको साथीले सबै परिवारलाइ खाना खान बोलाउनु भएको थियो। मैले फोन यही छोडेको थिए।" साक्षीले साँचो कुरा गरी कि गरिन उसले ठम्याउन सकेन।
"अनि कस्तो भयो त डिनर?" उसलाइ मन त लागेको होइन तै पनि सोध्यो।
"ठिकै भयो!"छोटो जवाफ दि साक्षीले।
"तपाइको काम कस्तो हुदैछ?" उसले के सोध्ने भनेर सोच्दा सोच्दै साक्षीले सोधी।
"त्यस्तै त हो नि!" उसले नि छोटै जवाफ दियो।
"ब्यस्त हुनु भयो जस्तो लाग्यो।" साक्षीले किन फोन नगरेको भनेकी हो कि जस्तो लाग्यो उसलाइ।
"अँ-- केहि कामहरु सकाउनु पर्ने थियो, त्यसैले तिमीलाइ फोन गर्नै सकिन।" उसलाइ खुशी लाग्यो साक्षी उसको फोनको प्रतिक्षामा बसेकी रहिछे।
"अहिले काम छैन त?" साक्षीले सोधी।
"छन त छ तर त्यस्तो महत्वपुर्ण छैन। तिमीले खाना खायौ?" उसैले सोध्यो आज।
"खाइसके! तपाइले नि?" साक्षीले उसैलाइ सोधी।
"मैले पनि खाँए भर्खरै!" आज उसलाइ कुराको सिलसिला नमिलेको जस्तो लाग्न थाल्यो।
"आज पनि डेट थियो कि?" साक्षीले नसोचेको प्रश्न गरी।
"हैन, आज मैले घरैमा खाए। ठुल्दिदीको हातको खानाको स्वाद नै अर्कै हुन्छ। उषा पनि अचेल ब्यस्त छे, बिहेको शपिङमा। हाम्रो कुरा सधै हुन्छ। मैले उसलाइ मेरो मोबाइल हरायो भनेको छु। उसले मलाइ कि अफिस कि घरमा फोन गर्छे।" उसलाइ कुन बिषयबाट कुरा सुरु गर्ने भन्ने अन्यौल भै रह्यो।
"एउटा कुरा सोधुँ?" शायद साक्षीलाइ बिहेको कुरा राम्रो लागेन, उसले मनमनै यहि सोच्यो।
"के? भन न!" अलि अलि डर राख्दै उसले भन्यो।
"तपाइ रिसाउनु त हुदैन?" साक्षी पनि डराइरहेकी छे।
"किन रिसाउने? सोध न!" उसले मन दरओ गर्यो।
"अस्तिदेखि मलाइ तपाइको आमाको बारेमा कस्तो खुल्दुली लागिरहेको छ। अहिले उहाँ कहाँ हुनु हुन्छ?" साक्षीको स्वर अलि सानो भयो अन्त्यमा!
उसले लामो स्वाश फेर्यो, एकैछिन चुप लाग्यो अनि भन्यो, "उहाँ माथिबाट तिमी र मलाइ हेरिरहनु भएको छ।"
"सरी! मैले तपाइलाइ यो कुरा नसोध्नु पर्ने थियो।"साक्षीले गल्ती महसुस गरी।
"तिमी र म मा त्यस्तो सोध्न नहुने कुरै के छ र? परिबेश यस्तो भैदियो कि हामी अहिले अलग अलग छौ। तर तिमी मेरो जिबनको पहिलो प्रेम हौ, पहिलो स्पर्श, पहिलो सम्बन्ध! तिमीले मेरो सबै पक्ष देखेको छौ, प्रेम, अबसाद, आबेश, घ्रीणा। तिमीसङ लुकाउनु पर्ने कुरै केहि छैन मेरो। तिमीसङ म जति खुल्न सक्छु, अरुसङ सक्दिन।" उसको कुराले साक्षीमा केहि साहस आयो।
"उषासङ पनि?" सम्हाल्दा सम्हाल्दै यो प्रश्न कसरी निस्क्यो, साक्षीले थाहा पाइन।
"हो! उषासङ पनि! उषाको जिन्दगीमा हाम्रो जस्तो उतारचढाब छैन। उ सुखी परिबारमा हुर्की, जहाँ माया, प्रेम, बिश्वाशभन्दा अरु केहिको भुमिका रहेन। उसको संसार सबै कुराले भरिपूर्ण छ। उसलाइ जिबनको अरु पक्षबारे केहि अनुभव छैन। त्यसैले उ पर्फेक्ट छे, उसङ सबै कुराको समाधान छ। म उसङ मेरो दुखको कुरा गरेर दया कमाउन चाहदिन।" उसले उषासङ मनमनै माफ माग्यो।
"तपाइको जिन्दगीमा कति ठुलो पहाड रैछ दुखको, त्यसमाथि मैले झन चोट थपिदिए। मलाइ तपाइ ह्रिदयदेखि नै माफ गरिदिनुस् है।"साक्षी फेरि भाबुक भइ।
"पहिला मलाइ त्यस्तै लाग्थ्यो। तर अहिले महसुस गरे। मेरो जिन्दगीको दुखमा कसैको पनि हात छैन सिबाय परिबन्दको। आमाले पाएको दुखमा मैले के नै गर्न सक्थे र? उहाँ आफैले दुखबाट मुक्त पाउने बाटो रोज्नु भयो त उहाँको के गल्ती भयो? उहाँलाइ पनि त सुख सङ बाँच्ने अधिकार छ नि! सबैले उहाँलाइ स्वार्थी र चरित्रहिनको उपमा दिए, तर उहाँलाइ त्यस्तो बनाउनुमा यही समाजको हात छ भनेर अहिले बुझ्दैछु। दिनहुँ भोकै दासी जस्तो घरको काममा पेलिनु अनि उल्टो राति नन्द, सासुको कुरा सुनेर बुबाको कुटाइ खानु। कति हुन्छ सहनशीलताको सीमा? उहाँले जे गर्नु भयो ठिकै गर्नु भयो!" आज बल्ल उसले आफ्नो मनको कुरा खोल्यो साक्षीसङ।
"ठुल्दिले पनि कहिले कहि यस्तै भन्नु हुन्थ्यो। तपाइले कहिल्यै भेट्नु भएन उहासङ?" साक्षीसङ धेरै प्रश्न थिए शायद।
"अहँ! सानोमा एकचोटि आमा मलाइ भेट्न स्कुलमा आउनुभएको थियो रे, मलाइ त याद पनि छैन। त्यो कुरा थाहा पाएपछि बुबाले मेरो स्कुल नै सारि दिनु भयो र मलाइ चेतावनी दिनु भयो "अबदेखि आमासङ भेटेको सुनिएमा मलाइ स्कुल जान पनि बन्द गरिदिने।"तिमीलाइ थाहै छ, बुबा मेरो अन्नदाता, उहाँको निगरानीमा मेरो जिबन बाँचेको। म नाथेबाट त्यत्रो दुस्साहस् गर्ने के आँट? हाम्रो बिहे अघि मैले आमाको ठेगाना खोज्दा मात्र थाहा भयो उहाँ यो अर्कै संसारमा जानु भैसकेको रहेछ।" उ उदास भयो।
"तपाइलाइ फोन चाहिदैन?" साक्षीले उसको मुड चेन्ज गर्ने बिषय निकाली।
"पुरानो सेट थियो, त्यसैमा नयाँ सिम कार्ड हालेर चलाउदै छु। खासै आबश्यक छैन।" उसलाइ फोन फिर्ता लिएपछि साक्षीसङ कुरा गर्ने माध्यम हुदैन भन्ने कुरा थाहा थियो।
"हिजो दिदीले सोध्दै हुनुहुन्थ्यो। फोन किन लिन नआउनु भएको भनेर?" साक्षीको दिदीलाइ पनि कति कुराको टेन्सन!
"तिमीले के भन्यौ?" उसलाइ पीर लाग्न थाल्यो, यही एउटा फोन त छ साक्षीसम्म पुग्ने उसको आधार।
"समय मिलाएर आउनु हुन्छ भने। दिदीले डिवोर्सको प्रक्रिया कहिले सकिन्छ भनेर पनि सोध्दै हुनु हुन्थ्यो। मलाइ थाहा छैन भनिदिए।" दोस्रो प्रश्न अलि शँकास्पद थियो।
"साक्षी! तिमी मलाइ नढाँटि भन। अहिले आएर किन तिम्रो दिदीलाइ डिवोर्सको चिन्ता लाग्दैछ?" उसलाइ साक्षीप्रति बिस्वाश कहिल्यै लागेन।
"मलाइ के थाहा?" साक्षीले गैरजिम्मेवारीपुर्बक भनी।
"तिमीलाइ थाहा नभए कसलाइ हुन्छ? तिमीलाइ चिन्नै सक्दिन म कहिले पनि। यत्रो बर्ष तिमीहरुले डिवोर्सको कुरा पनि गरेको थिएनौ। अब जब मैले उषाको परिवरको लागि यो कदम उठाउदै छु, तिम्रो दिदीलाइ पनि चिन्ता लाग्न थाल्यो। जरुर केहि कारण छ साक्षी!" उसको स्वर काम्न थाल्यो।
साक्षी बोलीन, केहि बेरपछि अलि शान्त हुँदै उसले सोध्यो, "साक्षी कतै तिम्रो बिहे हुन लागेको त छैन?"
"तपाइ दिदीसङ आएर कुरा गर्नुस्! मलाइ यो बारेमा केहि थाहा छैन। मेरो जिन्दगीको निर्णय मैले कहिले गर्न पाँए र?" साक्षी रुन थाली।
"सरी! साक्षी म त्यस्तो आबेशमा आउनु हुन्थेन। किन हो किन तिम्रो बिहेको कुरा सुन्न गार्हो हुन्छ। मैले त्यस्तो सोच्नु हुदैन, तैपनि अझै मलाइ यस्तो लाग्छ तिमी मेरो हुन नसके पनि अरु कसैको नहोस्। मेरो मन अझै स्वार्थी छ साक्षी म के गरु?" उसलाइ नराम्रो लाग्यो।
"अस्तिको डिनरमा दिदीको साथीको भाइ पनि थियो, बाहिरबाट आएको भन्ने कुरा हुदैथियो। बारम्बार म सङ कुरा गर्न आँउथ्यो, भन्थ्यो उसलाइ कसैको बिगतसङ केहि लिनुदिनु छैन। किन भने उसको पनि बिगत छ, उसको पनि डिवोर्स भइसक्यो रे। दिदी भन्नु हुन्छ उसले मलाइ मन पराउछ र बिहे गर्न चाहन्छ। मेरो मनको कुरा कसले बुझ्छ? म के चाहन्छु कसले सुन्न चाहन्छ?" साक्षीले बल्ल फुकाइ आफ्नो मनको उकुसमुकुस!
"तिम्रो मनले के भन्छ? तिमी के चाहन्छौ साक्षी?" उसले सोध्यो।
"म आफ्नो जिन्दगीको निर्णय आफै लिन चाहन्छु। म स्वतन्त्र बाँच्न चाहन्छु। कसैको सहानुभुतिबिना म पनि एक्लै जिउन चाहन्छु।" साक्षी भन्दै थिइ, फोनको लाइन अनायास काटियो, उसले फेरि फोन गर्यो तर रिङ गएन, १५ मिनेटसम्म फेरि फेरि प्रयास गरेपछि मात्र उसले मोबाइलको चार्जर देख्यो टेबलमा। साक्षीसङ फोन मात्रै छ, चार्जर त छैन, शायद ब्याट्री चार्ज गर्ने बेला भयो होला। कस्तो राम्रो कुरा हुदै थियो, अहिले फोन बन्द हुनु पर्ने। रातभरि उसलाइ छटपट भैरह्यो, उ निदाउन सकेन। उसको र साक्षीको जिबनको दोबाटो अबश्य छुट्टिन लागेको छ, शायद छिट्टै! के उसले यो खलनायक र परिबेशलाइ एक्लै रोक्न सक्छ?
क्रमश:
ma_lure jyu! u tyasto ta haina holaa bhanne hamilai laagi raacha!
Thank you for your comment!
यो कथा जनवरी २००९ मा सुरु भएको रहेछ ! शायद साझाको ईतिहासमा सबै भन्दा लामो चलेको श्रिन्खला नै यही होला !
क्रेजी को लेखाइ सदैव उत्कृष्ट ! धन्यवाद क्रेजी ! फेरी फेरी यस्तै मिठो रचनाहरु पस्किदै गर्नु !
म_लुरे ज्यु!
कथा बियोगान्त भयो, सरि है, कहिलेकहि बियोग अर्को नया शुरुवात पनि हुन सक्छ जस्तो लाग्छ मलाइ।
प्रत्येक भाग पछि आफ्नो अमुल्य समय खर्च गरेर दिनु भएको प्रतिक्रियाको लागि फेरि पनि धेरै धेरै धन्यबाद!
भक्ते दाइ,
नमस्ते!
यतिका दिन पछि देख्दा खुशी लाग्यो। प्रतिक्रिया को लागि धन्यबाद! अनि सन्चै हुनु हुन्छ?
बिर्खे,
म पनि त्यस्तै सोचिरहेको छु, सबैलाइ कतै उनेर राख्नु पर्ला। कमेन्टको लागि धन्यबाद साथी!
रिट्ठे,
प्रंशसाको लागि मुरि मुरि धन्यबाद!
You can also log in using your Facebook
