jira,
hanesi......................:-) लेख्या जति मात्रै बुझम है जिरादाई --- मास्टरले "गर्या केई नाई -- कान्छी सधैंझैं (अहिले यहाँ त्यो पदार्थको नाम लेख्दा अर्थको अनर्थ लाग्न सक्छ त्यसैले नलेखम् तर यहाँ चै नलेखेको पनि बुझम् है) तताएर दिन आ थि भाको त्यत्ति हो बाँकि हल्ला हो भन्थ्यो अरे" हाम्रो अलि अघि बढ्ने बानी छ यस्ता कुराँ -- पुरानो रोग हो हुन त --- जिरादाईको गफ अर्को तिर पढियो -- घच्ची लाग्यो।
dipika02 ,
दिपिकाले एउटै शब्द खर्च नगरी दुईटा मुद्राका तिनटा अनुहार टाँस्देर हिन्या देखियो।
"हँ? --हा हा" गर्या होला मानिचु।
"पानी, आगो र पानी..... आगो पानी अनी फेरी आगो। संसार को रित नै एस्तै रहेछ, प्रभु। "
हो प्रभो---रीत पनि यस्तै प्रित त झन उस्तै। माया पनि आगोको आडमा पानी जस्तो हुने रेछ कैले त --अनि कैले पानी सोच्यो तर डाम्ने।
सबै भन्दा पहिला चै प्रतिकृयाको लागि म हार्दिक आभार ब्यक्त गर्छु।
"Some reservations I have:"
1. Explicit use of an offensive word. The writer could have given the "feel" of it without actually "spelling it out"."
यहाँ नेर म गुरु प्रसाद मैनालीको परालको आगोको दुहाई दिदै त्यस्मा भएका सम्बादहरुलाई नेपाली साहित्यले कसरी मुल्याङ्कन गरेको छ होला भन्ने सोच्दैछु। यदी मेरा शब्द चयन offensive लागेको भए मेरो नियत त्यो नभएको प्रस्ट पार्न चाहन्छु। मेरो त्यो छोटो बसाईमा त्यहाँ त्यस्ता सम्बादहरु खोलामा पानी झै निरन्तर बग्थे। तर त्यसो भन्दैमा बोलाईका हरेक शब्द लेखाईमा स्विकार्य हुनै पर्छ म भन्दिन।
"2. Discrepancy:
"Tek Bahadur" has a "Bahadur" in the middle.That means he is a Chettri (at the least not a bahun) In the eastern hilly reason, unless people fall in love and elope, a daughter of a so called "pundit" will not be given in an arrange marriage to somebody not of the same caste. Not trying to spread casteism here but just showing the reality. It would be great if that could happen. But we live in the present. Maybe after 10 years."
हो टेक बहादुरदाई बाहुन थिएनन। तर गाउँ बिगतमा टेकबहादुर दाई र माईला पण्डीतकी छोरीका आँखा जुधेका गफमा अझै पनि जोस्सेको मैले पाएको थिएँ। अनि किन त त्यैंका जेठा पुरेतका साईलोले जिम्मा लिएछन् त टेकदाईका आँखामा अल्झेकीलाई भन्दा हुँदी जेठा पुरेत नाम मात्रैका पुरेत रेछन। बग्रेल्ती छोरा छोरीहरु। माईला पण्डित गाउँमा धनी थिए। पुरेतको साईँला छोरा त गाउँमा पनि थिएनन म त्याँ हुँदा। सम्पतीको नाममा कोदो फल्ने चार रोपनी बारीका धनी साईलादाई मधेसको कता केराबारी भन्ने ठाममा जग्गा कमाउन गा छन अरे भन्थे। हो गाउँ घरमा मागेर अन्तरजातिय बिहे बारी गर्ने चलन सायद अझै छैन। त्यति बेला टेकबहादुरदाई गाउँकाले जिस्क्याउने हल्लामा आफु परेको उनी आफैं भन्थे।
माईला पण्डीतले टेकबहादुरदाईलाई छोरी दिने भनेका थिए त कसैले भनेनन्--हल्लाको कुरा थ्यो। मैले कथामा पनि भनेको छु त्यो ह्ल्ला थ्यो। अब टेकदाईले किन आश गरे त भन्ने हो भने मन बिच्किएको बेला अनेक थरीमा बिस्वास लाग्छ भन्ने भनाईको त म आफैं साछी छु। अब मैले जे देखें र सुनेको थिएँ त्यै लेखिदिएँ। कस्को कुन हद सम्म गफ तथ्यगत थ्यो त्यस्को लेखा जोखा मैले कहिलेई गरीन। आबस्यक नै ठानीन।
"3. Teacher not a role model:(If I understood the ending correctly..if not my bad)
What teacher did was against the norms of an "Atithi". The poor family of Tek Bahadur let the teacher enjoy the room and board there even when they were in such a dire situation after Tek bahadur had the accident. But the teacher repaid them by having relation with their daughter. "
यस्को बारेमा चै म केही भन्न सक्दिन। म त्याँ पुग्दा ति मास्टर थिएनन्। लखेटी सकेछन उनलाई। कान्छी पनि थिईन। भएको भए मलाई किन राख्दा हुन र घरमा? म पुग्दा खाली गफै मात्रै थ्यो। मास्टरले "गर्या भाको केई नाई" भन्थे अरे। कान्छी चै मास्टरले धोका दियो भन्थी अरे। अब कस्को कुरा सहि हो के थाह?
अन्त्यमा chicagoan ले लेखाईको पक्षलाई केलाएर हेरी आफुलाई लागेको कुरा प्रस्ट पारीदिएकोमा म धेरै खुसी छु। मलाई यस्तै प्रतिकृयाहरु मन पर्छ।
झापाली ब्रो --लेखाई त ब्रोको पनि दामी छ। दमकको त्यो रतुवाको पुलमा गर्मीमा बस्दा चलेको बतासले मनै हलम् हुन्थ्यो। म पनि पुग्या छु -- गौरादह--दमक--बुधबारे--माईखोला--बिर्तामोड--अनि काकडभिट्टा सम्म। तर मेरो अनुभव भनेको ब्रोको अगाडी क्षणीक हो।
ठुलीको ह्यान्सी त्यो भाग छ मा त्यस्तो भएको अझै मलाई बिश्वास छैन।
प्रभो,
बाङ्गेलाई अहिले बिश्राममा पठाईदेको। बोलाम्ला नी छिट्टै।
शब्द भन्दा ठुलो दुई दुई फन्को हाँसो छोडेको त यो दीपले के के पो भनेछ
अनि त्यो टेक दाई हल्लाको भरमा सपना देखेर बसेपछि "हँ?"
त भैहाल्छनिफेरि त्यति सपना देखेर पनि जन्ति जाना भ्याएछन, तेति मात्र हो र अझ हतारमा बिहे धरि गर्दा त मैले पनि महको "१५ गते" सम्झे अनि हाँसो छोडेर हिडेको नि
"हा हा! दीप ज्यो, अर्कै स्वादको कथा रहेछ, मज्जाको!
"
खै आफुले चाख्न पाहैन प्रभो। हल्लाकै भरमा त स्वादको के दाबी गर्नु?
"प्रभु, हजुरको लेखाइ झन झन माझिंदै गैरा' छ है।"
माझ्न त माझ्दै छु प्रभो बरु यो भिम सकिएला भनेर यसो खरानी चोप्दै परालको मस्केटोले धस्काउँदै पनि छु।
SurNaTal ,
"मेरै छर छिमेकको कथा हो कि झैं लाग्यो गुरु। बरु जिल्ला चाँही कुन पर्यो कुन्नी। "
त्यता हुँदी घुम्दा ओख्रे, गोगना, खावा के के जाति सुने लाग्छ प्रभो। अब यो भन्दा अरु त के भन्न पर्ला र? नदी वारी उभिएर उता पारी हेर्नेलाइ आँखिभुँई पनि भन्थे क्यारे। तुम्लिङटाराँ ओर्लिया हुम्केरे हवाईजहाजाट।
खै जिम्माल कुरा त यतै तिरको परो जस्तो छ। बरु -- त्यो पौनाजोलबाट हेरी छेत्रपाटी हिन्नु हिनियो गाँठे --- आश र गाँठ्को मात्रै सत्यानास। हेरी हेरी भन्थे चिया ख्वाउनै पर्यो -- स्माईल दिइ अरे भन्थे मोमो ख्वाउनै पर्यो? अघि देखी यहीँ थिई -- भर्खरै भित्र गैइ -- कति ढिलो आ भन्थे फुर्माईस गर्नै पर्यो। आखिराँ को आयो कुन्नी बाजा बजाएर आफु त जन्ति पनि जान पाईएन। धिक्कार होस।
अहिले चै शब्दहरु सँगै एउटै मुद्राका दुईटा खुद्रा छोडेर हिन्या रेछ।
हल्लाकै भराँ देख्या सपना त घच्चिको हुन्छ त -- यथार्थको घराँ देख्या सपना त आईलागि हाल्छ नी ---
katha samrat bhanya katha samrat nai ho.
purvi pahad malai pani herna man lagyo aba chahi. tehi kanchi bhako gaauma janu parla.
You can also log in using your Facebook
