यो कविता पढेपछि मैलेपनि मेरो बालापनका ती सुन्दर, निश्फिक्रि दिनहरु सम्झिएँ अनि जगजित सिंहको एउटा गजलपनि

" वो नानी कि बातों में परियोंका डेरा, 

वो चेहेरेकि झुर्रियोंमें सदियों का फेरा,

 भुलाए नहीं भुल सकता है कोइ ,

वो छोटी सि रातें  वो लम्बी कहानी ..... "

Rahul Dai

Sarhai ramro rachana, euta daily newspaper ma pathaunu na, paper ma print bhayeko pani herna maan lagyo malai yo ta.

Maverick जी,
चलाचल् भए नि हुन्छ, कचि रखेर नि हुन्छ, कचि राखेरै र्माइलो होल जस्तो छ।

साधना जी,
यही त हो नि, बाल्यकालको त्यो सुनौलो दिन याद गरेरै भए नि आनन्द लियौं भनेर लेखेको। हुन त मैले आफ्नो बाल्यकालमा कबितामा उल्लेखित खेल खेल्न पाइन। हेरेर रमाएको थिएं। त्यही भएर नि फेरि खेल्न मन लाग्यो।

चित्रे जी,
यादमा रमाउन सिकौं, त्यसैमा प्यार भेटाऔं।

सरुभक्त जी,
वाह वाह को लागि वाह वाह्।

solitude जी,
प्रसंशाको लागि धन्यबाद, हेरम्, कसैले छापिदिन्छ कि? न छापे नि साझा का साथीहरु माझ नै काफी छ।

झिल्के जी,
निशब्द टिप्पणीको लागि धन्यबाद।

Rahul da,

kasto bachha belako jastai care free bhayera bachna man lagyo.

malai pani gatti khelna man lagyo, ris utheko bela tehi gattile chuchhalai hanna man lagyo.

Thanks for this nice poem.

उफ्री जी,

धन्यबाद, टिप्पणीको लागि। संझना मात्रै त हो नि जिन्दगीका रमाइला क्षणहरु। निष्कपट, निर्दोष आत्मको उद्बोधनहरु। जति ठुला हुंदै गयौं, त्यति धमिलिंदै जान्छौं। त्यो काल, त्यो चाल् दुबै निर्मल थियो, कन्चन थियो।

तपाईलाई  गट्टी (एकंधाला) खेल्न मन लाग्यो होला, कसैलाई घ्वाँई खेल्न। जमाना रंग बद्लन्छ, भन्छन्। युग परिवर्त्नको संघारमा जिएकाहरुमा पर्यौं। हाम्रा बौ बाजेले पनि साना छंदा यसरी नै खेलेर हुर्केका थिए। तर हामी पछीका पुस्ताले भिडियो गेम र मशिनको खेलौना बाहेक चिनेका छैनन्, साइबर क्याफे गन्तब्य भएको छ। 

ओहो राहुलदाई! फेरि जमानाको याद दिलाइदिनुभयो!

मलाई चाहिँ चङ्गा उडाउन मन लाग्यो!

'बाबचे धागो छोड्, धागो नभए टुप्पि गाँस!"

बिर्खे जी,
 हो भन्या, बापाच्या, धर्के, दारिवाल, पानबुट्टे, सब बेपत्ता भए। ती चंगा संगै मन उडाएको दिनहरु , आहा सम्झि सम्झि.........................................................

दीप जी,
म्युजियमबाटै सापटी लिएर राखेको हुं, सखरी, बखरी, ह्वाग्रा, कची, हण्डली, मण्डली।

ठुली,

अब तिम्रो उमेर गुच्चा खेलेर लुच्चा बन्ने छैन।

ओ हो राहुल्दा चै अझै छुच्छो र  लुच्चो  हुदै :)

 मलाइ चै  कहिले काही हरियो चौर मा गएर कपर्दी अनि ठुलो ठुलो हांगा भएको रुख देख्दा डोरि बाँधेर  पिङ्ग खेल्न मनलाग्छ ।

घर छेउको पिपलवोटको खुब याद आउछ ।