Sorry for the double post and the error.. ----------------------------------------------------------------------- I listened to the interview. I do not see the difference in attitude between Prachanda and Gyanendra. They both think that they own Nepal, they both claim they know what people want, what Nepal (?) wants, and they both have a solution or roadmap to peace... His biggest demand is to be in power and said that Delhi will decide when Maobadis will be in power. He does not like the aid package that GPK brought without his (or partys) direct involvement. He also warned the SPAs that it will be a "disaster" if they do not dissolve the house. He said "it will be big". Bhayenkar huncha. If I read between the lines it is a death-warrant to the SPAs. He also said that they are preparing for "october kranti" and also warned that it will be something like the revolution in Russia. He thinks that 13,000 deaths are nothing "kehai pani hoina" and claims that he is a sensible and sensitive person. Dont you see contradiction here?? He is the supreme commander in chief of the maobadis and is preparing with all his might for the "October Revolution" I see this interview as his attempt to gain more grounds and more public support for "October revolution", what it really means is yet to be seen..

October revolution. BAH! During the bolshevik revolution, the Bolsheviks WERE the army. The army was with the bolsheviks and got mixed. The king and the clergy in russia had no choice. In our case. We HAVE an army still controlled by the house. No revolution. Buncha crap. Besides, he isn;t an elegant speaker. Look how he lashes Girija Prasad Koirala as "Girija Koirala"...he never uses terms like Girija Ji or what not. There needs to be diplomacy on HIS side and we don't see that; and for a communist- thats ironic!! Next thing- he even disregards the previous kings. He calls Shree 5 mahendra- Mahendra. Yes sure Mahendra resulted in panchayat system but he had his reasons and lets NOT ARGUE ABOUT that here. I'm not a king lover. He doesn;t know how to talk and I'm sure Nepalis have noted that. He simply is not a good leader. He speaks of the Democratic parties acting like they killed the tiger when it was the janta (and the MAOISTS). Well the only reason HE and HIS party's been successful is because the deomocratic parties sucked and the BIGGEST LUCK THEY GOT- King Birendra got killed. They wouldn't even be around had K. Birendra been in power still. And he speaks of chances!!!!!!JERK! Next point- he speaks of granting autonomy to the "dalit" or the janjaati". What in god's name does that mean? Will they start to govern themselves? This a$$hole son of a b!TC# is using poor innocent uneducated desperate people as his army to be successful and be in power! Yes the dalit problem is huge- but that's only gonna be resolved once society's educated. And EDUCATION is education- He doesn;t have a DIFFERENT way of starting an education system. To change society is to change history- he's not that powerful- noone was. Granting autonomy to the dalit simply means segregating the country further. Dalit have been oppressed in numrous forms- including immense debts that foprces them to work in the the debtor's house as slaves. Discrimination in terms of ecucation and health and other social services. Their kids arent allowed to play with other higher caste kids. Such a system can only be changed through education. The maoists dont need to show us that. Yes, they were the force behind K.G.'s fall from power. But what the hell is this nuisance talk about creating a republic? We've stripped him off his power, through democratic means we can strip him off his money too. We can make him pay taxes- he's willing to. He's got no choice. Thanks maoists for helping out but during the revolution the people weren't directed by any leader- the people were out in the streets- OF FREE WILL! What will we gain by removing monarchy? The system, not gyane!!! So Gyane killed his brother blah blah the whole thing happened. But do you seriously think he'll deserve the punishment he deserves if we kill him and his son off? His biggest punishment is the fall of his ego! He will live his life as a ceremonial king and thats it!!!! He'll pay off all the money he's hidden and he'll pay taxes!! He'll be embarrassed and so will his son- that's his punishment. Not removal of monarchy! All in all I feel that Prachande and his hanuman - Baburam Bhattarai are a bag load of opportunists. Communism involves dictatorship- never has dictatorship prevailed for long. We dont live in medieval England. These are modern times. By createing an army of poor people like i said above, Prachanda's plyed an old game. But how will he feed that army? All those poverty and hunger stricken people are gonna turn into Nepal army! We don;t need no army. We don;t wanna be ruled by the army. mofo GOTO HELL!!!!! ALL THOSE WHO SUPPORT MAOISTS GOTO HELL AS WELL!!!!!The democratic party leaders sure are corrupt- corrupt than anyone else. We need fresh new revolutionary leaders to run the country- thats what we need. The solution that I SEE!

WHOEVER THINKS PARCHANDA HAS VISION IS A FOOL!! CARRIED AWAY WITH BIG TALK OF FOX - LIKE PRACHANDA. IF THEY EVER COME TO POWER ,IT WILL BE SO UNFAIR TO PEOPLE.HE DIVIDES PEOPLE AND RULES. THIS GUY KNOWS HOW TO TALK IN JUNGLE STYLE.HE NEEDS TO GO TO AMAZON NOT IN NEPAL'S JUNGLE.MONKEY- PRACHANDA WOULD LOVE TO HANG AROUND WITH APES. THE PEOPLE WHO WERE TELLING HERE THAT HE IS THE ONLY LEADER WITH VISION.I JUST DIDN'T GET THAT IN HIM.HE DOESN'T EVEN KNOW WHAT VISION MEANS.

Dear all! We should think positive, and be optimistic, we should drive away Maoist from the Peaceful country of Nepal.We should believe in Democracy and in God. No body will better Nepal, we should built better Nepal.We should trust ourselve, we should be honest, we should put those thug who raped Nepal, and destroyed its Physical structures, and Moneytary organization, we were poor, we were honest, we were highly known for it in International communities. Maoist believe in Killing and atrocities, look at Russia, what happened. Communism is bad Communism is bad!

YOu go Pokhreli... they can bring all 12 months revoultion.. not only October.. Yes, Maoists Leaders (not cadres) are so much in hurry to come to Power, bcome monisters...that's why they all are appearing clean shived dumbasses. These days in front of Tundikhel, and in the televeion interviews. That's call BODY Language... their shaved faces are telling that they are in a great haste to join the cabinet and ride black mercedez. Do they deseve? Hell No.. C'mon you Moiats Supporter IGNITOR, show up with your idiot logics here for your support to Maoists.

COMMUNIST MAKES POORER MORE POOR ,IF THEY MAKE THEM RICH THEN HOW WOULD THEY RULE AND WHOM WOULD THEY RULE?WHY DO RICH PEOPLE NEED COMMIES??

I love writing. Especially on BS topics about BS people with BS in their head!!!!!

अन्तर्वार्ताको यात्रा भोजराज भाट नाम र लोगो नभएको अफिसको गाडी चढेर झिसमिसेमै चितवनको यात्रा सुरु भयो । कान्तिपुर टेलिभिजनका सोहन श्रेष्ठ, युपेश प्रधानसँग जेठ २३ गते बिहान साढे १० बजे नारायणगढ पुगियो । त्यहाँबाट अपरििचत सम्पर्क व्यक्तिलाई फोन गरयिो, उनले संक्षिप्तमा भने, "सीधै पूर्व टाँडीतिर लाग्नूस् । अनि यो नम्बरमा फोन गर्नुहोला ।" सीधै गाडी लिएर भनिएको स्थानतर्फ गइयो र सामान्य सोधपुछ गरयिो । तर, त्यो फोन नम्बर कसको हो भन्ने पत्तो लागेन । दुर्भाग्य, अघिल्लो रात त्यतैतिर चट्याङ परेकाले स्थानीय टेलिफोनको नेटवर्क बिगि्रएको रहेछ । दिइएको नम्बरमा मैले सम्पर्क गरेँ, उताबाट अर्को सम्पर्क तोकियो । त्यहाँबाट पुल नपुग्दै राजमार्गको छेउमा गाडी रोकेर हामी ओर्लियौँ । बाहिर निस्केर गाउँलेलाई सोध्न मात्र लागिएको के थियो, एक जना दुब्ले मानिस आएर सोधे, "तपाईंहरू पत्रकार हो ?" 'हो' भनेपछि उनले त्यहाँ बसोवासको बन्दोबस्त मिलाइएको बताए । त्यसपछि हामीलाई एउटा पक्की घरभित्र लगियो । दुई मिनेट नबित्दै अर्का व्यक्ति आए, प्रदीप शाह । उनी अखिल क्रान्तिकारीका केन्द्रीय सदस्य रहेछन् । उनले हाम्रोबारेमा विभिन्न जिज्ञासाहरू राखे । र, भने, "तपाईंहरू हाम्रो निमन्त्रणामा आउनुभा'को छ । अबको केही घण्टामै नेकपा माओवादीका अध्यक्ष कमरेड प्रचण्डसँग भेटघाट मिलाइने व्यवस् था हुँदैछ । कृपया अन्यथा नसोच्नुहोला, फोन आउँदा कुन ठाउँमा छौँ भनेर नखुलाउनुहोला । पत्रकारतिाको धर्म राखिदिनुहोला ।" हामी तीनै जनाले साढे दुई घण्टासम्म मोबाइल 'स्विचअफ' गर्‍यौँ । दिउँसोको खाना त्यही घरमा खाइयो र केहीबेर त्यहीँ आराम गर्न भनियो । २० मिनेटपछि एक जना आएर भन्ो, "तपाईंहरूलाई बोलाइएको छ, तयार हुनूस् ।" त्यहाँबाट तीन किलोमिटरजति पूर्व जाँदै गर्दा हामीलाई बाटो देखाउन हिँडेका दुई मोटरसाइकल बायाँ कुनातर्फको कच्ची सडकतिर लागे । तिनको पछिपछि हामी थियौँ । राजमार्गबाट पाँच सय मिटरभित्र एक गाउँमा पुगेपछि गाडी रोकियो । एक अपरििचतको पछि लागेर हामी एउटा भुइँतले घरभित्र गयौँ । घरको अगाडिकै कोठामा अन्तर्वातर्ा लिने स् थान मिलाइएको रहेछ । तर, त्यो ठाउँ अलि साँघुरो थियो । मैले त्यस घरको पूर्वमा रहेको खुला ठाउँमा अन्तर्वार्ता लिने कि ? भन्दा सुरक्ष्ााका कारणले त्यसो नहुने बताइयो । अन्ततः युपेशले टेलिभिजनका दुई बडेमानका क्यामरा मिलाउन थाले । ठट्यौला प्रचण्ड एकछिनमै एक जना वृद्ध मान्छे आए, उनले आफ्नोचाहिँ नाम बताएनन् तर हाम्रो परचिय मागे । त्यसलगत्तै आएका भीष्म नामक कमान्डर भन्दै थिए, "ऊ त्यो फोटो हटाइदिऊँ कि ! त्यसले अप्ठ्यारो पार्छ जस्तो छ ।" युपेशले जवाफ दिए, "त्यहाँसम्म क्यामराको प|mेम पुग्दैन, त्यसैले हटाउनु पर्दैन ।" केको मान्थे र ! एक जना जुरुक्क उठेर त्यहाँ टाँसिएको भारतीय हिरोइन भूमिका चावलाको पोस्टर झिकिछाडे । सायद, प्रचण्डको तस्बिरलाई त्यस हिरोइनसँग जोडेर नकारात्मक कुरा बाहिर आउला भन्ने शङ्काले त्यसो गरएिको हुनसक्छ । क्यामरा तयारीकै क्रममा थियो, फेर िअर्का व्यक्ति आएर अध्यक्षलाई ल्याउनुपर्‍यो कि भन्न थाले । तर, यता पूरा तयारी भइसकेको थिएन, अरू पाँच मिनेट लाग्ने बताइयो । सबै कुरा मिलेपछि तीन युवक कोठाभित्र छिरेर नरम स्वरमा भन्न थाले, "दुःख नमान्नुहोला, यो हाम्रो नियम हो, यहाँ जाँच गर्दैछौँ । तपाईंहरूसँग भएको झोला देखाइदिनुहोस् । " युपेशको कपाल कटाइ र उनले साथमा बोकेको नानाथरीको साँचोले अनावश्यक शङ्का थपियो क्यार ! उनीमाथि बढ्तै चेक भयो । कम्मरको पेटीमा रहेको साँचोको झुत्तो झिकेर भुइँमा राख्न भनियो । चेकजाँच सकिएपछि एक जना खाइलाग्दा मान्छे कोठाभित्र प्रवेश गरे । दरोसँग हात मिलाए । तस्बिर बाहिर सार्वजनिक भइसकेका कारण हामीलाई ठम्याउन कुनै गाह्रो परेन, कपालमा जेल लगाएका, बाक्लो जुँगा पाल्ने ती व्यक्ति प्रचण्ड हुन् भनेर । उनीसँगै डा बाबुराम भट्टराई पनि थिए, सामान्य चिनजान भयो । प्रचण्ड खाटमा बस्न गए तर उनलाई क्यामराअगाडिको कुर्सीमा बस् न अनुरोध गरयिो । हट्टाकट्टा र खाइलाग्दो ज्यानका प्रचण्ड प्लास्टिकको त्यस कुर्सीमा के बसेका थिए, कुर्सी चुइँकिन थाल्यो । प्रचण्डले जिस्किँदै भने, "होइन यो कस्तो कुर्सी हो, अन्तर्वार्ता दिँदादिँदै भाँच्चिएलाजस्तो छ । यसमा बसेर त कुरै नफुर्लाज्ास्तो छ, जानूस् त अर्को कुर्सीको व्यवस्  थ्ाा गर्नुस् । " गमक्क पर्ने मान्छे होलान् जस्तो लागेको थियो तर यी त ठट् यौलो स् वभावका रहेछन् । बीबीसी टेलिभिजनलाई अन्तर्वार्ता दिएको क्ष्ाण सम्झँदै उनले सुनाए, "अरे त्यतिखेर त कुनै फिल्मको सुटिङ् गरेजस्तै लाग्यो । वरपिर ियति बत्ती नै बत्ती थिए कि म त अचम्मै परँे !" दाजु-बहिनीको भेट प्रचण्डसँग अन्तर्वार्ता लिन थालियो । डा भट्टराईचाहिँ सामुन्नेको ढोकामा बसेर सुनिरहेका थिए । लगातार पौने घण्टाजसो अन्तर्वार्ता लिएपछि क्यामराको ब्याट्री फेर्नुपर्ने भयो । ठीक त्यही बेला डा बाबुरामले प्रचण्डलाई भने, "तपाईं एकछिन यता आउनुपर्‍यो ।" प्रचण्ड उठेर अर्को कोठातर्फ गए । फर्केपछि फेर िआधा घण्टाजसो अन्तर्वार्ता भयो । त्यसपछि डा भट्टराई र प्रचण्डसँग हामीले तस्बिर खिचायौँ । र, बाहिरको वातावरण हेर्न भनेर निस्कियौँ । भित्र दुई नेताहरू मात्रै थिए । एकछिनमै बडो भावुक दृश्य देखियो । वषौर्ं भेट नभएकी प्रचण्डकी बहिनीले उनलाई भेट्न पाउँदा अँगालो मार्दै रोइरहेकी थिइन् । त्यतिखेर प्रचण्ड पनि निकै भावुक भएर आँखा पुछ्न थाले । त्यतिबेलै प्रचण्डका पुत्र प्रकाश बाहिर गएको देखेपछि मैले उनीसँग चिनजान गर्न चाहँे । उनले आफ्नी 'मम्मी' सँग चिनजान गराइदिए । लगत्तै दही र स्याउ मिसाइएको सलाद आइपुग्यो, त्यो खाइयो । अनि आँगनमा के बसेका थियौँ, दुई दर्जनजति मानिसहरू फूलमाला लिएर लाइनमा बसे । म त निकै खुसी भएँ, किनभने अब प्रचण्ड, बाबुरामको बिदाइ गर्ने बेला आयो र त्यसको तस्बिर खिच्छु भन्ने थियो मलाई । तर, भित्रबाट अर्कै सन्देश आयो । त्यो त हाम्रो बिदाइ गर्ने लाइन पो रहेछ । त्यसपछि मात्र प्रचण्डहरू जाने रहेछन् । हामी तीन जनालाई लस् करै राखेर माला लगाइदिए । हामी पनि बिदाबारी भएर हिँड्यौँ. Source: - http://www.kantipuronline.com/Nepal/notebook.php

मदन भण्डारीको बाटोमा प्रचण्ड जितेन्द्र देव मदन भण्डारीको बहुदलीय जनवादबारे माओवादी अध्यक्ष प्रचण्डको सानो टिप्पणी आउँदा नेपाली कम्युनिस्ट राजनीतिमा तरंग पैदा हुन पुगेको छ । कमरेड प्रचण्डले केही दिनअगाडि बुटवलको एउटा एफएम रेडियो अन्तर्वार्तामा नेपाली राजनीतिबारे आफ्नो दृष्टिकोणको व्याख्या र विश्लेषण गरिरहँदा मदन भण्डारीको अगुवाइमा प्रतिपादन 'बहुदलीय जनवाद' को सिद्धान्तबारे समेत आफ्नो दृष्टिकोण व्यक्त गरेको विभिन्न पत्र-पत्रिकाले सम्प्रेषण गरे । मदन भण्डारीसँग टेलिफोनमा कुराकानी भएको र भेट्ने कुरासमेत टुंगो लागेको तथ्य सार्वजनिक गर्दै कमरेड प्रचण्डले निचोडमा 'बहुदलीय जनवाद' को क्रान्तिकारी धारलाई अघि बढाउनेसमेत उद्घोष गरे । यसो हुनासाथ एमालेका धेरै साथीहरूले भन्नुभयो— 'कमरेड अब के हुन्छ ?' पार्टी नेतासँग फोन गरी 'कमरेड अब एमालेको के स्थिति हुन्छ ?' भन्दै गम्भीर चिन्ता र चुनौतीका भाव जाहेर गरे । अध्यक्ष प्रचण्डको भनाइ अत्यन्त लाक्षणिक तथा सांकेतिक छ । नेपाली कम्युनिस्ट र ठोसरूपमा एमालेको राजनीति तथा संगठनमा यसले दूरगामी असर पार्ने कुरामा विवाद हुन सक्दैन । बहुदलीय जनवादको राजनीतिक सिद्धान्तलाई मदन भण्डारीको नेतृत्वमा एमालेले विधिवतरूपमा ०४९ सालको माघमा सम्पन्न पाँचौं महाधिवेशनदेखि अख्तियार गरेको थियो जो अद्यापि कायम छ । एमालेभित्र यो विचार प्रतिपादन र संस्थागत हुँदा पार्टी ऐतिहासिक रूपमा हिंसात्मक आन्दोलनलाई, उग्रपन्थी विचार र भूमिगत जीवनलाई परित्याग गरेको स्थिति थियो । अन्तर्राष्ट्रिय रूपमा सोभियत मोडेल समाजवाद पराजयको परिस्थितिमा थियो । आज माओवादी अध्यक्ष प्रचण्डले 'बहुदलीय जनवाद' को कुरा गरिरहँदा माओवादी पार्टीले समेत हिंसात्मक आन्दोलन परित्याग गर्न खोजेको छ । उग्रवामपन्थीवाद र भूमिगत जीवन परित्याग गर्न, आफ्नो पार्टीलाई पूर्णरूपमा शान्तिपूर्ण जनआन्दोलनको राजनीतिक बाटोमा हिँडाउन खोजेको छ । अन्तर्राष्ट्रिय कम्युनिस्ट आन्दोलनमा 'बहुदलीय जनवाद' को राजनीतिक सिद्धान्त आमरूपमा स्वीकार्य बन्दै गएको यथार्थ विद्यमान छ । अर्थात् परिस्थिति समानता देखिएको छ । आजको परिस्थितिमा कमरेड प्रचण्डले 'बहुदलीय जनवाद' को जुन कुरा उठाउनुभएको छ त्यो आफैंमा साह्रै लाक्षणिक र प्रतिकारात्मक छ । यसमा एमाले आमपंक्तिमा तरंग सञ्चार र कौतुहलता तथा चिन्ता प्रकट हुनु नितान्त स्वाभाविक छ । सारांशमा हेरौं, मदन भण्डारीको बहुदलीय जनवादले नयाँ जनवादी कार्यक्रमको सिंगो चरणमा यसको सैद्धान्तिक, राजनीतिक, आर्थिक, सामाजिक, सांस्कृतिक, विदेश नीति र संघर्षको रूपबारे के नयाँ कुरा दियो र त्यो किन सही ठहरियो । सैद्धान्तिक क्षेत्रमा बहुदलीय जनवादको सबभन्दा प्रखर र विशिष्ट पक्ष यसले नयाँ जनवादी चरणमा बहुदलीय प्रतिस्पर्धाको राजनीतिक सिद्धान्तलाई स्वीकार गरी नयाँ जनवादी चरणको वर्गीय यथार्थलाई स्वीकार गर्‍यो । वर्गीय समाज विद्यमान रहेसम्म विभिन्न वर्गको छुट्टाछुट्टै पार्टी रहनसक्ने यथार्थलाई स्वीकार गर्‍यो, जो पुरानो मान्यताभन्दा विलकुल भिन्न थियो । त्यस्तै राजनीतिक क्षेत्रमा बहुदलीय जनवादको प्रमुख विशेषता नै यसले नयाँ जनवादी चरणमा समेत कम्युनिस्ट पार्टीलाई बहुदलीय प्रतिस्पर्धामा लैजाने चुनौतीलाई सामना गर्न तयार भयो अर्थात् कम्युनिस्ट पार्टीलाई 'बाइ द पिपुल, टु, द पिपुल र फर द पिपुल' को अवधारणामा रूपान्तरण गर्ने काम गर्‍यो । आर्थिक क्षेत्रमा चिनियाँ मोडेलको 'ग्रेट लिप' अवधारणा परित्याग गरी नयाँ जनवादी चरणलाई सामन्तवाद र साम्राज्यवादविरोधि कार्यक्रम कडाइसाथ लागू गर्ने क्रान्तिको, सुदृढीकरणको र समाजवादमा प्रवेश गर्ने गरी तीन चरणमा परिभाषित गर्ने काम गरेर आर्थिक क्षेत्रमा कम्युनिस्ट नेतृत्वबीच विद्यमान उग्रपन्थी चिन्तनमाथि नियन्त्रण गर्‍यो । त्यस्तै सामाजिक-सांस्कृतिक क्षेत्रको साथै पार्टीको संगठनात्मक क्षेत्रमा समावेशी र प्रजातान्त्रिक पुनर्संरचनाको मान्यतालाई स्थापित गर्नै साहस गरी बहुदलीय जनवादले सिंगो राज्य र पार्टी संरचनालाई समावेशी र राष्ट्रिय स्वरूपको बनाउने कुरामा अत्यधिक जोड दियो । त्यस्तै विदेश नीतिको सन्दर्भमा 'प्रगतिशील राष्ट्रवाद' को नयाँ अवधारणा ल्याएर नेपाली कम्युनिस्ट आन्दोलनमा विद्यमान अन्ध भारतविरोध र अन्ध चीन समर्थनको अदबन्दवादी, अवस्तुवादी विचारमाथि निर्मम प्रहार गर्दै दुई छिमेकीलाई गुण र दोषको आधारमा हेर्ने नयाँ नीतिको प्रतिपादन बहुदलीय जनवादले गर्‍यो । त्यस्तै कम्युनिस्ट पार्टीले अख्तियार गर्ने संघर्षको रूपको सन्दर्भमा एउटा युगान्तकारी व्याख्या दिन सफल रह्यो । अन्तर्राष्ट्रिय कम्युनिस्ट आन्दोलनमा जहिले पनि दुईवटा अतिवाद हाबी रह्यो र नेपाली कम्युनिस्ट आन्दोलन पनि सधैँ त्यसको नक्कल गर्नमा व्यस्त रह्यो । तर मदन भण्डारीको बहुदलीय जनवादले संघर्षको रूपको सन्दर्भमा नेपाली मौलिकतालाई यथार्थ र वस्तुसंगत ढंगले विश्लेषण गर्दै आमरूपमा शान्तिपूर्ण जनआन्दोलनको नीतिलाई अख्तियार गर्‍यो । समाजको क्रान्तिकारी रूपान्तरण र फड्कोका लागि जनविद्रोहको बाटोलाई कडाइसाथ अवलम्बन गर्दै कमसेकम न्यूनतम स्तरसम्मको हिंसा र यी दुवैको फ्युजनको सिद्धान्तलाई गर्भाधान गराउने काम गर्‍यो । . . . Contd. Source: - http://www.kantipuronline.com/kolnepalinews.php?&nid=76360

I can't access this link. Somehow, there appears to be an error accessing it with Realplayer. Has anyone else gone through a similar problem? I can't wait to see this interview, please help.

link still works. Re-install Real-player.

प्रचण्ड–शीर्षनेताबीच शुक्रवारसम्म वार्ताः गृहमन्त्री बुधबार, १४ जुन २००६ १४:०९ असारको अन्तिम साताभित्र माओवादी सहितको अन्तरिम सरकार गठन हुने बताउँदै हिमालखबरलाई दिनुभएको अन्तर्वार्तामा उहाँले सकेसम्म कात्तिक, ढिलोमा चैतसम्म संविधानसभाको चुनाव गर्ने तयारी भैरहेको खुलासा पनि गर्नुभयो। सरकारी वार्ताटोली संयोजक तथा गृहमन्त्री कृष्णप्रसाद सिटौलाले आउँदो शुक्रबारसम्म सातदलका शीर्षनेता र माओवादी अध्यक्ष प्रचण्डबीच वार्ता हुने जानकारी दिनुभएको छ। असारको अन्तिम साताभित्र माओवादी सहितको अन्तरिम सरकार गठन हुने बताउँदै हिमालखबरलाई दिनुभएको अन्तर्वार्तामा उहाँले सकेसम्म कात्तिक, ढिलोमा चैतसम्म संविधानसभाको चुनाव गर्ने तयारी भैरहेको खुलासा पनि गर्नुभयो। सरकार–माओवादी दोस्रो वार्ता कहिले हुन्छ? अनौपचारिक वार्ता भैरहेको छ। औपचारिक वार्ता २–३ दिनभित्रै गर्ने पक्षमा छौँ। शीर्ष नेता र माओवादी अध्यक्षबीच वार्ताको तयारी भैरहेको छ रे नि? विहिबार वा शुक्रबारसम्म प्रधानमन्त्री र अध्यक्ष प्रचण्ड बीचमा औपचारिक रुपमा वार्ता गराउने प्रयासमा छौँ। त्यसमा अन्य दलका शीर्ष नेताहरु पनि रहनुहुनेछ। वार्ताको एजेण्डा के के हुनेछ? मूल एजेण्डा संविधानसभा हो। त्यसमा पुग्ने तरिका र 'मोडालिटी' का बारे कुरा हुन्छ। छलफलको मुख्य विषय भनेको– अन्तरिम विधान, अन्तरिम सरकार, संसदको कार्यकाल, हतियारको व्यवस्थापन, संविधानसभा निर्वाचनको मिति घोषणा नै हुन्। तर निर्णय कुन कुन कुरामा हुन्छ, त्यो अहिल्यै भन्न सकिँदैन। पहिलो पटक शीर्ष नेताहरुबीचको औपचारिक वार्ताले राष्ट्रिय र अन्तर्राष्ट्रिय रुपमा सात दल र माओवादी दुवै पक्ष लोकतन्त्रलाई संस्थागत गर्ने सवालमा प्रतिबद्ध छन् भन्ने सन्देश दिन सफल हुनेछ। गिरिजाबाबु र प्रचण्ड आमने–सामने बस्नु भएपछि त एउटा निकासमा पुगिहाल्नुहुन्छ। वार्ताको अन्तीम टुङ्गो लागिसकेपछि मात्र प्रधानमन्त्री र प्रचण्ड वार्तामा बस्ने कुरा आएको थियो। के त्यसोभए सबैकुरो टुङ्गो लागेको हो? ठ्याक्कै परिस्थिति अलि बनिसकेको छैन। नजिक–नजिक पुगिएको छ भन्न खोज्नुभएको हो? अँ, त्यो परिस्थितिमा पुगिएको छ। त्यसोभए माओवादी सम्मिलित अन्तरिम सरकार कहिलेसम्म बन्छ? सके असारको अन्तिम साता नभए साउनसम्म माओवादीसहितको अन्तरिम सरकार गठन गर्ने तयारीमा छौँ। अनि संविधानसभाको निर्वाचन नि? संविधानसभाको निर्वाचन सम्भवतः कात्तिक नभए चैतमा त गर्नै पर्छ। चैतभन्दा टाढा जाँदैन? कहाँ जान्छ, त्यो भन्दा टाढा जाँदैन। भरसक कात्तिकमै होला, नभए चैतमा त हुनै पर्छ। कास्कीको सिक्लेसमा तपाइँसँग प्रचण्डले केके भन्नुभयो? सात दल र माओवादीबीचको १२ बुँदे समझदारीलाई सम्झनामा राखेर अघि बढ्नुपर्छ भन्ने धारणा अध्यक्ष प्रचण्डको थियो। संविधानसभामा जान दुबै पक्ष सहमत भैसके पनि ढिलाई भैरहेको उहाँको भनाई थियो। यसलाई म अस्वाभाविक ठान्दिन। साथै संसदले निर्णय गर्दा आफूहरुसँग पनि सल्लाहसम्म गर्नुपर्थ्यो भन्ने उहाँहरुको धारणा पाएँ। जनआन्दोलनबाट पुनःस्थापित संसद भएकोले त्यसो भन्नु पनि स्वाभाविक हो। कतिपय कुरामा दुवैतिर रहेको 'कन्फ्युजन' भेटपछि हटेको छ। हातहतियार व्यवस्थापनबारे उहाँको धारणा कस्तो छ? एकदम सकारात्मक। कुनै छलछाम मैले पाइन। हतियार र माओवादी जनसेना व्यवस्थापनको टुङ्गो माओवादी अन्तरिम सरकारमा आउनु पहिले लाग्छ कि पछि? पहिले नै लाग्छ। सरकारतर्फ चाहिँ सेनाको मात्र व्यवस्थापन हुन्छ कि शसस्त्र र नेपाल प्रहरीको पनि? १२ बुँदे समझदारीमा सेनालाई ब्यारेकमा राख्ने, 'साइलेन्स' राख्ने, बन्दुक नपड्काउने भन्ने कुराहरु छन्। त्यही बमोजिम हुन्छ। पुलिस त शान्ति सुरक्षा कायम गर्न जान्छ नि। प्रहरीलाई कसैको त्यस्तो 'अब्जेक्सन' छैन। माओवादी पनि 'मिलिसिया' परिचालन गर्छौँ भन्छन् त? 'मिलिसिया' त सबै कार्यकर्ता र 'भोटर' भएर हिँडिहाल्छन् नि। त्यो ठूलो चिन्ताको विषय होइन। मूल समस्या भनेको माओवादी सेना र हतियार व्यवस्थापनको प्रश्न हो। यो अलिकति जटिल र संवेदनशील छ। दुबै पक्षको सेना र हतियारलाई कुनै भरपर्दो संस्थाको अनुगमनमा राख्नेछौँ। त्यो अवस्थामा माओवादीहरु अन्तरिम सरकारमा आए भने त उनीहरुको मातहतमा दुईथरी सेना रहने भए, हैन? माओवादी सेना र हतियार व्यवस्थापन गरेपछि मात्र उनीहरु अन्तरिम सरकारमा आउने हुन्। त्यसैले यसमा डराउनु पर्ने कुनै कारण म देख्दिन। मुख्य कुरा संविधानसभाको निर्वाचनको बेला सेना जानु भएन, जनताको बीचमा बन्दुक पड्काउनु भएन। उनीहरु त कुनै निश्चित भौगोलिक सिमाभित्र राख्छौँ भन्दैछन्। ठीकै त हो। के भो त, त्यसलाई हेरौँला नि हामी। छलफल गरौँला। त्यसका पनि विभिन्न 'मोडालिटी' छन्। यस सम्बन्धमा अरु पनि प्रस्ताव आउलान्। संविधानसभाको परिणाम जे आए पनि माओवादीले अब हतियार उठाउँदैनन् भन्नेमा तपाईँ विश्वस्त हुनुहुन्छ? हामी विश्वस्त छौँ। अब हतियार उठ्दैन। त्यसोभए अब समस्या समाधान हुने भयो? म त एकदम विश्वस्त छु। अपसी कटुता व्यापक रहेको तथा राजनीतिक प्रतिकूलताको बेलामा त तेत्रो १२ बुँदे समझदारी गरियो। त्यसको अगाडि त अहिले सर्वत्र अनुकूल परिस्थित र आफै सरकारमा रहेको बेला यी त फुच्चे काम हुन्। हाम्रा नेताहरु यसमा सफल हुनुहुनेछ। तर यसलाई विथोल्न षडयन्त्रहरु हुन सक्छन्, त्यसलाई हामीले चिर्न सक्नुपर्छ। तैपनि संविधानसभामा किन ढिलाई? अब देशलाई अनिर्णय, आशंका र त्रासको बन्दी बनाउनु हुँदैन। हामीले माओवादीलाई र माओवादीले हामीलाई शंका गर्ने काम छैन। हामी नै हौ माओवादी विरूद्ध सङ्कटकाल लगाएर टाउकोको मूल्य तोक्ने। उनै माओवादी हुन् हाम्रा तमाम साथीहरुको हत्या गर्ने, हामीलाई घरवारविहीन बनाउने। तर दुवै पक्षले १२ बुँदे सहमति गरेर ती गल्तीहरु स्वीकार गरिसक्यौँ। त्यसैले ती सब तीतोपनलाई दुवै पक्षले विस्मृतिमा राखेर अगाडि बढ्नुपर्छ। संविधानसभामा जान जति ढिलो भयो देशले त्यति विकराल समस्या व्यहोर्नु पर्छ। नेताहरुलाई नहोला जनताले भयानक पीडा सहनु पर्ने हुनसक्छ। यो सबै महशुस गर्दा गर्दै पनि माओवादीका कतिपय क्रियाकलाप र सरकारले समयमा निर्णय लिन नसकेका कारण अन्यौलको परिस्थिति छ, त्यसलाई चिरेर अगाडि जान सक्नुपर्छ। हामीमा त्यो सामर्थ्य र साहस छ। शरद के.सी./ध्रुब सिम्खडा Source: - http://www.himalkhabar.com/version2/front/morenews.php?id=913

If Prachanda is to be called a good leader, then any of those thugs in my neighborhood who used to terrorize innocent bystanders would be called the same. One could argue again and again about how much Maoists have achieved in the last ten years and to do so would require a visionary and motivational leader. But let us not forget that all the achievements by Maoists did come in a package from India. If India had acted democratically and had secured the borders, the Maoists leaders, Prachanda included would have been nabbed long time ago. Even today if India chooses, it can weaken the Maoists in a matter of few days. Simply cutting down the supply line of their arms and ammunition would just be one of the easiest ways. And exploiting, giving false promise and dreams to the poor, threatening and killing those who stand against them, if could be termed as a motivation, then those same thugs in my neighborhood who garnered support by beating up the enemies of some of the kids to get them on their side could also be termed as motivational leaders. Violence is not right, no matter at which age and where. Violence and hatred only begets more of themselves. Maoists leaders of Nepal are nothing by thugs who are blood thirsty and power hungry. We need to get rid of them before they spill them venom on Nepalese.

मञ्चमा कमरेड प्रचण्डका पिता कृष्णज्वाला देवकोटा जेठ १९ गते काठमाडौंमा सम्पन्न माओवादीको ऐतिहासिक जनसभामा माओवादी अध्यक्ष कमरेड प्रचण्डका पिता मुक्तिराम दाहाललाई मञ्चमा बोलाइयो । मुक्तिरामलाई सम्भवतः 'प्रचण्डको प्रतीकात्मक प्रतिनिधि'का रूपमा प्रमुख वक्ताभन्दा पनि पछि मञ्चमा निम्त्याइएको थियो । उहाँलाई त्यहीअनुसारको सम्मान पनि दिइयो । भादगाउँले टोपी लगाएका वृद्ध तर हट्टाकट्टा मुक्तिरामले अरू कमरेडहरूसँगै जोशिलो मुठ्ठी उठाएर जनसमुदायको स्वागत गर्नुभयो । मुक्तिरामसँग देशले सिक्नुपर्ने धेरै कुरा छन् । कास्कीको ल्यावडे फेदीबाट चितवन झरेका यी मेहनती किसानले देशलाई हानि हुने केही गर्नु भएन । उहाँ भारदार भएर कुनै दरबारका पटाङ्िगनीमा शिर झुकाएर उभिनुभएन । पञ्च भएर देश दुहुन हिँड्नु भएन । जीवनका धपेडी र निम्न मध्यमवर्गका दैनिक समस्यासँग हार खानुभएन । सन्तानलाई उचित शिक्षा-दीक्षा दिनुभयो र आफ्ना पौरखी पाखुरा बजारेर मेहनतको दुई छाक जुटाउनुभयो । उहाँ कर्मयोगी नेपाली किसानका प्रतिनिधि पात्र हुनुहुन्छ । छोरा पुष्पकमल दाहालमा परिवर्तनको यति ठूलो आवेग र हिम्मत रोप्न उहाँको पनि प्रत्यक्ष-परोक्ष भूमिका पक्कै होला । तर माघ १९ गते उहाँलाई यी गुणभन्दा पनि 'प्रचण्डको प्रतिनिधिका रूपमा' मञ्चमा निम्त्याइएको हो भने माओवादी कमरेडहरूले क्रान्ति, प्रचण्ड र मुक्तिराम सबैमाथि अन्याय गरे भन्नुपर्ने हुन्छ । त्यसो त अहिले सिंगो नेपाल प्रचण्डको प्रशंसा गर्ने होडमा छ । आखिर शक्तिपूजा नेपाली समाजको 'संस्कृति' हो । हिजोसम्म जो माओवादीलाई 'आपराधिक गिरोह' र प्रचण्डलाई त्यसको 'डन' भन्दा बढी ठान्दैनथे, आज ती प्रचण्डको महिमागानमा सबैभन्दा अगाडि छन् । हिजो जसलाई प्रचण्डको टाउकाको सबैभन्दा व्यग्र प्रतीक्षा थियो, आज तिनै प्रचण्डलाई आफ्नै हातले माला उनिरहेका छन् । आत्मगौरवको यो क्षणमा माओवादी कमरेडहरूले आफ्ना अध्यक्षप्रति भावुक श्रद्धा देखाउनु अस्वाभाविक होइन । तर, श्रद्धाको सीमा कहाँ समाप्त हुन्छ र व्यक्तिपूजाको सीमा कहाँबाट सुरु हुन्छ, संसार बदल्न र नयाँ संस्कृतिको जग बसाल्न दस-दस वर्षसम्म आत्मबलिदानको आगोमा नुहाएका जोदाहाहरूले यति जानकारी त पक्कै राख्नैपर्छ । प्रचण्ड अब एउटा नेतामात्र हुनुहुन्न । वैचारिक विमति राख्नेले पनि यति त स्वीकार गर्नैपर्छ, उहाँ एक्काइसौं शताब्दीको विश्व राजनीतिको एउटा सग्लो कीर्तिमान हुनुहुन्छ । दक्षिण एसियाली सोभियत फेडरेसनपछि विश्व सोभियत फेडरेसनको सपना संसारका माओवादीले नेपालकै माओवादी जनयुद्धका बलमा देखेका थिए । सपना नै सही, संसारमा पहिलो पटक एउटा सपनाको लगाम नेपालका हातमा थियो । रुसको बोल्सेभिक पार्टीपछि नेकपा -माओवादी) नै सम्भवतः संसारको एकमात्र यस्तो कम्युनिस्ट पार्टी हो जसले संसदमा पुगेर पनि क्रान्तिकारी युद्धको बाटो सफलतापूर्वक समायो र त्योभन्दा पनि साहसपूर्वक वैचारिक रुढीलाई त्यागेर युद्धको उत्तिकै सफल लोकतान्त्रिक अवतरणमा जोड दियो । माक्र्सवादले के भन्छ, त्यसको जिम्मा कमरेड मोहनविक्रम सिंहलाई दिऊँ तर जनताका नजरमा प्रचण्ड सफल क्रान्तिका नायक हुनहुन्छ, जसले यावत् कमजोरी र हिंसाकै बीचमा इतिहासमै पहिलोपटक उत्पीडित जनताको आत्माभिव्यक्ति, आत्मगौरव र शक्तिप्रदर्शनको नेतृत्व गर्‍यो । संसारका अधिकांश छापामार नेताका परिवार सुरक्षित ठाउँमा विलासी जीवन बिताउँछन् तर प्रचण्डका छोरा र श्रीमतीले क्रान्तिकै मैदानमा नागरिक सम्प्रभुताको कठिन लडाइँ लडे । तर प्रचण्डप्रतिको श्रद्धा व्यक्तिपूजामा परिणत भयो भने त्यसले न आन्दोलनको भलो गर्नेछ, न प्रचण्डको, न मुलुकको । आफ्ना अध्यक्षलाई अलौकिक सरह देखाउने कार्यकर्ताको उत्साहलाई प्रचण्ड आफैंले नियन्त्रण गर्न सक्नुपर्छ । कार्यकर्ताहरूको नियत सफा हुनसक्छ । उनीहरूले अध्यक्षको अनुपस्थितिमा उहाँका बाबुलाई उपस्थित गराएर जनसामान्यलाई भरोसा दिलाउन चाहेका पनि हुनसक्छन् । एक किसिमले मुक्तिरामको सम्मानलाई उनीहरूले प्रचण्डकै सम्मानका रूपमा हेरेका हुनसक्छन् । आफ्ना सर्वोच्च कमान्डरप्रति तिनको यो असीम श्रद्धा हुनसक्छ । तर प्रचण्डलाई उहाँका पितासँग सीमित गरिनु क्रान्तिमात्र होइन, उहाँको पनि अपमान हो । जनयुद्धको कमान्डरका रूपमा ती सबै प्रचण्डका मातापिता हुनुहुन्छ, जसका छोराछोरी जनयुद्धमा मारिए र जो अझै युद्धको मैदानमा छन् । रोल्पा रुकुममा केही वर्षअघि प्रचण्ड आफैंले रुँदै 'अब म तपाईंको सन्तान हुँ' भनेर सहिदका मातापितालाई यो सान्त्वना दिनुभएको पनि थियो । आज जब मञ्चमा जाने बेला आयो, केबल मुक्तिराममात्र प्रचण्डका पिता र प्रतिनिधि कसरी हुन सक्नुहुन्छ ? नेपालका जति पनि माओवादी जनसेना छन्, ती हरेक कमरेड प्रचण्डका प्रतिनिधि हुन् । हरेक माओवादी आफैंमा एउटा प्रचण्ड हो । प्रचण्डका प्रतिनिधिका रूपमा बाबु वा परिवारको कुनै सदस्यको खोजी गर्ने हो भने अरू र प्रचण्डमा, अरू र माओवादीमा के फरक रह्यो ? पत्रकारहरूको कुरा बेग्लै हो । समाचार आखिर एक किसिमका 'सिकार' नै हुन्, जहाँ त्यो सिकार हुनसक्छ, त्यो गर्नु तिनको पेशा हो । त्यसैले मुक्तिराम समाचार हुनुभयो होला तर इतिहासको तर्क अलि बेग्लै हुन्छ । इतिहासलाई लेनिनका पितामा त्यति धेरै रुचि हुँदैन, न त्यसले लेनिनको कर्म र विचारलाई पितासँग जोडेर धेरै महत्व दिन्छ । इतिहासलाई स्टालिन, माओ, चर्चिल, गान्धी वा मन्डेलाका पिता अथवा ससुरामा पनि धेरै चासो हुँदैन । कमरेड प्रचण्ड आफैं सतर्क हुनुपर्छ, एउटा वंशवृक्ष उखेल्दै गरेका हातलाई अर्को वंशवृक्ष रोपिरहेको आरोप नलागोस् । सांस्कृतिक रूपमा दिग्भ्रमित भयो भने क्रान्ति केवल मध्यमवर्गीय नाटकघरमा परिणत हुनेछ । . . . Contd. source: - http://www.kantipuronline.com/kolnepalinews.php?&nid=76546