Serial/Akinchan- thank you very much, यसपालीको पोस्टिंगमा ढिलो भएको कमेन्ट अहिले सम्म आएको छैन खुशी लागेको छ। hahahahaa>>
भाग-५
आशा सुन्दर थिई। तर सुन्दरता पारख सँग मिसियो भने त्यो अद्दितिय हुन्छ। उ अद्दितिय थिई किनकी उ पारखी थिई।एउटा अनौठो मैले नचाखेको स्वाद थिई। भोगि म उ तिर डोरिएको थिएँ। उसका रहस्यमयी शव्दहरुको मैले सुन्दर अर्थ निकालेको थिएँ।
आशा(भाग-२)
"एक्लै त कता जानु ठूलो मामु ! फेरि मलाई विराटनगरको खासै थाहा पनि छैन" उसले म तिर हेर्दै भनी । उ स्कुटी स्टार्ट गरेर साथी खोज्दैथिई दृष्टी विहाको डेकोरेसनको सामान लिन जानलाई।
"म जाउँ त आण्टी ?" मैले उसको इशाराको अर्थ निकालेँ। उ मेरो साथ चाहन्छे।
"जा न त ! त्यो केदारको दोकान देखाइदे !"
म सिँढीवाट फटाफट झरेँ। अनि स्कुटी को नजिकै पुगेँ।
"आज म तँपाइको साथी !" भन्दैगर्दा मनमा अनौठो काउँकुति लागेर आयो। किन म उसलाई अझै तिमी भन्न सक्दिन?
"पछाडी वसेर लडिएला, म खासै राम्रो कुदाउँदिन !" उ मुस्कुराई।
"म कस्सिएर पक्डिन्छु नि !" उसको कम्मर नियालेको मात्र के थिएँ, उत्तर फुर्न वेर लागेन।
उ खित्का छोडेर हाँसी पहिलो चोटी।सदा जस्तै पहिलो चाल सोचेको ठाउँमा वस्यो मेरो!
************* ******************* ************** *************** *********
"बर्ब्रेरी ब्रिट ,फ्रेन्च , एण्ड आइ लभ द स्मेल !"
मैले स्कुटीवाट झर्दै गर्दा उसको छनौटको तारिफ गरेँ। हुन पनि स्कुटीमा वसुन्जेल उसको सुवाष मात्र घुम्यो,उसको हेलमेटवाट वाहिर निस्किएर पनि मेरो अनुहार छुन भ्याएका उसको कपालले मलाई अरुतिर हेर्न पनि दिएन।त्यो कालो वादल थियो जसले आकाशको आकाश छेकेको थियो।
"वाउ, आइ एम इम्प्रेस्ड!" उसले अचम्म मान्दै मलाई हेर्दै भनी।
प्रत्येक शिकारका प्रकार हुन्छन। काहिँ वलियोको अघि वलियो वनिनुपर्छ। कहिलेकाहिँ निर्धोको मुखौटो लगाउनुपर्छ। हो उ अभ्यस्त भइसकेकी थिई पुरुषत्वसँग । त्यसैले मैले कलिलो केटो देखिनु उचित ठानिन। मैले उसलाई मेरो संगत धेरै उ जस्ताहरुसँग भइसकेको छ भनेर देखाउनु नै मेरो लागि श्रेयस्कर थियो।
"तिमीलाई पर्फ्युमको वारेमा धेरै थाहा छ जस्तो छ !"
"लगाउनेहरुसँग संगत छ !" म हाँसे। उसले मलाई घोरिएर हेरी।मैले त्यो रहस्यमयि नजरको अर्थ लगाउन सकिन। लाग्यो जीवन जटिल भएर नै होला सुन्दर छ।
********* ******** ********* ********* *********** ********* ******* *****
"तिमी फरक छौ , केहि न केहि त फरक छौ !" उसले धेरैवेर मेरो कुरा सुनेपछि मलाई भनी।काम सिध्याएर हामी चिया पिउनलाई "आँगन"मा छिरेका थियौँ।म जानीवुझि कुनाको कुर्सीमा गएर वसेँ।
"फरक भएर न मान्छे म हुन्छ ! नत्र त म पनि भिँडभित्र हुन्छ, खोज्नुपर्छ!"
"अनि काठमाण्डौमा कहाँ हो घर ?पुगेर पनि भेट्नुपर्छ वुझ्यौ ?"
"मलाई त वानी लागेपछि छुटाउन गाह्रो हुन्छ !"
"भन्नाले ?"
"मैले भेट्ने वानी भनेको !"
"भेट्ने पनि वानी हुन्छ कहिँ ?"
"हुन्छ त !" म हाँसे।उ पनि हाँसी। चियाको चुस्कि नै गुलियो भयो।
"तँपाइ हाँसेको मलाई खुव मन पर्छ ,एकदम गहिरो !"
"तिमी जसलाई पनि हँसाउन सक्छौ!" उसले मेरो तारिफ गरी । म शव्दहरु वुन्दै गएँ किनकी मलाई पनि त शव्दको जालो वनाउनु थियो।
********* ********* ************** ************* ********** **************
"जाने हैन त,अव घर ?"
त्यहाँ खासै भीँड थिएन।फाट्ट फुट्ट मान्छे अनि कुनामा हामी ! आशाको उपस्थितिले गर्दा हुन सक्छ मैले वाहिर नियाल्न पनि भ्याएको थिइन। उसको घाँटीमा गरिएको पुतलिको ट्याटु मैले स्कुटरमा हुँदा देखेको थिएँ। मलाई अचम्म लागेको थियो। उसले समाज सँग लुकाएकी होला ट्याटुलाई आफ्नो लामो कपालले।दृश्यहरु सहि गलत हुँदैनन्, मात्र समाजको नजरमा पाच्य र अपाच्य हुन्छन् मैले त्यहि निष्कर्ष निकालेको थिएँ।
"हेलो, कता हराएको ?ढिलो भएन भन्या ?" उसले फेरि पनि जिद्दी गरी ।
"वसौँ न!एक छिन, अनि फेरि अल्लारेको कुनै घर हुँदैन! कुन घरलाई पो आफ्नो भनौँ ?" म हाँसे।
"आफुलाई अल्लारे वनाउने कत्रो धोको !" उ हाँसी
"मैले भनी सकेँ नी, मलाई स्वतन्त्रता मन पर्छ !"
"ओ यस, साँची , चुरोट खान्नौ आज ?" उसले मलाई जिस्क्याई
"मनमा धेरै धुवाँ भएको वेला म चुरोट पिउँदिन !"
"फिलोसफिकल, अगेन ! कहिले काहिँ म तिम्रो कुरा वुझ्दिन !"
"एउटा कुरा सोधौँ ?" मलाई गोलघुम्ति घुमिरहन मन छैन । उ मेरो यति नजिक छे, उसको सुवाष अझै व्याप्त छ ।मैले आफ्नो धैर्यताको धेरै परिक्षा लिइरहनु उचित हुन्न।
"सोध न !"
"माया ठूलो कि आवश्यकता ?"
"मैले त माया भेट्टाएको छैन, मात्र भ्रम भेट्टाएको छु !"
"त्यसो भए आवश्यकता?"
"हुन सक्छ !" उ गम्भिर भएर मलाई हेरीरही !
"त्यसो भए तिमी मलाई आवश्यक छौ !"
मैले उसको हात समाउँदै भनेँ। पहिलो चोटी तिमी भने, लाग्यो म सँग अव तिमी भन्ने हक छ।
क्रमश: